Μόνος στο σπίτι, σε καραντίνα ήδη πριν από την Πρωτοχρονιά, ακούγοντας στο YouTube τη «Μάγισσα της Αραπιάς» του Τσιτσάνη από το «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ, σε µια ζωντανή εκτέλεση µαζί µε το «House of the rising sun» που το τραγουδά ο Ερικ Μπάρντον των εφηβικών µας χρόνων.
Σκέφτοµαι πως µια χαρά το έπιασε ο Σταµάτης (Κραουνάκης) που του έριξαν δύο φορές τον λογαριασµό στο FB: «Από κάτω δουλεύει πάντα ο βασικός σχεδιασµός. Oχι ένωση µέσα από την Τέχνη. Oχι συναίσθηµα» έγραψε.
Ο Σταµάτης κατάλαβε πως πολιτική χωρίς συναίσθηµα δεν υπάρχει και πως αν η Αριστερά συναντηθεί µε το συναίσθηµα, θα γυρίσει ο πλανήτης.
Ο στόχος λοιπόν είναι το συναίσθηµα.
Να βγει µέσα από τη µουσική το συναίσθηµα, να προστεθούν κάµποσα βεγγαλικά, µερικές TV περσόνες και δυο τρεις χορηγοί που µπορούν να χαϊδέψουν αλλά δεν θα αµφισβητήσουν.
Γιατί η µουσική χρειάζεται ένα µόνο ηµιτόνιο στη συγχορδία για να «κλάψει».
Γιατί ο Ζµπίγκνιου Πράισνερ έλεγε πως ξέρει ότι γράφει λυπηµένη µουσική «αλλά νοµίζω ότι δίνει ελπίδα σε όσους αισθάνονται λυπηµένοι» και ο Τάσος Λειβαδίτης τού «ο κόσµος µόνο όταν τον µοιράζεσαι υπάρχει» ότι η µουσική «είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόλαβαν να αγαπήσουν».
Και δεν είναι µόνο η µουσική· είναι και η σάτιρα, η πρόζα, ο Ζαραλίκος που –εκτός από την έξαλλη TV περσόνα που µπούκαρε µε φουσκωτούς– στην παράστασή του έκανε ντου και η αστυνοµία· και είναι και η Ακρίτα που της έριξαν τον λογαριασµό στο FB· και κάµποσοι συνάδελφοι που βρέθηκαν στην απέξω και που τους απέκλεισαν από εκποµπές· και φυσικά εµείς εδώ στο Documento γνώριµοι από παλιά µε τους «άριστους» που έχουν (ξανα)πιάσει τα πόστα.
Το γιατί συµβαίνουν όλα τα παραπάνω δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν για να το καταλάβει.
∆είτε ποιοι λογοκρίνονται, διαβάστε τις δηλώσεις τους και τις αναρτήσεις τους στα social media, δείτε σε ποιον ασκούν κριτική και θα καταλάβετε. Αλλωστε ποτέ η λίστα Πέτσα δεν είναι µόνη. Πάει πάντα αλά µπρατσέτα µε τη λίστα «Πετσόκοµµα» των αντίθετων φωνών. Και µπορεί σε πολλούς να φαντάζει απίθανη η επιστροφή της λογοκρισίας εν έτει 2022 σε ένα δυτικό κράτος, ενταγµένο στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, αλλά η Ν∆, ενός ακόµη Μητσοτάκη, έχει πάντα τρόπους να βγάζει από το καπέλο της ιστορίας λαγούς µε πετραχήλια!
