Μέλη του Ρουβίκωνα προσπάθησαν να μπουν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη νωρίς το πρωί.
Ομάδα περίπου 20 ατόμων κινήθηκαν προς την είσοδο του Υπουργείου φωνάζοντας συνθήματα και πετώντας φυλλάδια (τρικάκια) Η αστυνομική δύναμη φύλαξης του Υπουργείου προχώρησε στην απώθησή τους και σε προσαγωγές σχεδόν όλων των αντιεξουσιαστών.
Εκτός από την μόνιμη αστυνομική δύναμη του υπουργείου μετά το περιστατικό έξτρα διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν φτάσει στον χώρο.
Οι προσαχθέντες θα μεταφερθούν στην ΓΑΔΑ.
Διαβάστε την ανακοίνωση της Αστυνομίας για το περιστατικό:
Σήμερα το πρωί ομάδα 20 ατόμων επιχείρησε να εισέλθει στους χώρους του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, μέσω της κεντρικής εισόδου, επί της οδού Π. Κανελλοπούλου.
Τα άτομα αποκλείστηκαν αμέσως από την φρουρά στην εξωτερική περίμετρο των εγκαταστάσεων, επί της οδού Π. Κανελλοπούλου, όπου έριξαν έντυπο υλικό «τρικάκια».
Άπαντες προσήχθησαν στη Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής.
Δείτε το κείμενο του Ρουβίκωνα στο indymedia:
[Ρουβίκωνας] Παρέμβαση στο Yπουργείο Προστασίας του πολίτη
Τόλμη, τόλμη, περισσότερη τόλμη. Αυτό είναι το πολιτικό κάλεσμα των καιρών. Σε αυτό το κάλεσμα ανταποκρινόμαστε ως μαχόμενος πολιτικός σχηματισμός, ως αναρχικοί. Σε αυτό το κάλεσμα πιστεύουμε πρέπει να ανταποκριθεί σύσσωμη η κοινωνική βάση από τα πιο παραιτημένα τμήματά της, έως τον κόσμο του αγώνα. Σε καιρούς ύφεσης του κοινωνικού πολέμου που μαζί είναι και καιροί επίθεσης κράτους και κεφαλαίου, αυτός είναι ο δρόμος, μας το δείχνει η ιστορία, δεν ανακαλύψαμε κανένα τροχό. Βαδίζουμε λοιπόν σε αυτόν, οργανωμένα, μεθοδικά, ευέλικτα και με βολονταρισμό, αλλά και με γνώση των ορίων της συγκυρίας.
Ο Ρουβίκωνας δίνει τη μάχη του σε πολιτικά μέτωπα που έχει θέσει ως προτεραιότητες ζυγίζοντας τι χρειάζεται να γίνει και τι από αυτά μπορούμε να κάνουμε. Και το κάνει ακολουθώντας πιστά την ρήση του Δαντόν. Η στρατηγική μας όμως είναι στρατηγική περιόδου. Τα μέσα που επιλέγουμε, από το μεγάλο οπλοστάσιο των επαναστατικών αγώνων με ελευθεριακή κατεύθυνση, στηρίζουν τις κεντρικές στοχεύσεις σε μια περίοδο (μην παίζουμε με τις λέξεις), ήττας.
Στοχεύουμε στην μέσω της δράσης πλατιά απεύθυνση των προτάσεων και της πολιτικής μας αναπαράστασης, στην διάχυση των αναρχικών αντιλήψεων, στην επιβεβαίωση της δυνατότητας της κοινωνικής βάσης να είναι παρούσα ακόμα και με τις ελάχιστες δυνάμεις όπως οι δικές μας. Στοχεύουμε στην οργάνωση της βάσης σε πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό επίπεδο. Στοχεύουμε παράλληλα βραχυπρόθεσμα στην απάντηση των άμεσων προκλήσεων από τη μεριά της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής τάξης, όσο μπορούμε να το κάνουμε. Το διαρκές μας δίλημμα αφορά την αντίφαση ανάμεσα στη γνώση ότι στρατηγική μας είναι σχέδιο περιόδου, δηλαδή χρόνων, ενώ ο καπιταλισμός διευρύνει την επικράτεια παντοδυναμίας του σε βάρος μας κάθε μέρα και απειλεί με πολύ δύσκολα αναστρέψιμες καταστροφές.
Έτσι η αλλιώς, για εμάς, εν αρχή είναι η τόλμη. Και εξαιτίας της βρισκόμαστε να κάνουμε δουλειά μυρμηγκιού σχοινοβατώντας. Γιατί κρίνουμε πως δεν μπορούμε να αποκλειστούμε σε μια μακροπρόθεσμη οργανωτική και ιδεολογική οικοδόμηση όταν οι ιμπεριαλισμοί ετοιμάζουν πόλεμο στη γειτονιά μας, όταν κατακτήσεις κερδισμένες με αίμα καταργούνται, όταν η τάξη μας υποφέρει σιωπηλά. Από την άλλη η αποτυχία των προ-σύριζα αγώνων έδειξε πόσο έλειψε η οργάνωση, το ανατρεπτικό πολιτικό σχέδιο με μαζική συμμετοχή η μακροπρόθεσμη αυτοοργάνωση στη βάση. Όλα αυτά που θέλουν χρόνο για να γίνουν και πολύ περισσότερα από μερικά τρικάκια και σπασμένα τζάμια.
Έχοντας βάλει τα δικά μας όρια στο επίπεδο σύγκρουσης που κρίνουμε ότι “σηκώνουν” και οι καιροί και εμείς στο πιο δημόσιο από τα μέτωπα αγώνα που παλεύουμε, πληρώνουμε και το τίμημα της καταστολής. Η αλήθεια είναι ότι η καταστολή που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ μικρότερη από αυτή επαναστατικών κινημάτων στην Ελλάδα ή αλλού σήμερα ή σε προηγούμενες δεκαετίες. Μια πιθανή αιτία για αυτό είναι ότι οι παρεμβάσεις ή επιθέσεις δεκάδων ατόμων με πολιτικό λόγο ή σφυριά σε τζαμαρίες και χρώματα σε τοίχους, διαφέρουν κάπως από ένοπλες εξεγέρσεις χιλιάδων εργατών, από αιματηρά αντίποινα στη συστημική βία, από επαναστατικούς στρατούς. Για εμάς βέβαια οι δεκάδες καταδίκες σε δικαστήρια, οι συλλήψεις, οι συκοφαντίες, οι ρυπαρότητες του κάθε Χατζηαβάτη με δημοσιογραφική ταυτότητα είναι βαρύ φορτίο. Το σηκώνουμε όμως και θα το σηκώσουμε όσο κι αν βαρύνει. Ένα κομμάτι του καθεστωτικού εσμού, πετάει την προβιά της “δημοκρατική νομιμότητας” και απαιτεί να μας θάψουν στα μπουντρούμια. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε την, μέσα από την μικρόνοια της, ειλικρινή τους στάση. Το θέμα για το καθεστώς δεν είναι ποτέ οι ζημιές αλλά η πολιτική δυναμική. Όσα κάνουμε κι εμείς, όσα κάνει κι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου του αγώνα, αναρχικοί ή μη, αυτή την περίοδο αγωνιστικής ύφεσης, συνιστούν ένα επικίνδυνο παράδειγμα. Κι εμείς δεν κρύψαμε ποτέ, ότι όπως πάντα κάνουν οι αναρχικοί, λειτουργούμε παραδειγματικά. Το θέμα τους, δεν ήταν ποτέ αν “από την πέτρα θα περάσουμε στο Καλάσνικοφ”. Ούτε βλάκες είναι ούτε μας θεωρούν βλάκες. Το θέμα τους είναι αν τα χέρια που αντιστέκονται κι επιτίθενται στην τάξη τους γίνουν από λίγες χιλιάδες εκατομμύρια. Αυτός είναι ο τρόμος τους, όχι ο Ρουβίκωνας και οι άλλοι αναρχικοί. Μέσα στο άγχος του όμως, ο λύκος της ακροδεξιάς αρχίζει να αποκαλύπτεται κάτω από την προβιά της δημοκρατίας. Κι αυτό κάνει τους “κάφρους” του “φιλελευθερισμού” μικρόνοες αφού η δημοκρατία έχει αποδειχθεί η καλύτερη μεταμφίεση για την ταξική κυριαρχία, ιστορικά.
Αντίθετα οι κυβερνώντες, η σοσιαλδημοκρατία του Σύριζα, βλέπουν μακρύτερα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την τεράστια διαφορά ικανότητας ανάμεσα στους πόλους του δικομματισμού στην κατασίγαση των κοινωνικών αντιστάσεων. Ας θυμηθούμε τι γίνονταν στους δρόμους με τη δεξιά και τι τώρα. Δεν είναι τσάμπα η υποστήριξη που ξαφνικά βρίσκει ο σύριζα από τον διεθνή παράγοντα αλλά και από το ντόπιο κεφάλαιο, η οποία γίνεται όλο και ποιο ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Θυσιάζοντας την “καθεστωτική ειλικρίνεια” δεν επιχειρεί ένα κατασταλτικό “Outing” αλλά βήμα βήμα, και προφυλάσσοντας τα νομικά του όπλα απαντάει με μια στρατηγική χαμηλής αρχικά, αλλά κλιμακούμενης έντασης. Αδιαφορώντας για την δεξιά υστερία που ζητάει αίμα, μια υστερία που ποτέ δεν έφερε εκλογικούς καρπούς, (από τις εποχές που ο “φίλος των τρομοκρατών” δεν ήταν ο Τσίπρας αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου) σφίγγει τον κλοιό. Στις 12 Ιούνη 12 μέλη μας δικάζονται μαζικά για μια σειρά υποθέσεων που αφορούν: παρέμβαση για χρηματισμό γιατρού, παρέμβαση για διακοπές ρεύματος της ΔΕΗ σε νοικοκυριά, διαμαρτυρία στην κατοικία Γερμανού πρέσβη ως αλληλεγγύη στους προσφυγές, διαμαρτυρία στην πρεσβεία Σαουδικής Αραβίας κατά του πόλεμου στην Υεμένη, διαμαρτυρία στα δικαστήρια Λάρισας για την υπόθεση απελευθέρωσης στρατιωτικού βιαστή, παρέμβαση στην turkish airlines ως αλληλεγγύη στον κουρδικό αγώνα, παρέμβαση στο υπουργείο οικονομίας και ανάπτυξης, διαμαρτυρία στο πεντάγωνο. Είναι η πρώτη μαζική δίκη μελών μας για διάφορες υποθέσεις μαζί κι αυτό κάτι σημαίνει. Τα στοιχεία που περιέχονται στην δικογραφία κινούνται στην σφαίρα του κωμικού, κι αυτό θα φανεί.
Από την άλλη πόσες και πόσες καταδίκες αγωνιστών δεν έχουν γίνει με τέτοιου επιπέδου στοιχεία; Περιπτώσεις όπως του Τάσου Θεοφίλου που κάθισε πέντε χρόνια φυλακή χωρίς αποδείξεις και κινδυνεύει να ξαναπάει, των Περικλή & Ηριάννας που είναι φυλακή επίσης χωρίς στοιχεία, του Σεισίδη, του Τσιρώνη και τόσων άλλων συντρόφων που βρεθήκαν στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών για τις επιλογές τους, τις ιδέες τους, η απλά και μόνο για παραδειγματισμό ώστε να συνετιστούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Δεν υποτιμούμε καθόλου τον αντίπαλο. Πίσω από τλέον παροχές) κρύβονταν η σχεδιασμένη αναρρίχηση στην εξουσία μέσω της μεταπώλησης μαζικών αγώνων μιας ολόκληρης περιόδου. Κανείς δεν πρέπει να τους υποτιμά.
Ο Ρουβίκωνας λοιπόν θα παλέψει και σε αυτό το μέτωπο αγώνα. Τα δικαστήρια. Η φωνή μας θα ακουστεί, ο λόγος μας θα ακουστεί, οι προτάσεις μας θα ακουστούν. Γιατί εκτός από βαρύ φορτίο τα δικαστήρια και η καταστολή για τους επαναστάτες είναι και μια ευκαιρία. Θα παλέψουμε κι εκεί ενώ θα συνεχίζουμε να παλεύουμε και σε όλα τα άλλα μέτωπα, πολιτικά, κοινωνικά, κινηματικά, ταξικά που έως τώρα έχουμε ανοίξει. Ιδιαίτερα όταν τις ίδιες μέρες με τη δίκη μας είναι σε εξέλιξη μια από τις μεγαην γραφικότητα των στρατηγών σε θέση υπουργών δημόσιας τάξης σε κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μνημόνια ενώ συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται “ριζοσπαστική αριστερά”, κρύβεται μια καλολαδωμένη μηχανή συντήρησης αλλά και επέκτασης της κατασίγασης κάθε αντίστασης. Όπως ακριβώς πίσω από την βρεφικού επιπέδου προεκλογική προπαγάνδα του Σύριζα για μετωπική σύγκρουση με το “διεθνές κατεστημένο” (που αντί να τάζει αίμα δάκρυα και ιδρώτα στην κοινωνία έταζε επιπλύτερες προκλήσεις της συγκυρίας: η απεργία πείνας του αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα, με όλα τα τεράστια σημαινόμενα και διακυβεύματα που περιέχει για το συμβολικό κύρος της κοινωνικής αντίστασης αλλά και των κατακτημένων με αγώνες δικαιωμάτων για όλους, που πάλι απειλούνται. Ο Δημήτρης πρέπει να μας έχει όλους μαζί του τη στιγμή που αποφάσισε να προτάξει για μια ακόμη φορά το σώμα του – το μόνο όπλο που αυτή τη στιγμή διαθέτει – για να τα υπερασπιστεί.
Καλούμε τους ανθρώπους της τάξης μας να σταθούν στο πλευρό μας και στο πλευρό κάθε αγωνιζόμενου απέναντι στην κρατική καταστολή. Τους καλούμε να είναι παρόντες στις δράσεις και τις κινητοποιήσεις των ημερών, τους καλούμε την μέρα της δίκης μας, στις 12 Ιούνη, στις 10 το πρωί, σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Κι αυτό δεν είναι ένα απλό κάλεσμα παρουσίας. Είναι και ένα κάλεσμα στοχασμού. Ας αναρωτηθούμε όλοι και όλες πως θα κρίνουμε τους εαυτούς μας, πως θα αυτοαξιολογηθούμε, πως θα μας αξιολογήσουν τα παιδιά μας στον κόσμο που εμείς θα έχουμε αφήσει να κατρακυλήσει αν τώρα συνεχίσουμε την ιδιώτευση και την αποχή από τα κοινά. Το μέλλον δεν έχει κανένα λόγο να μην είναι αμείλικτο για το παρόν, όπως και το παρόν είναι αμείλικτο για λάθη και απουσίες του παρελθόντος. Να μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.
Νίκη στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα
Να τελειώνουμε με τις δίκες με κατασκευασμένα κατηγορητήρια
Λευτεριά σε όλους τους πολίτικους κρατούμενους
Γιαυτό λοιπόν, τόλμη, τόλμη, περισσότερη τόλμη.
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
