Σεβασμός στους νεκρούς σημαίνει πρώτα απ’ όλα επιλογή της αλήθειας. Δεν έχει νόημα να κλαις για τους νεκρούς, να ανατριχιάζεις με τις εικόνες, να αναρωτιέσαι μεταφυσικά για τις συγκυρίες αν δεν έχεις σκοπό να απαιτήσεις την αλήθεια. Το άμορφο ατσάλι μες στο οποίο εξαϋλώθηκαν παιδιά, τα παιδιά μας, δεν είναι θέαμα αλλά η βεβαιότητα ότι υπάρχει έγκλημα. Είναι ώρα για ευθύνες και κάποια στιγμή πρέπει να γίνουμε και χώρα για ευθύνες. Είναι χρέος να μη διαχυθούν για μια ακόμη φορά οι ευθύνες στην αοριστία, να μην αποδοθούν σε κάποια κακοδαιμονία που αναγεννιέται δήθεν από τις στάχτες της Ελλάδας ή την οδηγεί στις στάχτες. Δεν υπάρχει κακιά ώρα ούτε θλιβερή στιγμή. Υπάρχουν συμφέροντα, πολιτικές, ψέματα και άνθρωποι με προθέσεις που προηγήθηκαν ενός λάθους χωρίς πρόθεση.
Οι παραινέσεις των κυβερνητικών παραγόντων για σιωπή, η οποία δήθεν αποδίδει σεβασμό και πένθος, είναι το πρώτο μέρος της προσπάθειας συγκάλυψης, μαζί φυσικά με την απόδοση των ευθυνών στον σταθμάρχη από τον πρωθυπουργό-πραγματογνώμονα. Στα επόμενα επεισόδια θα υπάρξουν κι άλλοι που φταίνε προκειμένου να μη φταίει ο σταθμάρχης του Μαξίμου, στον οποίο ανήκει μεγάλο τμήμα της ευθύνης από αυτό το προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει την «αντικειμενική πολιτική ευθύνη» που χρέωσε στον υπουργό Κώστα Αχ. Καραμανλή ο οποίος αποχώρησε, αλλά ευθύνες που πρέπει να διερευνηθούν σε όλα τα επίπεδα. Στα σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του η ασφάλεια των σιδηροδρόμων εκμηδενίστηκε και ευνοήθηκαν τα καρτέλ των ΚΤΕΛ, των αεροπορικών εταιρειών και των κατασκευαστικών. Οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι, οι οποίοι προειδοποιούσαν για το επερχόμενο δυστύχημα, λοιδορήθηκαν, συκοφαντήθηκαν και απειλήθηκαν από την κυβέρνηση. Την ώρα που έκαναν απεργία δείχνοντας το πρόβλημα, ο Μητσοτάκης διαβεβαίωνε ότι η χώρα είναι στο τρένο της ανάπτυξης, το οποίο οι κινδυνολόγοι προσπαθούν να εκτροχιάσουν. Μέλημα δεν ήταν η ασφάλεια των επιβατών, αλλά ποιος και πώς θα πάρει τις δουλειές. Το τραγικό δυστύχημα επιβεβαίωσε ανάμεσα στα άλλα ότι έχουμε να κάνουμε με μια «Κυβέρνηση ΑΕ», όπως την είχε αποκαλέσει το Documento από τις 19 Ιουλίου του 2019.
Το επόμενο διάστημα θα αποκαλύπτονται όλη η εγκληματική κυβερνητική πρακτική και η διαπλοκή, η οποία για μια ακόμη φορά γίνεται ταφόπλακα (αυτήν τη φορά δυστυχώς κυριολεκτικά) για τη χώρα.
Ο Μητσοτάκης έχει αποκαλυφθεί και δεν αντιμετωπίζει πλέον κάποιες κατηγορίες από την αντιπολίτευση ή τη σκληρή δημοσιογραφία. Εχει να κάνει με την πραγματικότητα.
Τον Αύγουστο του 2021, όταν η Εύβοια κάηκε επειδή η κυβέρνηση αντί για κατάσβεση εκκένωνε περιοχές για να εμφανίσει ότι εξασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να βάλει στη ζυγαριά τις καταστροφές για να αποδείξει την ανωτερότητά του. Είπε μες στη Βουλή όταν κλήθηκε να απαντήσει για την ελλιπή κατάσβεση: «Τώρα μετράμε καμένα στρέμματα, στο Μάτι μετρούσαμε φέρετρα». Δεν ήταν μόνο τα αντιπολιτευτικά ΜΜΕ που σχολίαζαν τότε ότι η αριθμητική των νεκρών που επέλεξε πέρα από ανήθικη ήταν και πολιτικά επικίνδυνη για τον ίδιο, γιατί μπορούσε να αντιστραφεί.
Σήμερα θρηνούμε για ένα πολύνεκρο δυστύχημα. Οποιος χρησιμοποιεί πολιτικά την καταμέτρηση νεκρών ως στοιχείο πολιτικής είναι το ίδιο ανήθικος με τη δήλωση του Μητσοτάκη τον Αύγουστο του 2021. Ο Μητσοτάκης όμως είναι έκθετος επειδή έχει χρησιμοποιήσει κριτήρια κανιβαλισμού και σκύλευσης. Βρίσκεται απέναντι στον μαύρο καθρέφτη που κατασκεύασε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όμως, έχει αποκαλυφθεί και σε ένα άλλο πεδίο όπου κατασκεύαζε επιμελώς την υποτιθέμενη υπεροχή του. Ο εκσυγχρονιστής, ο εραστής της ανάπτυξης και της ψηφιακής προοπτικής γύρισε στο manual. H μοναδική ψηφιακή υπεροχή του Μητσοτάκη αφορούσε τα υπερσύγχρονα συστήματα με τα οποία μας παρακολουθούσε. Τα υπόλοιπα λειτουργούν με μανιβέλα. Επιπλέον αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά ότι η ανάπτυξη είναι η κάλυψη του χορού των εκατομμυρίων γύρω από συγκεκριμένες εταιρείες και έργα. Ο φερετζές του κέρδους από τους ίδιους και τους ίδιους, στο οποίο θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές. Ενώ ο σιδηρόδρομος είναι χωρίς ασφάλεια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενδιαφέρεται για την επέκταση της γραμμής Θεσσαλονίκη – Αλεξανδρούπολη που θα κατασκευάσουν οι γνωστοί φίλοι.
Το δυστύχημα στα Τέμπη αποκάλυψε τον Μητσοτάκη ως επαγγελματία ψεύτη. Την ημέρα του δυστυχήματος ο πρωθυπουργός θα επισκεπτόταν, όπως μας διαβεβαίωσε το δελτίο Τύπου που απέστειλε το Μαξίμου, το κέντρο τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης στη βόρεια Ελλάδα. Μόνο που το δυστύχημα έδειξε ότι τηλεδιοίκηση δεν υπάρχει και γι’ αυτό άλλωστε δεν διορθώθηκε το ανθρώπινο σφάλμα που οδήγησε στην τραγική σύγκρουση. Ο Μητσοτάκης θα έστηνε μια φιέστα με τέντες, κέτερινγκ και κάμερες για να διαβεβαιώσει ότι οι σιδηρόδρομοι στην Ελλάδα είναι ένα ασφαλές και σύγχρονο μέσο. Είναι κάτι που κάνει συχνά ο πρωθυπουργός: δημιουργεί εικονική πραγματικότητα με χρήση της μιντιακής του υπεροχής.
Και τι άλλο έκανε ο Μητσοτάκης ως συνήθης Μητσοτάκης; Αρχικώς έριξε τις ευθύνες σε άλλους. Εφταιγε ο σταθμάρχης. Οπως έφταιγαν άλλοι εκτός από αυτόν στην πανδημία και στις υποκλοπές ο ανιψιός του. Φυσικά οι ευθύνες θα διανθιστούν με κοινοτοπίες περί ατυχίας και κακού ριζικού και καθόλου παράξενο να φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι κυβερνά η ΝΔ.
Οταν φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, με την κοινή γνώμη να απαιτεί έρευνα και τιμωρία, οι μάγοι της επικοινωνίας του Μητσοτάκη θα κάνουν το γνωστό: θα απαιτήσουν η έρευνα για το δυστύχημα και τις συνθήκες στο σιδηροδρομικό δίκτυο να επεκταθούν σε βάθος δεκαετίας ή εικοσαετίας, σε όποιας -ετίας εν πάση περιπτώσει, αρκεί να συμπεριλαμβάνει και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εξαφανιστεί η ουσία της πραγματικής αιτίας.
Το δυστύχημα αποκάλυψε και τους ανήθικους συνεργάτες της εξουσίας. Τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης που κατείχαν όλα τα στοιχεία του εξελισσόμενου εγκλήματος, αλλά αντί να το καταδείξουν, αντί να ερευνήσουν, αντί να σταματήσουν το μοιραίο, σώπαιναν, προφανώς επειδή όταν τρώνε δεν μιλάνε. Είναι εντυπωσιακό που η ΕΣΗΕΑ βγήκε με ανακοίνωσή της να ζητήσει συγγνώμη προχθές Παρασκευή γιατί αποδείχτηκε ότι η δημοσιογραφία δεν επιτέλεσε το καθήκον της.
Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω. Ο πόνος δεν παίρνει αναστολή. Αλλά η αλήθεια μπορεί να ειπωθεί. Εχουμε καθήκον να την πούμε.