Να συνομολογήσουμε μια_x000D_
πικρή αλήθεια σύντροφοι της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου;
Οι εργαζόμενοι ήταν και είναι οι μεγάλοι χαμένοι της κρίσης χρέους της χώρας. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μεγάλες επιχειρήσεις καρπώθηκαν τη δραστική μείωση του εργατικού κόστους αλλά πλήρωσαν με αναδουλειά τη μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων για να αντιληφθούν, όσοι το αντιληφθούν, ότι οι κοινωνίες προχωρούν μπροστά ως σύνολα και όχι ως υποσύνολα. Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν τα χρόνια «του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τερατώδη ανεργία (25% μεσοσταθμικά για το σύνολο του πληθυσμού, πάνω από 50% για τους νέους). Πλήρωσαν την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, τις μίζες, της υπερκοστολογήσεις, τα σκάνδαλα και όλες τις γνωστές «ομορφιές» των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες με μείωση των εισοδημάτων τους (30% λένε οι αριθμοί, ίσως και πάνω από 50% λένε οι άγραφοι νόμοι της αγοράς που ξέρουν πάντα κάτι παραπάνω). Πλήρωσαν το βαθύ αναξιοκρατικό κομματικό, πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με βίαιη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, χωρίς Κυριακές και αργίες, με απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς αποζημιώσεις όταν φυσικά πληρώνονται. Και τώρα τι γίνεται, θα αναρωτηθεί κανείς; Τίποτε θα του απαντήσω όσο το νεοφιλελεύθερο αφήγημα παραμένει κυρίαρχο. Όσο υπάρχουν δυνάμεις, π.χ πολιτικές όπως η ΝΔ, που πιστεύουν ότι η περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας με τον σικάτο όρο «μεταρρυθμίσεις» θα φέρει επενδύσεις και κέρδη στις επιχειρήσεις και συνεπώς θα μειωθεί η ανεργία διά της αντικατάστασής της με μια μορφή εργασίας κάτι σαν επιδοτούμενη ανεργία. Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο η ΝΔ. Θα έπαιρνε την κατάλληλη απάντηση στις κάλπες (σε πείσμα του κάθε Μαραντζίδη) και θα ξεμπερδεύαμε. Δυστυχώς ο φιλελευθερισμός – νεοφιλελευθερισμός είναι κυρίαρχος στους διαδρόμους της Κομισιόν στις Βρυξέλλες, ήταν έτσι κι αλλιώς δομικό στοιχείο του ΔΝΤ και συνεπώς είναι «παρών» στους θεσμούς που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς στο Χίλτον. Και μπορεί να του αντισταθεί η σημερινή κυβέρνηση, είναι το επόμενο ερώτημα; «Όχι», είναι η απάντηση. Το μόνο που κατάφερε είναι να αποτρέψει περαιτέρω ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας. Η μια μορφή επιστροφής και υπό προϋποθέσεις, μετά το τέλος του προγράμματος το καλοκαίρι του 2018, των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι ασπιρίνη σε καρκινοπαθή. «Η ανάπτυξη είναι το φάρμακο», λένε όλοι. Μπας και σε καμιά δεκαριά χρόνια ανοίξει καμιά γρίλια και δούμε μια αχτίδα φωτός. Ναι, αλλά πια ανάπτυξη. Οι καραμέλες έχουν πολλές γεύσεις και πολλά χρώματα κι αυτή που μας πλασάρετε εσχάτως είναι πικρή, πολύ πικρή. Ο φόβος των εργαζομένων είναι ότι οι αλλαγές ήρθαν για να μείνουν. Πόσοι επιχειρηματίες από μόνοι τους θα συνδέσουν για παράδειγμα την αύξηση της κερδοφορίας τους με την αύξηση των μισθών; Να περιμένουμε να αλλάξουν οι διεθνείς συσχετισμοί, λένε κάποιο. «Ζήσε Μάι να φας τριφύλλι», λέω εγώ. Και που καταλήγουμε; Μακάρι να είχα μια απάντηση. Μακάρι να υπήρχε μια απάντηση. Ένα σχέδιο, μια προοπτική έστω σε βάθος χρόνου να μη χτυπιέται ο κόσμος στα κάγκελα του κάθε λαϊκιστή φασίστα την ώρα που οι αγορές του επιβάλλουν «ατσαλάκωτους» πρώην υπαλλήλους τους. Και γιατί τα γράφω αυτά, μέρα που είναι; Έτσι για να ξέρουμε που βρισκόμαστε και να μη καταπίνουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
