Βρε μια μανία που έχει πιάσει τα περισσότερα ΜΜΕ στη ημεδαπή να μας πείσουν ότι φταίει η Αθήνα και οι εμμονές του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ για την καθυστέρηση.
Δεν πα να γράφουμε ορισμένοι στην ημεδαπή όσο και στην αλλοδαπή για διαφωνία ΔΝΤ και Γερμανίας, δεν πα να το παραδέχονται και οι ίδιοι, να γράφουμε για ημιεπίσημη πρόταση της Λαγκάρντ στον Α. Τσίπρα να δώσει μια παράταση χρόνου στο ΔΝΤ προκειμένου να αποφασίσει, για κωλυσιεργία Σόιμπλε λόγω των εκλογών στην Γερμανία, για νέες απαιτήσεις που μπαίνουν από το παράθυρο (τι άλλο είναι η απαίτηση για νέα μέτρα 2% του ΑΕΠ), αυτοί εκεί τον χαβά τους: «φταίει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές εδώ και τώρα να γυρίσει ο Βενιζέλος, να σωθεί η χώρα».
Άλλα όμως γράφανε το 2014
Ας δούμε τώρα τι έγραφαν στην Καθημερινή, όχι σε κάποιο φιλικό προς τον Τσίπρα έντυπο, όταν οι «σωτήρες» και σημερινοί ΣΥΡΙΖΟκυνηγοί Σαμαράς και Βενιζέλος προσπαθούσαν να κλείσουν τη συμφωνία με την τότε Τρόικα, το όχι και τόσο μακρινό 2014.
«Το ηλιόλουστο πρωινό της 7ης Νοεμβρίου 2014 στις Βρυξέλλες, ο τότε Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης βρίσκει στο κινητό του τηλέφωνο ένα email – ορόσημο, όπως θα φανεί αργότερα, από την τρόικα. Ήταν για πρώτη φορά τόσο σαφές ότι η αξιολόγηση δεν θα έκλεινε, καθώς η τρόικα φαινόταν να σκληραίνει τη στάση της ζητώντας την εφαρμογή όλων των συμφωνηθέντων χωρίς καμία απολύτως ευελιξία».
Τι λες τώρα ρε παιδάκι μου, τέτοια έλλειψη ευαισθησίας η Τρόικα. Η συνέχεια όμως έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον:
«Η έκπληξη στο τότε κυβερνητικό επιτελείο ήταν μεγάλη, αφού μόλις το προηγούμενο βράδυ έχει ολοκληρωθεί ένα Εurogroup με θετικά μηνύματα για την Ελλάδα. Ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αν η χώρα ολοκλήρωνε την αξιολόγηση που εξελισσόταν –την ίδια που εκτυλίσσεται μέχρι και σήμερα– θα γυρνούσε σελίδα (κάτι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει) τελειώνοντας με τα απαιτητικά μνημόνια και περνώντας στο πιο ‘‘ελαφρύ’’ (τώρα τι ελαφρύ πρόγραμμα θα ήταν αυτό με στόχο 4,5% πλεόνασμα τα επόμενα χρόνια, μόνο στην Καθημερινή το γνωρίζουν) πρόγραμμα της προληπτικής γραμμής πίστωσης».
Και εδώ είναι που καταθέτεις τη δημοσιογραφική σου ταυτότητα:
«Στο e-mail, όμως, εκείνο το πρωινό περιγράφονταν 19 δύσκολα βήματα που η ελληνική πλευρά καλούνταν να υλοποιήσει τον επόμενο μήνα εάν επιθυμούσε να κλείσει την αξιολόγηση. Στο μυαλό των κυβερνητικών στελεχών αυτά τα βήματα ήταν πολιτικά και πρακτικά σχεδόν αδύνατον να πραγματοποιηθούν… Ήταν οι δανειστές που τράβηξαν το χαλί, σηκώνοντας τον πήχη των προσδοκιών, όπως υποστηρίζουν οι συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά;»!
Πολύ κακοί οι δανειστές με τον Αντώνη, αλλά το πιο ωραίο απ’ όλα είναι η παράγραφος που ακολουθεί:
«Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης ζητεί π.χ. να μην πάρει όλα τα δημοσιονομικά μέτρα που απαιτούνται από την αρχή, αλλά να κρατήσει κάποια για τον Ιούνιο αν κριθεί απαραίτητο στην πορεία της χρονιάς, καθώς οι προβλέψεις των Ελλήνων είναι πιο αισιόδοξες από αυτές των δανειστών. Αλλά το ΔΝΤ εμφανίζεται σε όλα πιο απαισιόδοξο, θεωρώντας το χειρότερο σενάριο δεδομένο».
Αυτό δεν είναι σίκουελ, είναι ριμέικ της ίδιας χιλιοπαιγμένης και κακοπαιγμένης ταινίας. Ειδικά όταν θυμάμαι εκείνη την εποχή τον Α. Σαμαρά να χρησιμοποιεί το παράδειγμα της ανάβασης στο Κιλιμάντζαρο, λέγοντας στον Γιούνγκερ πως «Κανένας δεν το ανεβαίνει με τη μία αλλά σιγά σιγά… Δώστε μου χρόνο για να πραγματοποιήσω τις μεταρρυθμίσεις».
Είπαμε, το ελληνικό «Tea Party» με τον νέο του πρωταγωνιστή, (με λένε Κυριάκο Μητσοτάκη), έχει χάσει προ πολλού την μπάλα. Απλά πολλές φορές ξεπερνά ακόμη και τον εαυτό του. Εδώ έχει βάλει το χεράκι του ο Άδωνις που είναι μετρ στα να χάνει την μπάλα.
