Θέλει η πεφωτισμένη αριστοκρατία να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να φωτογραφίζεται σε σανοχώραφα, να συγχρωτίζεται αγωνιωδώς έστω και για τις καταγραφικές ανάγκες με την πλέμπα, να παριστάνει τον Φούντα της Δεξιάς που ανακάλυψε τη φτώχεια, αλλά το παντεσπάνι ψωμί δεν γίνεται. Το Περιστέρι θα βγάζει ψυκτικούς, το Αιγάλεω μπογιατζήδες, η Νίκαια οικοδόμους και η Εκάλη τους εκλεκτούς αυτής της χώρας.
Το να καταφεύγει ο πρόεδρος της ΝΔ σε μαθήματα ταξικής ανθρωπογεωγραφίας δεν είναι γκάφα, είναι ταξικά αντανακλαστικά. Όπου φτωχός κι η μοίρα του για τον γιο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία δεν αλλάζει γιατί –όπως επίσης έχει ομολογήσει ο Κυριάκος σε άλλη ειλικρινή του τοποθέτηση– η κοινωνική αδικία είναι φυσική λειτουργία. Που αφήνει φυσικά τον ίδιο και την παρέα του στην καλή όχθη του ποταμού, όχι μόνο να περνά καλά αλλά να κάνει και υποδείξεις και να έχει και συνταγές για τους άλλους.
Το Περιστέρι θα βγάζει ψυκτικούς, όπως ο Βόλος βγάζει μήλα και η Λέσβος ελιές.
Ο Κυριάκος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση και την τάξη του, γι’ αυτό ξεφεύγει συνεχώς από τις οδηγίες των επικοινωνιολόγων που προσπαθούν να τον παρουσιάσουν λαϊκό και ευπροσήγορο. Μπορεί να παίξει ρόλο, να πει ψέματα για τις ανάγκες του ρόλου της εξουσίας, μπορεί να παίξει μέχρι και μπάλα με Ρομά, αλλά πάντα στο μυαλό του θα έχει ξεκάθαρα τα πράγματα. Αυτοί από εκεί και εμείς από δω. Μπορεί ακόμη και να ακουμπήσει παιδάκια της ελληνικής επαρχίας με την περιέργεια επισκέπτη σε ζωολογικό κήπο, αλλά πάντα θα υπάρχουν τα δικά τους παιδιά και τα παιδιά για τις δουλειές της γαλέρας. Οι ψυκτικοί, οι μπογιατζήδες, όλοι αυτοί στους οποίους κάνει την παραχώρηση να γνωρίζει την ύπαρξή τους και να ανέχεται τη διαφορετικότητά τους. Ο Μητσοτάκης είναι ένας επισκέπτης στο μουσείο της κοινωνίας που αναγκάζεται να το επισκεφθεί για προεκλογικούς λόγους.
Οταν όμως συνέρχεται και πρέπει να μιλήσει πολιτικά, τότε ο ψυκτικός είναι από τα δυτικά προάστια, η δουλειά είναι επταήμερη, το οχτάωρο δεν υπάρχει και οι τομογράφοι στα νοσοκομεία πρέπει να δοθούν σε ιδιώτες. Απλά πράγματα και ξεκαθαρισμένα με έναν κυνισμό που εκπέμπεται από κάποιον που θέλει συνεχώς να δείχνει πως η κοινωνία πρέπει να είναι όπως θέλει ο ίδιος, όχι όπως έχει ανάγκη η κοινωνία.
Με την ίδια ειλικρίνεια βουτηγμένη στον κυνισμό τον καιρό των σκληρών μνημονίων ο Μητσοτάκης ως υπουργός τους ομολογούσε πως απαιτούνται και θα κάνει απολύσεις στον δημόσιο τομέα (φυσικά στο γραφείο του είχε προσλάβει 54 μετακλητούς υπαλλήλους, μεταξύ των οποίων και τον ξάδερφό του ο οποίος ήταν σε περιπέτειες με την Energa). Το δημόσιο από το οποίο τρέφεται σύσσωμη η οικογένεια Μητσοτάκη επί δεκαετίες, μαζί με τα εκατοντάδες βαφτιστήρια της, είναι κακό κατά περίπτωση και αυτό το κακό το εντοπίζει όπου εξυπηρετούνται άλλες ανάγκες και όχι οι προτεραιότητες της τάξης του.
Δεν πρόκειται συνεπώς για γκάφες Μητσοτάκη αλλά για την πολιτική του συνείδηση και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και την κοινωνία. Ακόμη και η ταύτιση με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, που αποδεικνύεται άκρως επιβαρυντική, δεν προκύπτει μόνο από τις σχέσεις τους (όσα ξέρουν οι offshore δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος) αλλά και από την πεποίθηση πως ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Στον συγκεκριμένο κόσμο οι διαχωρισμοί δεν είναι τίμιος ή άτιμος, πολιτικός ή ποινικός, καλός ή κακός, αλλά η διαχωριστική γραμμή ακολουθεί το ρήγμα που διαμορφώνουν τα συμφέροντα στην καθημερινότητα. Οι εισαγγελείς σταυρώνουν τον επιχειρηματία στο κατάρτι του «Noor 1», εκατομμύρια μπαινοβγαίνουν σε λογαριασμούς με τις περίεργες εγγυήσεις των offshore, αλλά η πυξίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει σταθερά προς το «κότερο του Τσίπρα». Και όσο περισσότερο ταυτίζονται οι δυο τους ο Κυριάκος μοιάζει όλο και περισσότερο με μούτσο και ο Μαρινάκης με καπετάνιο.
Οποιαδήποτε υπόδειξη των επικοινωνιολόγων, οποιαδήποτε συμβουλή αυτών που βλέπουν το καράβι να πηγαίνει στα βράχια δεν μπορεί να εμποδίσει την ειλικρίνεια με την οποία ο Μητσοτάκης δηλώνει όσα πραγματικά θέλει να κάνει. Ο φερόμενος ως πρόεδρος της ΝΔ μπορεί να κάνει υπερβάσεις για χάρη της εικόνας, αλλά δεν μπορεί να αναιρέσει τον εαυτό του. Δεν είναι μόνο ο νεοφιλελευθερισμός που τον κατευθύνει αλλά και η πορφυρογέννητη αντίληψη και αποστολή για τον εαυτό του. Ο πρίγκιπας δεν μπορεί να συμπεριφερθεί όπως οι υπήκοοι.
Οσοι θεωρούν όλα αυτά υπερβολή ή έστω γκάφα του Κυριάκου Μητσοτάκη ας θυμηθούν τον τρόπο με τον οποίο αυτάρεσκα και υποτιμητικά διόρθωνε στη Βουλή τον Αλέξη Τσίπρα για το «Κολάμπια» που δεν ήταν Κολούμπια. Γιατί, ρε αδερφέ, δεν είναι και ψυκτικός από το Περιστέρι.
