Ή πώς το δευτεροτριτεύον ανάγεται σε πρωτεύον και η λογική του υπερρεαλισμού περνιέται για κοινή λογική.
Oλη η υφήλιος εστιάζει στον οσονούπω διευρυνόµενο πόλεµο στην Ουκρανία, τον καλπάζοντα πληθωρισµό, στην επείγουσα και πρωτοφανή κρίση του κόστους της ενέργειας, τη συνολική πολιτική και σύντοµα οικονοµική κρίση, ενώ παράλληλα η Ελλάδα ταλανίζεται από µια κρίση θεσµών, παρακολουθήσεων, «νόµιµων» (!) κυβερνητικών αλλά και πρεντατοριανών δήθεν αγνώστου πατρός υποκλοπών των συνοµιλιών της αντιπολίτευσης. Oλη; Oχι!
Σε µια µικρή γωνία της νοτιοανατολικής Ευρώπης κάποιοι αντιστέκονται και σχολιάζουν οληµερίς κι ολονυχτίς πόσο πρωτοφανώς χυδαίο είναι να αναφέρεται σε σατιρική παράσταση γνωστό ευσύνοπτο σύνθηµα για τον Ελληνα πρωθυπουργό σε κυριλλικούς χαρακτήρες µε φόντο το πρόσωπο Σλάβου συναδέλφου του στη φίµωση και ποδηγέτηση της δηµοσιογραφίας της χώρας του. Πρώτο θέµα!
Η ιερά αυτή αγανάκτηση ευθυγραµµίζεται πλήρως µε την επικοινωνιακή στρατηγική η οποία έχει ανακοινωθεί ήδη από το τέλος της άνοιξης εκ πρωθυπουργικών χειλέων: τοξικότητα, τοξικότητα, τοξικότητα. Κάθε αντιπολίτευση σ’ εµάς είναι «τοξική» και εµείς σώζουµε το εκλογικό σώµα από την «τοξικότητα» της αντιπολίτευσης που δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει παρά άηθες δηλητήριο στο µεταρρυθµιστικό, επιτελικό και βαθιά φιλελεύθερο θεσµικό κυβερνητικό µας πρόγραµµα.
Τι κι αν ο πρωθυπουργός εγκαλείται ακριβώς για θεσµική εκτροπή µε τις παρακολουθήσεις και δη όχι από τους τοξικούς αντιπολιτευόµενους κάθε χρώµατος, αλλά κυριολεκτικά από όλο τον διεθνή Τύπο, για να µην αναφέρουµε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Τι κι αν αυτοί που θα µας διέσωζαν και πάλι θα µας διασώσουν από την «τοξικότητα» πολιτεύονται και πολιτεύονταν αποκαλώντας τους αντιπάλους τους «κατσαπλιάδες», «µαδουραίους», «άπλυτους», «αγράµµατους» και «άγλωσσους»; Τι κι αν οι θλιβεροί γελωτοποιοί της αυλής σχολιάζουν τις παρακολουθήσεις εκλεγµένων πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης µε όρους τύπου «αν τους παρακολουθούσαν, θα ήταν κάποια οµάδα επιστηµόνων που κάνουν έρευνα και µελέτες στη λειτουργία του εγκέφαλου», ενώ ο κατεξοχήν αυλικός σκιτσογράφος κατακτά µε κάθε νέο σκίτσο νέα βάθη απώλειας της στοιχειώδους αξιοπρέπειας; Τι κι αν η παρούσα κυβέρνηση «φιλελεύθερων κοσµοπολιτών» θα µας… έσωζε από τον ψεκασµένο λαϊκισµό και τη συνωµοσιολογία κι έτσι µπορούµε σήµερα να ακούµε και να διαβάζουµε από την ίδια κυβέρνηση ότι «σκοτεινές δυνάµεις επιβουλεύονται τη χώρα και την κυβέρνηση»; Τι κι αν από το Mitsotakis’ treatment της δολοφονίας χαρακτήρα εκ τρολικών στρατευµάτων –αλλά και του φίλιου Τύπου– δεν γλιτώνει ούτε καν ο πρώην πρωθυπουργός της Ν∆ Κώστας Καραµανλής, ο οποίος φέρεται να είναι ταυτόχρονα (!) στη γραµµή της κυβέρνησης, ενεργούµενο του Πούτιν, ύποπτα άφωνος για τη «σκευωρία Novartis», προσχωρήσας στην αντιπολίτευση και σωφρόνως αναδιπλώσας;
Νουθετεί για «τοξικότητα» το ίδιο φυσικό πρόσωπο που αναγνωρίζει οποιοδήποτε σενάριο διακυβέρνησης της χώρας χωρίς τον ίδιο ως, αυταπόδεικτα, «αστάθεια»· το ίδιο φυσικό πρόσωπο που ορίζει το (όντως ελαφρώς σουρεαλιστικό αλλά και σαφώς µνηµονιακό, για άλλη µια φορά) ενδεχόµενο συνασπισµού πάντων των αντιπολιτευοµένων ώστε να µην ανανεώσει τη θητεία της µια θεσµικά επικίνδυνη κυβέρνηση που µας εκθέτει και µας εξευτελίζει ανά την υφήλιο ως «τερατογένεση». Χωρίς καν να λαµβάνεται υπόψη ότι η κατηγορία «τερατογένεση» από έναν ακόµη υψηλόβαθµο αξιωµατούχο γόνο της ευρύτερης Οικογενείας προδίδει στην καλύτερη περίπτωση την ψυχαναλυτική λειτουργία της προβολής και στη χειρότερη περίπτωση µια πρωτοφανή έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας. Και εν πάση περιπτώσει, νουθετεί για τοξικότητα ο «βαφτίσατε Μαρία τη νεκρή πεντάχρονη» – από το βήµα της Βουλής.
Η µέγιστη ειρωνεία του гамиесе-gate µεταξύ άλλων συνίσταται στο γεγονός πως µόνο δύο οντότητες ανά την έρµη υφήλιο περιγράφουν το… υπουργείο Αξιωµατικής Αντιπολίτευσης ως φιλοπουτινικό και αντιαµερικανικό: πρωτίστως η µητσοτακική Νέα ∆ηµοκρατία µε τις στρατιές αρειµάνιων τρολ που µιλούν για «πουτινάκια» και µόνος δεύτερος ανά την υφήλιο ο (αγνώστων λοιπών στοιχείων) «γιος του Τουργκούτ Οζάλ» µε την αµίµητη δήλωση για τον ΣΥΡΙΖΑ ως «πολύ ερεθισµένο πολιτικά για τις βάσεις που πήραν οι Αµερικανοί» – δήλωση που θα µπορούσε να επιδέχεται τη δίσηµη και διπλή ερµηνεία µιας φράσης όπως «ερεθίζοµαι πολύ µε αµερικανικές στρατιωτικές βάσεις» εάν ο εν αγνοία διατελών δεν ήταν σαφής στις διατυπώσεις του. Και αναφέρονται στο κόµµα που επί των ηµερών του παραχωρήθηκαν ων ουκ έστιν αριθµός νέες αµερικανικές βάσεις –δηλαδή παραχώρηση εδάφους εντός της επικράτειας– σε συµφωνία ΣΥΡΙΖΑ και µετέπειτα εκτέλεση/κοινοβουλευτική κύρωση Ν∆, ενώ άνοιξε και ο χορός της εχθρικότητας της χώρας µας έναντι της (τότε προ εισβολής) Ρωσικής Οµοσπονδίας µε τη µαζική απέλαση διπλωµατών. Η συγκίνηση και οι ευχαριστίες του (de facto ισόβιου και τυπικά µόνο πρώην) πρέσβη των ΗΠΑ στον αµερικανικά ευπειθέστατο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκινούν, καταπώς φαίνεται, τον λόγο της Νέας ∆ηµοκρατίας (και εάν υπήρχε εδώ ένας εξ αριστερών σοσιαλµιντιακός στρατηγός Ρωµανός, πολιτική τερατογένεση ανέφικτη, µάλλον θα σχολίαζε αυτή την όψιµη αποσυναρµολόγηση της Ν∆ από το κάθε νι και σίγµα της πρεσβείας ως ένδειξη όψιµου «πουτινακισµού», ειδικά εάν συνδυαστεί µε το πρωθυπουργικό κλείσιµο µετεκλογικού µατιού στην Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου).
Αλλά έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι όταν έχει καταλήξει καρικατούρα: εάν δεν υπάρχουν διαφορές στα µείζονα, καθολικά και ευρύτερα µεταξύ των δύο µεγάλων κοµµάτων πέρα από το δίληµµα ποιανού τα ΜΑΤ δέρνουν καλύτερα, του κ. Θεοδωρικάκου ή της κ. Γεροβασίλη, οι µεγάλες αυτές διαφορές πρέπει να εφευρεθούν, έστω επιτελεστικά, έστω ερήµην της πραγµατικότητας.
Και εδώ ακριβώς εισέρχεται το ζήτηµα των υποκλοπών στη σκηνή: καθότι ο υπαρκτός µητσοτακισµός πιάστηκε µε µια γίδα στην πλάτη αρκούντως ογκωδεστέρα του συνήθους, και άρα τα παλιά εργαλεία δεν λειτουργούν, ο µηχανισµός προπαγανδιστικής διάχυσης υφίσταται διάσειση. Πάνω στο χάος των απανωτών χαστουκιών του µείζονος διεθνούς Τύπου για σκάνδαλο, αυταρχισµό και φίµωση του Τύπου, ενώπιον της εσωκοµµατικής αµφισβήτησης από πρόσωπα τοτέµ και ταµπού για την κυβερνώσα παράταξη, της αυτοτοποθέτησης των δελφίνων σε θέση µάχης, του στριµώγµατος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, του φόβου και του τρόµου για το τι περαιτέρω αποκαλύψεις τέξεται η επιούσα –ήδη προαναγγελθείσες από την εφηµερίδα «Καθηµερινή»– η µόνη επιλογή ενός προπαγανδιστικού µηχανισµού µε επικεφαλής στρατηγούς-διάνοιες του διαδικτυακού πολέµου όπως ο ιεροσολυµίτης Νίκος Ρωµανός είναι το να επιρρωνύουν –αγγλιστί doubling down και upping the ante–, κατοχυρώνοντας νέα ύψη και βάθη αυτογελοιοποίησης. Το να βρεθεί πρώτο θέµα σε ολόκληρο το κονσόρτιο της λίστας Πέτσα η (εν προκειµένω πολιτικά εντελώς ανώδυνη και αποκλειστικά µόνο γι’ αυτό καταδικαστέα) σάτιρα του «τσολιά» ως τεκµήριο της ερεβώδους τοξικότητας και της… γεωπολιτικής επικινδυνότητας. Για να το πούµε µε παρρησία, το καπίστρι άπαξ και κοπεί επισκευάζεται δύσκολα.
Μολαταύτα: πάνω, πίσω και πέρα από τις αλληλοκατηγορίες για «τοξικότητα», ξένες δυνάµεις, κελ ντεκαντάνς στον πολιτικό λόγο και ούτω καθεξής, ίσως να είχε νόηµα το εξής ερώτηµα σε εποχές πρωτοφανούς θεσµικής έκπτωσης, αυταρχικής παρακολούθησης και µετέπειτα απορρητολογίας, καλπάζουσας ακρίβειας, του µεγάλου ολιγαρχικού ριφιφί µε την ενέργεια – εάν τουλάχιστον το έθετε ένας συγκριτικά αµερόληπτος, σώφρων και νηφάλιος παρατηρητής: µήπως, εντέλει, όντως гамиетаи;
Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι συνδιευθυντής του mέta (www.metacpc.org), του Κέντρου Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού του ΜέΡΑ25
