Ο Ανδρέας Ζαμπούκας είναι κατά δήλωσή του εκπαιδευτικός και αρθρογράφος. Πού; Στο Liberal.gr. Και γιατί ασχολείσαι μαζί του, θα μου πεις; Διότι ο εν λόγω αρθρογράφος με ένα άρθρο του για το 24ωρο βουκολικό ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Σαρακατσανέικα μας έδωσε ένα θαυμάσιο δείγμα της αθάνατης Ελληνικής ψυχής που πρώτα της βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Το σκηνικό του κ. Ζαμπούκα είναι βγαλμένο από τον κινηματογράφο. Επαρχία, εκλογική πελατεία, γκλίτσα, κλαρίνα, κομματάρχες, σανό, ρόδα, τσάντα και κοπάνα, ευχολόγια και όλα μαζί μπλέκονται και αποθεώνονται γλυκά από την πένα του εκπαιδευτικού.
«Κοντεύει μεσημέρι και το καραβάνι κινείται προς το χωριό Καρποχώρι Καρδίτσας, μέσα από επαρχιακούς δρόμους. Ένα περιπολικό μπροστά κι από πίσω μαύρα αυτοκίνητα. Το σκηνικό θυμίζει ταινία του Κουστουρίτσα σε καυτό βαλκανικό τοπίο», γράφει ο αρθρογράφος του Liberal.gr.
θυμίζει βέβαια και το «Υπάρχει και φιλότιμο» την περίφημη ελληνική κωμική ταινία της Φίνος Φιλμ του 1965 σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του του Μαυρογυαλούρου, αλλά ας μη χαλάσω τη βουκολική διάθεση του κ. Ζαμπούκα.
«Στην επόμενη στροφή, το κομβόι σταματάει απότομα και η εικόνα περνάει στο διπλανό χωράφι. Όλοι κινούνται με ταχύτητα. Ένας γερανός με κάμερα, ένα ιπτάμενο μικρόφωνο και από κάτω τρεις, τέσσερις τύποι να συνομιλούν με έναν μελισσοκόμο. Ένας από αυτούς είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης!» συνεχίζει ο θαυμαστής του Κυριάκου.
Το θέμα του μοιάζει «Ασυνήθιστο». «Σαν τους παλιούς γάμους της θεσσαλικής επαρχίας, με το αστικό ντύσιμο των καλεσμένων να μην κολλάει στο αγροτικό ντεκόρ του χωριού». Πως παραγγέλνεις μια γκαζόζα με ανθρακικό και διώχνεις την ταξική σκόνη από το μονόκουμπο μεγαλοαστικό Calvin Klein, κοστούμι σου. Έτσι ακριβώς. Ένας αψεγάδιαστος gentleman με αστική ευγένεια που καταδέχεται να σκονιστεί για χάρη των βλάχων.
Κι εδώ ο Ανδρέας Ζαμπούκας απογειώνει τον γραπτό λόγο: «Τουλάχιστον για το πρωινό του Σαββάτου, ο Κυριάκος έγινε ήρωας του Κουστουρίτσα. Μια νεανική αστική μορφή μέσα στα χωράφια με τις μέλισσες και μετά, κάτω από ένα δέντρο να συζητάει με αγρότες για τη ζωή τους».
Ο Γιάννης Ξανθούλης στο περίφημο βιβλίο του «κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» έγραφε για την θεατρική ομάδα της Μαρίκας Σουέζ, που λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ξεκινούσε το ατέρμονο ταξίδι της στις ιαματικές λουτροπηγές όλης της Ελλάδας. Για τα πολύχρωμα κοστούμια και τη λαϊκή ευγλωττία.
Αλλά ο αρθρογράφος του Liberal έχει άλλο πλάνο στο μυαλό του για τον αστό Κυριάκο.
«Το στήσιμο και το κοντράστ μεταξύ αστικής φιγούρας και αγροτικής ζωής. Την άνεση που έχει κάποιος απόφοιτος του Χάρβαρντ στις συζητήσεις του με τον παππού του που ζει στο χωριό. Την ευκολία που μπορεί να έχει ο ξάδερφος της πόλης που ήρθε να επισκεφτεί το σόι του στην Καρδίτσα και δεν αρκέστηκε στις χαιρετούρες στο καφενείο», γράφει και βλέπω με τη δύναμη της φαντασίας του αρθρογράφου τον Κυριάκο πλάι στις ντάνες από σανό, με όλη την μεγαλοαστική ευγένεια που διαθέτει ένας απόφοιτος του Χάρβαρντ να μιλά με τον Σαρακατσάνο παππού που πούλησε τα γίδια και έβαλε ιπποφαές.
Το καλύτερο όμως ο εκπαιδευτικός τα κράτησε για το τέλος: «Ο Κυριάκος χτίζει προφίλ και μάλλον το κάνει σωστά» μας πληροφορεί. «Στην περιοδεία της Θεσσαλίας θύμιζε έντονα τον ήρωα της ταινίας ‘‘On the Milky Road’’. Έναν τύπο που μιλάει σε γεράκι, ταΐζει αρκούδα στο στόμα, παλεύει με φίδι (και το κερδίζει!), ξεφεύγει από μελίσσια, βουτάει σε βαθιά πηγάδια, δίνει αίμα, φροντίζει ασθενείς, ερωτεύεται τη Μόνικα Μπελούτσι και γίνεται μοναχός, 15 χρόνια αργότερα!». Είναι η ταινία για χάρη της οποίας η Μόνικα φωτογραφήθηκε στο Paris Match αφήνοντας σε κοινή θέα τις θανατηφόρες αναλογίες της με μανδύα το νερό της πισίνας.
Εμένα πάλι με εξιτάρει αυτό το γεμάτο πολιτικούς συμβολισμούς «παλεύει με το φίδι (και το κερδίζει)» που είναι όλα τα λεφτά. Μου θυμίζει εκείνο το «Αααα εσύ είσαι ο Αλέκος με τα κυδώνια» του Καραγκιόζη όταν ο στρατηλάτης του ανακοινώνει πως είναι «ο Αλέξανδρος ο Μακεδών» και ήρθε να σκοτώσει τον καταραμένο όφι.