Δεν ήταν ένα οποιοδήποτε τέμενος αυτό που μετέτρεψαν σε απέραντο σφαγείο οι τζιχαντιστές της Χερσονήσου του Σινά.
Εκεί οι πιστοί ακολουθούσαν τις παραδόσεις του σουφισμού, δηλαδή πανάρχαιων μυστικιστικών δρόμων για το ισλάμ και για την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, μέσα από τις πνευματικές αναζητήσεις, τη μουσική, τις τελετές, τη λατρεία αγίων, την αυστηρή διδασκαλία φωτισμένων δασκάλων, την – θου Κύριε ! – κριτική σκέψη και τον ανθρωπισμό.
Τίποτα-μα-τίποτα απ’ όλα αυτά δεν χωράει στο χοντροκομμένο μυαλό των ένοπλων συνεταίρων του ISIS, της Αλ Κάιντα ή μικρότερων ομάδων που δρουν στην περιοχή. Ο δικός τους σουνιτισμός είναι στυγνός, στεγνός, αφυδατωμένος και απλοΐκός:
Θα είσαι μαχητής του Αλλάχ, μια μηχανή που θα αλέθει κορμιά απίστων.
Θα πεθάνεις σαν μάρτυρας δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους μάρτυρες.
Θα ανταμειφθείς στον Παράδεισο με υλικές απολαβές εις τον αιώνα τον άπαντα.
Το ότι μπαίνει, ξανά, ο σουφισμός στο στόχαστρο, σημαίνει άρνηση της χαράς της ζωής: της ποίησης, της βαθιάς επικοινωνίας, της αγάπης, της έκστασης. Σημαίνει επίσης ότι η εδαφική κατάρρευση του αυτόκλητου «χαλιφάτου» στη Μεσοποταμία θα συνοδευτεί από ενίσχυση της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας παντού, προφανώς και στη φτωχομάνα του αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, μήτρα των Αδελφών Μουσουλμάνων από τον μεσοπόλεμο.
Η Αμερική και η Ευρώπη γεύονται τους πικρούς καρπούς της νεοαποικιοκρατίας και της λεηλασίας φυσικών πόρων και βίων ανθρώπων, ήδη από τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.
Οι ηγέτες τους μάλλον δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν ούτε ένα στίχο του Τζελαλαντίν Ρουμί. Όπως εκείνον που λέει «Η αγάπη είναι ποτάμι. Πιες, πλύσου».
