Ο ΣΦΕΑ για την 50η επέτειο από την κατάρρευση της Χούντας: Οι Ευρωεκλογές επιβεβαίωσαν την δεξιά, αυταρχική στροφή στην Ευρώπη

Φόρο τιμής αποτίει ο σύνδεσμος φυλακισθέντων και εξορισθέντων και αντιστασιακών στη μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης.

50 χρόνια από την κατάρρευση της Χούντας στην Ελλάδα ο ΣΦΕΑ θυμίζει πως παρά την προπαγάνδα των πραξικοπηματιών ότι δεν υπήρξαν θύματα, τουλάχιστον, 247 διακριβωμένες περιπτώσεις θανάτων με φυσικό ή ηθικό αυτουργό τη χούντα, αποδικνύουν το ακριβώς αντίθετο.

Στη διακήρυξη που ακολουθεί καταγράφονται οι λόγοι και οι αιτίες της διδακτορίας στην Ελλάδα.

Παράλληλα, καλούν τον κόσμο να παρευρεθεί την Τρίτη, 23 Ιουλίου, στον μνημειακό – ιστορικό χώρο του πρώην στρατοπέδου ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

50 χρόνια αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική προκοπή

Μισό αιώνα πριν, στις 23/7/1974, κατέρρεε η επτάχρονη δικτατορία ως αποτέλεσμα της προδοσίας της Κύπρου, του αντιδικτατορικού αγώνα και υπό το βάρος των
εγκλημάτων που είχε διαπράξει.

Αποτίουμε φόρο τιμής στην ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στο δίκαιο αγώνα, σε όσους και όσες χάσαμε
πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα και τις κακουχίες της φυλακής και της εξορίας, αλλά και πρόσφατα, σε άνιση μάχη κι αγώνα με ανήκεστα νοσήματα.

Παρά τους κομπασμούς των πραξικοπηματιών ότι η δήθεν «επανάστασή» τους ήταν «αναίμακτος», υπάρχουν 247 διακριβωμένες περιπτώσεις θανάτων με φυσικό ή ηθικό αυτουργό τη χούντα. Εκφράζουμε τα βαθιά συλλυπητήριά μας προς τις οικογένειες των θυμάτων της χούντας για την απώλεια των προσφιλών τους προσώπων.

Η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, το μετεμφυλιακό καθεστώς και το «βαθύ κράτος» (Παλάτι – Στρατός – Σώματα Ασφαλείας) ζέσταιναν στον κόρφο τους το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησαν, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας.

Το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967. Θυσιάσαμε την ελληνική δημοκρατία στον «Ψυχρό Πόλεμο», είχε ομολογήσει κυνικά ο τέως πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1999.

Οι τότε κυβερνήσεις των ΗΠΑ δεν τηρούσαν απλώς ‘μια στάση ανοχής προς τους δικτάτορες’ ή ότι τάχα ‘αιφνιδιάστηκαν’ από το πραξικόπημα, όπως εξακολουθούν να γράφουν τα σχολικά βιβλία. Αντίθετα, συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος.

Η δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς. Ήδη είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη-Μάρτη του 1973 και το Κίνημα του Ναυτικού, με την ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος» τον Μάιο του 1973, που αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για το δικτατορικό καθεστώς, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους του.

Εκεί, όπου είχαν «σκάψει» οι αντιδικτατορικές οργανώσεις, βλάστησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα, που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές
παραδόσεις του λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων.

Ήταν η γενιά της εξέγερσης του ΕΜΠ Πολυτεχνείου και των φοιτητικών καταλήψεων στο ΑΠΘ, τα Ιωάννινα, την Πάτρα. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, η Χούντα δεν απέφυγε το μοιραίο. Αντίθετα επιτάχυνε την πτώση της με την ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου.

Η μετάβαση από τη δικτατορία στον κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που καθιερώθηκε ως «Μεταπολίτευση», άφησε στο απυρόβλητο πολλούς υπηρέτες της Χούντας, ώστε να παριστάνουν ακόμη και σήμερα τους «εθνοσωτήρες» γιατί στηρίχτηκε στις παρασκηνιακές συναλλαγές των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων με τις συντηρητικές προδικτατορικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, γεγονός που δεν ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές: για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη – πάγια αιτήματα του λαϊκού κινήματος.

Αλλά η δυναμική της αντιδικτατορικής αντίστασης, το πληγωμένο εθνικό συναίσθημα από την προδοσία της Κύπρου, η λαϊκή απαίτηση για την τιμωρία των πραξικοπηματιών και για πραγματική αποχουντοποίηση – «δώστε τη χούντα στο λαό»- κατέβασαν τον κόσμο στους δρόμους και οδήγησαν στην κατάργηση των ανελεύθερων νόμων, των έκτακτων μέτρων, των ιδεολογικών-πολιτικών διακρίσεων της αναιμικής μετεμφυλιακής «βασιλευομένης Δημοκρατίας».

Οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές – κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της «Μεταπολίτευσης», αλλά είναι καρπός
παρατεταμένων κοινωνικών αγώνων. Σήμερα αυτές οι κοινωνικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης απειλούνται ή καταργούνται καθημερινά, γιατί θεωρούνται «βαρίδια» στον ανταγωνισμό από τους θιασώτες του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού.

Είναι ο κακοφανισμένος «δικαιωματισμός», όπως απαξιωτικά τον ονομάζουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι η Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία, που καθιερώθηκε πριν ακριβώς 60 χρόνια, χάρη στους αγώνες του 114 και του 15% για την Παιδεία, το οκτάωρο και η πενθήμερη εργασία.

Λεφτόδεντρα υπάρχουν μόνο για να «ανήκουμε στον σκληρό πυρήνα» των πολεμικών δαπανών του ΝΑΤΟ, ως «δεδομένοι και πρόθυμοι σύμμαχοι», κατά τον κ. Μητσοτάκη!

Πενήντα χρόνια μετά, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών επιβεβαίωσαν την δεξιά, αυταρχική στροφή στην Ευρώπη, που ήδη είχε δρομολογήσει η Ε.Ε. με την ΝΑΤΟποίηση = στρατιωτικοποίηση της Ένωσης, την σκληρή ατζέντα στη μετανάστευση, την ολική επαναφορά του δόγματος της λιτότητας.

Όλες αυτές οι αντιδραστικές εξελίξεις έστρεψαν σημαντικό μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας προς την ακροδεξιά και δυνάμωσαν την αποστροφή προς την πολιτική, με ελπιδοφόρα εξαίρεση τη Γαλλία.

Στη χώρα μας, η αποχή ρεκόρ του 58% του εκλογικού σώματος από τις Ευρωεκλογές κρούει τον κώδωνα του κινδύνου όχι μόνο για την κρίση των θεσμών εκπροσώπησης αλλά και για την απαξίωση γενικότερα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Χαιρετίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων και των νέων για αξιοπρεπή εργασία, για Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία.

Aπαιτούμε να αναδειχθεί η Γύαρος σε επισκέψιμο τόπο ιστορικής μνήμης, με τη διάσωση και αποκατάσταση των κτηρίων-φυλακών, που το 1947 έχτισαν οι τότε
πολιτικοί κρατούμενοι και όπου υπεράσπισαν τις ιδέες και τους αγώνες τους εξόριστοι δεσμώτες της χούντας.

Απαιτούμε να κηρυχθεί σε τόπο ιστορικής μνήμης ο Χώρος Μνήμης Αντιδικτατορικής

Αντίστασης στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

Καλούμε την κυβέρνηση να αναγνωρίσει το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να έχει το δικό του κράτος, όπως αποφάσισε ομόφωνα η ολομέλεια της Βουλής στις 22 Δεκεμβρίου 2015.

Ο Αντιδικτατορικός Αγώνας ανέδειξε σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας την αντίσταση στην καταπίεση και την αγωνιστική στάση ζωής, αξίες που συμπυκνώνονται και στην ακροτελεύτια, 120, διάταξη του Συντάγματος, κληρονόμο του ιστορικού 114 : «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που
δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Αθήνα 16-7-2024

Ο πρόδερος: Βαγγέλης Γκιουγκής, ο Γ. Γραμματέας: Νίκος Μανιός