Συγκροτημένη και αξιόπιστη.Περί αντιπολίτευσης ο λόγος. Ακόμη και με κουτουλιές, έγραψε η πυρετωμένη πένα του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή», τσιτάροντας καλοχωνεμένο Μαγιακόφσκι. Ήταν ένα κείμενο – πυρκαγιά καρδιάς – για να θυμηθούμε και πάλι εκείνο το «Σύννεφο με παντελόνια»… Προς τον αγαπητό συνάδελφο η σημερινή επιστολή. Που δεν μασάει τα λόγια του, ξορκίζοντας την καθηλωτική εσωστρέφεια της λαθολογίας και του αυτομαστιγώματος. Σωστά. Αλλά καιροφυλακτεί ένας «πυρακτωμένος καθρέφτης» τον οποίο δεν μπορείς να αγνοήσεις, αν θέλεις να είσαι πειστικός και αποτελεσματικός στην αντιπολίτευση που ασκείς…
Αγαπητέ Θανάση,
Αντιπολίτευση με κουτουλιές; Γιατί όχι, αλλά… Τέρμα η εσωστρέφεια, γιατί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ το παραρίξατε στην ομφαλοσκόπηση και τη λαθολογία; Μα ναι. Ας πάνε στην άκρη, λοιπόν, οι «λογιστές του πένθους» και η κατάθλιψη. Αρκεί να μην πνεύσει άνεμος «αυτοκτονικής ζωτικότητας» σχετικά με το είδος της αντιπολίτευσης και τη διεύρυνση του κόμματος, για την οποία χύνεται πολύ… αιματόεν μελάνι.
Οι κουτουλιές, αγαπητέ μου, είναι ύστατο όπλο ενός αποφασισμένου δίχως χέρια. Εχει δίκιο – σαλπίζοντας εγερτήριο– εκείνος ο μέγας Μαγιακόφσκι, ο οιστρηλατημένος. Μόνο που οι κουτουλιές σε τοίχο –όπως προβάλλει σήμερα η κατάσταση, δύο μήνες από τις εκλογές– είναι σκέτη καταστροφή. Προς τι, επομένως, η ανώφελη δική σου προτροπή;
Εκείνο που δεσπόζει σήμερα στα δώματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας «πυρακτωμένος καθρέφτης». Τον κοιτάς και βλέπεις μέσα του την κυβερνητική τετραετία. Τα έργα και τις ημέρες, τα πάθη και τα λάθη, τις δημιουργικές εμμονές και τις ιδεοληψίες, τα κατορθώματα και τις παραλείψεις.
Εντέλει, ένα συγκεκριμένο παρελθόν που δεν μπορείς να το αρνηθείς ή να το καταργήσεις. Είναι δεσμευτικό, όσο κι αν κυριαρχεί ο βολικός ισχυρισμός ότι εφαρμόσατε μια πολιτική που δεν σας ανήκει. Αν σας έπεφτε ολοκληρωτικά ξένη, ασφυκτική, πνιγηρή και ολέθρια, ας μην την είχατε δεχθεί.
Αλλά για να κάνετε τι, με την άρνηση; Να καταγγέλλετε το σύστημα και τον καπιταλισμό, πρωταθλητές στα κουλουάρ της ευκολίας που δεν συγκινεί την κοινωνία και την αφήνει αδιάφορη; Για να μη σου πω ότι η πολιτική αυτή στάση εντέλει καθιστά αναποτελεσματικό και αναξιόπιστο «τον λόγο του θύματος». Δηλαδή των αδυνάτων.
Η συγκροτημένη αντιπολίτευση –αφετηρία για επανάκαμψη– δεν ξεχνά τα κυβερνητικά πεπραγμένα του κόμματος. Γιατί αυτά σε κρατάνε απ’ το μανίκι. Τα έχεις μπροστά σου και ενεργείς ανάλογα. Μόνο έτσι θα πείσεις. Λόγου χάριν: Για τα εργασιακά, θυμήσου όσα σου καταλογίζει η άλλη Αριστερά και τι έλεγες τότε εσύ.
Για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, θυμήσου τους θεμιτούς δισταγμούς και τη χτικιασμένη αμφιθυμία. Για το άσυλο και την ασφάλεια, θυμήσου το πανηγυράκι μέσα στην ΑΣΟΕΕ που ανέχτηκες, καθώς και το φεστιβάλ των μολότοφ. Α και κάτι ανοηταίνουσες δηλώσεις ότι «θα την ξαναβάψουμε τη Βουλή», που αδιαφορούσαν για το πώς αξιολογεί ο κόσμος τέτοιου είδους συμπεριφορά.
Εντάξει. Είναι αδύνατο να διαμορφώσεις τόσο νωρίς έναν προσπελάσιμο, πειστικό λόγο. Αλλά δεν είναι δύσκολο να σταματήσει ή να μειωθεί αυτή η φλύαρη παρουσία των στελεχών σας στα ΜΜΕ, όπου λέει το καθένα ό,τι θέλει. Και προπάντων να γίνει κατανοητό το εξής:
Δεν αρκεί να ξορκίζεις ολημερίς κι ολονυχτίς τον νεοφιλελευθερισμό. Μίλα συγκεκριμένα και κατανοητά για τις απτές επιπτώσεις του στον κόσμο. Και ταυτόχρονα –μεθοδικά, με αριθμούς και ντοκουμέντα– να αποδεικνύεις ότι πράγματι «τρώει από τα έτοιμα» η νέα κυβέρνηση. Από αυτά που εσύ με κόπο κατόρθωσες.
Ε ναι, τίποτε δεν είπα για τη διεύρυνση και τα εσωτερικά σας. Γιατί θα χρειαστώ πολύ χώρο και δεν θέλω να σε κουράσω. Μόνο τούτο, ως τραγικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Αυτό δηλαδή που έγραψε πρώην υπουργός, ο οποίος καταβαράθρωσε τον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά.
Τι είπε; Οτι… καταναλώσατε πολύ το εφικτό αυτά τα χρόνια. Και ότι «απαιτεί να μην ξεχνάμε το ανέφικτο»… Μη ρωτάς τώρα για όνομα. Θα τα πούμε προσεχώς. Χαίρε!
