Από επισκέπτης στα νιάτα, µετά ως συνθέτης κάµποσες φορές και µετά ως ηθοποιός µες στ’ αλώνι. ∆ύο φορές… µε τον ∆ικαιόπολη και µε τον γερο-Σειληνό στους «Ιχνευτές».
Η πειθαρχία µε υποχρέωνε να συνοµιλώ µε το τοπίο. Ωρες επί ωρών πάνω στα µάρµαρα. ∆εν πατάµε τη θυµέλη. Το ιερατείο του Ασκληπιού. Σεβασµός στα φυσικά ηχεία. Εξι η ώρα το πρωί προτού πάνε οι τουρίστες, Μεγάλη Τρίτη να λέω τους µονολόγους ξυπόλυτος µες στην ορχήστρα.
Ο ∆ιόνυσος µε δέχτηκε και µε ξενάγησε µαζί µε τον βλοσυρό φύλακα που µε συµπάθησε και µε κέρναγε ελληνικό διπλό σκέτο από το καµινετάκι του. Ο φύλακας µ’ έστειλε να προσευχηθώ στην τρύπα του Ασκληπιού.
Το χώµα της Επιδαύρου είναι άλλο.
Το µουσείο αριστούργηµα, αλλά παρατηµένο.
Κανένας θεσµός κρατικός δεν έχει σκεφτεί ποτέ η κάθοδος για τις παραστάσεις να συνοδεύεται από ξεναγήσεις στο γύρω γύρω.
Το Ξενία µόλις έφυγε από τα χέρια των ενοικιαστών ψόφησε.
Κανονικά σε µια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και το γεγονός ότι είναι γενέτειρα του θεάτρου θα ’πρεπε το Ξενία να είναι κοιτώνες και σπουδαστήρια των θιάσων που κατεβαίνουν ανά εβδοµάδα, καθώς επίσης και διαµονητήρια των θεατρικών σχολών για εκπαιδευτικές εκδροµές όλο τον χρόνο, φιλοξενητήρια αλλοδαπών καλλιτεχνών· λείπει ένας συνεδριακός χώρος.
Το ’χω ξαναπεί: στην Αυστρία σ’ ένα δάσος εκεί που υπάρχει ένα ξύλινο σπιτάκι που έγραφε ο Μάλερ σήµερα η κυβέρνηση της Αυστρίας έχει βάλει φύλακα ένα πρώτο βιολί που έχει χάσει το χέρι του. Το λέω για να συνειδητοποιήσουµε τι δεν κάνουµε.
Η προετοιµασία µιας παράστασης είναι τεράστιο θέµα. ∆εν επαρκεί η εβδοµάδα. Το εντυπωσιακότερο δε όλων είναι ότι κανένας επίσηµος καλλιτεχνικός οργανισµός δεν έχει θέσει το θέµα. Ενα «δεν βαριέσαι» επικρέµαται πάντα.
Η Επίδαυρος –δρω επί της αύρας– είναι ιαµατικός τόπος. Είναι τόπος θρησκευτικός. Θυσίας. Θα έπρεπε την ώρα που την πουλάµε διεθνώς να αποδίδει χρήµα και φήµη. Αυτά τα ολίγα για να µην εκπέσω σε κρίσεις των τεκµαινοµένων σήµερα.
∆εν υπακούµε στο τοπίο. Και το τοπίο εκδικείται.
Τα φιλιά µου.
Η Παξινού κοιµόταν σε ράντζο στο µουσείο.
ΥΓ.: «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ». Αναρωτιέµαι αν, πέρα από την ουσιαστική της στόχευση, η φράση όπως ορθώθηκε στο κοίλον αποτελεί και την κραυγή του τοπίου για όποιον ποδοπατά την ιερή ορχήστρα µε κτηνώδη αναισθησία
