Αφοπλιστικός και εξομολογητικός πέρα ως πέρα ο Πάολο Σορεντίνο («Il divo», «Youth», «Τέλεια ομορφιά», «Ο νεαρός Πάπας» κ.α.) αφηγείται τα πιο δυνατά επεισόδια της ταραχώδους εφηβείας του που σημαδεύεται από μια τραγική απώλεια καθώς κι από τον ερχομό του Μαραντόνα στην Νάπολι.
The hand of God (****)
Κοινωνική ιταλικής παραγωγής 2021 (130’)
Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο Πρωταγωνιστούν: Φίλιπο Σκότι, Τόνι Σερβίλο, Τερέζα Σαπονάντζελο
Το καλοκαίρι του 1984 η ήρεμη ζωή μια τυπικής ναπολιτάνικης οικογένειας αναστατώνεται με την υποψία και μόνο της φήμης ότι ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής της εποχής μπορεί να έρθει στην ομάδα της Νάπολι. Ο αντιδραστικός παππούς βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Μα είστε τελείως ηλίθιοι; Πώς μπορεί να πιστεύετε ότι ο Μαραντόνα θα έρθει σε μας από τη στιγμή που ο Ανιέλι (σ.σ. πρόεδρος της FIAT και της «μισητής» Γιουβέντους) είναι ο μόνος που μπορεί να τον αγοράσει με τα δισεκατομμύρια του;» λέει στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Όμως ο έφηβος Φάμπιο, δεν παύει να ελπίζει κι όταν η εξωφρενική μεταγραφή ολοκληρώνεται, εκείνος μαζί με τη φαμίλια του και όλους τους ναπολιτάνους ζουν ένα όνειρο.
Το δικό του «Αμαρκόντ» υπογράφει ο Σορεντίνο με το «The hand of God», φτιάχνοντας μερικές εικόνες σπάνιας μαγείας ανακατεμένες με στιγμές ποδοσφαιρικής ευφυίας και στιγμιότυπα αληθινής οικογενειακής ευτυχίας. Μια γλυκόπικρη κι απολαυστική αυτοβιογραφία με τη μορφή αποσπασματικών ιστοριών – κωμικών ως επί το πλείστον- που έχουν πρωταγωνιστή (και alter ego του σκηνοθέτη) τον εσωστρεφή Φάμπιο. Ένα δειλό αγόρι που ζει με μια θεόμουρλη αλλά γλεντζέδικη οικογένεια, που του προσφέρει τα ερεθίσματα για τα ψαξίματα μιας διαφορετικής ζωής, παρότι εκείνος είναι χαμένος στον κόσμο του. Οι εικόνες της προ Μαραντόνα εποχής στην φτωχή πόλη του νότου είναι βγαλμένες από το φελινικό σύμπαν με το οποίο ο Σορεντίνο διατηρεί εκλεκτικές συγγένειες. Κωμικές φάρσες, γκροτέσκα πρόσωπα, πληθωρικές γυναίκες, ακατάσχετη σεξουαλικότητα, κιτς ντεκόρ ανακατεμένο με μια αίσθηση παρακμής, το άγχος της πρώτης ερωτικής επαφής, η σύγκλιση πνευματικότητας και θνητότητας. Ο Σορεντίνο δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τον εαυτό του. Αφοπλιστικός και λιτός όσο σε καμιά άλλη ταινία του, θυμάται τον εαυτό του, ψάχνει τα βρει τα πρώτα κινηματογραφικά ερεθίσματα, αποθεώνει τα ινδάλματα του και κυρίως γράφει ένα τρυφερό εξομολογητικό γράμμα στους γονείς του στους οποίους «οφείλει τα πάντα και δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ». Όχι ένα ακόμη έργο ενηλικίωσης αλλά μια ευρηματική και θεσπέσια τοιχογραφία που συνδέει τα βαθιά εσωτερικά τραύματα (συγκινεί η εικόνα του τρεμάμενου Φάμπιο στην αγκαλιά του αδελφού του κάθε φορά που ακούει τα ουρλιαχτά της μητέρας λόγω της απιστίας του συζύγου της) με μια ανώτερη δύναμη που μοιάζει να οδηγεί τον ήρωα στο πεπρωμένο του. Μπορεί το «Χέρι του θεού» να συνδέθηκε με ποδοσφαιρικές μαγείες, πολιτικούς μηχανισμούς και θρησκευτικές λατρείες αλλά σε μερικές περιπτώσεις, όπως αυτή του Σορεντίνο, κατάφερε να σώσει και μερικές ζωές.
Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) (***)
Κωμωδία αμερικανογερμανικής συμπαραγωγής 2020 (108)
Σκηνοθεσία: Γουές Αντερσον Πρωταγωνιστούν: Μπενίτσιο ντελ Τόρο, Εϊντριεν Μπρόντι, Τίλντα Σουίντον, Λεά Σεϊντού, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τίμοθι Σαλαμέ, Λίνα κουντρί, Τζέφρι Ράιτ, Ματιέ Αμαλρίκ, Μπιλ Μάρεϊ, Οουεν Γουίλσον, Ελίζαμπεθ Μος, Σέρσα Ρόναν
Η προετοιμασία του τελευταίου τεύχους ενός αμερικανικού περιοδικού ονόματι «The French Dispatch» το οποίο τυπώνεται σε μια φανταστική γαλλική πόλη του 20ού αιώνα.
Μερικές φορές ακόμα κι η μεγάλη οθόνη φαντάζει πολύ μικρή για να χωρέσει το όραμα κάποιου σκηνοθέτη. Η περίπτωση του Γουές Άντερσον ταιριάζει γάντι στην ανωτέρω διαπίστωση. Με φρενήρη ρυθμό στις εναλλαγές στυλιζαρισμένων εικόνων και ιδεολογικών κάδρων, ο εκκεντρικός αμερικανός σκηνοθέτης με τη νέα του ταινία δίνει ακόμη μια πρωτότυπη άποψη γύρω από τον κινηματογραφικό μεταμοντερνισμό. Πυκνός συμβολισμός, ιλιγγιώδης γραφή, νοσταλγικά αρώματα με γαλλική φινέτσα (αχ, αυτό το «Aline»), μαύρο χιούμορ, γεωμετρική ακρίβεια, πλούσιο καστ. Τυπικός Άντερσον δηλαδή.
Ghostbusters Legacy (**)
Περιπέτεια φαντασίας 2021 αμερικανικής παραγωγής 2021 (125)
Σκηνοθεσία: Τζέισον Ράιτμαν Πρωταγωνιστούν: Κάρι Κουν, Φιν Γουλφχάρντ, Μακίνα Γκρέις, Πολ Ραντ, Ανι Ποτς, Σιγκούρνι Γουίβερ, Μπιλ Μάρεϊ, Νταν Αϊκρόιντ, Έρνι Χάτσον
Ιδρυτικό μέλος των αυθεντικών Ghostbusters πεθαίνει και η μοναχοκόρη του κληρονομεί την απομονωμένη αγροικία του. Μαζί με τα χρέη θα κληρονομήσει και κάποια περίεργα αξεσουάρ που θα βάλει σε λειτουργία η κόρη της που λατρεύει τις επιστήμες.
Δεν είναι και τόσο πρωτότυπο το σενάριο που επιχειρεί να μεταφέρει ομαλά την περιπέτεια των πρώτων «φαντασματοφάγων» στο σήμερα, δίνοντας τη σκυτάλη της ευθύνης στη νέα γενιά. Η πιτσιρικαρία λοιπόν έχει τον πρώτο λόγο στην αναμέτρηση με το μεταφυσικό τρόμο αλλά τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται (χιούμορ, δράση και εφέ) παρότι είναι βγαλμένα από τη δεξαμενή των 80ς δεν έχουν την ίδια απήχηση ή φρεσκάδα. Η εμφάνιση- έκπληξη των παλιών πρωταγωνιστών προσθέτει λίγη νοσταλγία που γίνεται κάπως πικρή όταν «ζωντανεύει» το πνεύμα του Χάρολντ Ράμις (ο σκηνοθέτης της «Μέρας της μαρμότας» ήταν εκ των δημιουργών του αρχικού φιλμ) στον οποίο είναι αφιερωμένη η ταινία.
Η νύμφη του νερού (Undine) (***)
Αισθηματικό δράμα γαλλογερμανικής συμπαραγωγής 2020 (90)
Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτζολντ Πρωταγωνιστούν: Πόλα Μπιρ, Φρανκ Ρογκόφσκι, Μαριάμ Ζαρί, Τζέικομπ Μάτσενζ
Μια ιστορικός-υπεύθυνη ξεναγήσεων στην αρχιτεκτονική ιστορία του Βερολίνου, ξεπερνά μια τραυματική ερωτική σχέση, φτιάχνοντας τα με έναν ντροπαλό δύτη.
Ο Κρίστιαν Πέτζολντ («Τραγούδι του φοίνικα», «Μπάρμπαρα») συνεργάζεται ξανά με τους Μπιρ- Ρογκόφσκι μετά από το άνισο «Transit» (2018) που ήταν διασκευή του σημαντικού μυθιστορήματος της Άνα Σέγκερς. H «Νύμφη του νερού» καταπιάνεται με ένα δημοφιλή λαϊκό μύθο της Δυτικής Ευρώπης – μια νύμφη του νερού γίνεται άνθρωπος όταν ερωτευτεί έναν άνδρα- τον οποίο ο γερμανός σκηνοθέτης μεταφέρει αποτελεσματικά στο σημερινό Βερολίνο, με την ατμόσφαιρα μυστηρίου να «κουμπώνει» υποδειγματικά με το μεταφυσικό χαρακτήρα του σεναρίου. Απόλυτα ταιριαστή με το ρόλο η πρωταγωνίστρια Πόλα Μπιρ κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στη Μπερλινάλε.
