Οποιος εισέρχεται στην πολιτική έχει πολλές επιλογές για τον τρόπο που θα πορευτεί αλλά ελάχιστες για να διασωθεί. Ούτε η πίστη του πολιτικού στο «καλό» ή το «κακό» ούτε η πίστη όσων τον υποστηρίζουν είναι ικανές να τον διαφυλάξουν. Οχι µόνο επειδή το καλό και το κακό µεταβάλλονται συνεχώς επιβεβαιώνοντας τη διαλεκτική λειτουργία της κοινωνίας, αλλά και επειδή οι άνθρωποι αλλάζουν (κυρίως οι πολιτικοί) µε τρόπο που ίσως δεν ήθελαν να το κάνουν.
Το µερίδιο κατοχής στην εξουσία, η αναγνωρισιµότητα, η δύναµη, οι εξυπηρετήσεις δεν εξασφαλίζουν τη συµφωνία του πολιτικού µε την Ιστορία. Ο Κώστας Σηµίτης, για παράδειγµα, είχε τα πάντα αλλά µέσα σε λίγα χρόνια έχει µετατραπεί στη συνείδηση του κόσµου στον πρωθυπουργό που έβλεπε τις µίζες να περνούν και, σε ακόµη λιγότερα, σε ένα συνωµότη της πολιτικής ο οποίος προικίζει κόµµατα και φιλόδοξους ηγετίσκους µε τα αποµεινάρια της αντιπαθητικής πολιτικής του.
Ωστόσο κάθε πολιτικός συνοδεύεται από κάτι το οποίο ακόµη και αν δεν τον/την κρίνει σε αυστηρά πολιτικό επίπεδο, τον/την καθορίζει πολιτικά και ορίζει τον τρόπο που θα κριθεί από την Ιστορία. Λέγεται αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια είναι συγγενής του ήθους και εκπορεύεται από το προσωπικό σύστηµα αξιών. Είναι αµέτρητοι οι πολιτικοί που νίκησαν ισχυρούς πολιτικούς αντιπάλους αλλά νικήθηκαν από τον ίδιο τους τον εαυτό· στην αναµέτρηση µε τη λειψή αξιοπρέπειά τους. Φυσικά το ίδιο ισχύει µε κάθε άλλον άνθρωπο, αλλά στην πολιτική οι καταστάσεις είναι οριακές και τα πρόσωπα εκτεθειµένα.
Υστερα από τρία χρόνια στην πρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάνει ξεκάθαρη όχι µόνο την πολιτική του (εξυπηρέτηση των ελίτ, δηµιουργία αυταρχικού και ανελεύθερου κράτους, αποξένωση από κάθε φιλελεύθερη ευρωπαϊκή αντίληψη), αλλά και το έλλειµµα αξιοπρέπειάς του. ∆εν χρειάζεται να συγκρίνει κανείς τον Κυρ. Μητσοτάκη µε τον Αλέξη Τσίπρα. Αρκεί να τον αντιπαραβάλει µε τους ηγέτες του ίδιου του κόµµατός του. Γιατί ο Κώστας Καραµανλής συνεχίζει να αποτελεί όραµα για τον συντηρητικό κόσµο και να θαυµάζεται ακόµη και µετά τη συνειδητή απουσία του από την ενεργό πολιτική πραγµατικότητα; Γιατί την προηγούµενη βδοµάδα καταχειροκροτήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής από υπουργούς του Μητσοτάκη και ιδιαίτερα στα σηµεία που η οµιλία του αµφισβητούσε όλα τα κυβερνητικά δόγµατα του Κυριάκου;
∆εν πρόκειται για την ωραιοποίηση και τη νοσταλγία για τον Καραµανλή που προήλθε από την αποµάκρυνσή του από τα πράγµατα. Αντιθέτως, ειδικά στο εσωτερικό της Ν∆ του χρεώνουν αρνητικά αυτή την απουσία. Στην επανεµφάνιση του Κ. Καραµανλή οι ιδεολογικοί συνοδοιπόροι του εντόπισαν τη χαµένη αξιοπρέπεια του χώρου τους και την ανύπαρκτη του σηµερινού πρωθυπουργού. Οποιος συνοµιλεί µε ανθρώπους του Κυρ. Μητσοτάκη αντιλαµβάνεται ότι έχουν διάθεση να υπερασπιστούν την πολιτική του, να αποδώσουν έστω αντικειµενικές δυσκολίες στους λάθος χειρισµούς του, αλλά δεν πρόκειται (δεν µιλώ φυσικά για τους ανόητους τσανακογλείφτες) να µιλήσουν για την αξιοπρέπειά του. Οταν η συζήτηση φτάσει στο σηµείο που οι προσωπικές επιλογές εφάπτονται στην πολιτική και την επηρεάζουν, η συζήτηση για τον Κυρ. Μητσοτάκη αποκτά όλα εκείνα τα «ναι µεν, αλλά» που δηλώνουν ότι κανένας δεν θέλει να τον υπερασπιστεί.
Και όταν για έναν πολιτικό έρχεται η στιγµή που όσοι θέλουν να τον υπερασπιστούν απαιτούν να γίνεται διαχωρισµός µεταξύ προσωπικής στάσης και πολιτικής, η στιγµή αυτή απλώς είναι το µεταίχµιο προς την κατρακύλα.
Το Documento σήµερα αποκαλύπτει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας έκανε αίτηση για να πάρει 2.000-3.000 ευρώ ως επιδότηση καλλιέργειας. Φυσικά και δεν είναι παράνοµος. Οπως δεν ήταν παράνοµος όταν έκανε µια άλλη αίτηση για να αποζηµιωθεί από το ελληνικό κράτος (περίπου 1.500 ευρώ υπολογιζόταν η αποζηµίωση) ως πληµµυροπαθής. Σε όλα νόµιµος είναι. Αλλά είναι ταυτόχρονα πρωθυπουργός υποκριτής και φραγκοφονιάς. Την ώρα που κάνει δηµόσιες δηλώσεις ότι τα λεφτά δεν έχουν σηµασία και πρέπει να ζήσουµε επιτέλους ολιστικά, ο ίδιος εντελώς ανελαστικά κυνηγά και το τελευταίο ευρώ από το δηµόσιο ταµείο, ελληνικό ή ευρωπαϊκό. ∆εν αφήνει ευρώ να παραπέσει για να του διασώσει την αξιοπρέπεια που ήδη είναι σε αµφισβήτηση.
Πριν από δέκα χρόνια η ευκατάστατη τηλεπαρουσιάστρια Ελένη Μενεγάκη κατακρίθηκε γιατί έκανε αίτηση, παρά τα εισοδήµατά της, να πάρει νόµιµα επίδοµα τρίτεκνης µητέρας από τον ΟΓΑ. Ο Κυρ. Μητσοτάκης όµως δεν ιδρώνει από κατακραυγές. Εκανε την αίτηση για την επιδότηση. ∆εν θα σωζόταν η Ελλάδα αν δεν έκανε την αίτηση, αλλά ούτε θα σωζόταν και ο ίδιος αν δεν πρόσθετε 2.000 ευρώ παραπάνω στο πλούσιο εισόδηµά του που τον κατατάσσει στους πλουσιότερους Ελληνες. Αντιθέτως, θα σωζόταν η αξιοπρέπειά του.
Τι αντίθεση, αλήθεια! Επί χρόνια δεν πλήρωνε ούτε 1 ευρώ για τα δάνεια του «Κήρυκα Χανίων», αλλά στραγγίζει κάθε ευρώ που υπάρχει στο πεδίο του δικαιώµατός του. Είναι και αυτή µια ολιστική αντίληψη, να αντιπαραθέτεις θεωρίες και µεγαθυµία στις ανάγκες των άλλων όταν εσύ τις δικές σου ανάγκες τις µετράς σαν γερο-λαδάς σε ευρώ. ∆εν είναι καλή εικόνα για έναν πρωθυπουργό, αλλά για τον Μητσοτάκη είναι αντιπροσωπευτική.
Ο πρωθυπουργός δεν υπέπεσε σε λάθος. Εκφράζει την αντίληψή του. Από την εκεί πλευρά είναι η µάζα της κοινωνίας που ψάχνει ευρώ για το ρεύµα και τη βενζίνη και από την αποδώ µεριά είναι η αντίληψη Μητσοτάκη που κατατάσσει τον ίδιο σε µια πραγµατικότητα συνεχούς εξυπηρέτησής του. Ακόµη και αν ζηµιώνεται το δηµόσιο.
Στα τρία χρόνια πρωθυπουργικής θητείας ο Μητσοτάκης έδειξε ποιος είναι. Πήρε στρατιωτικό Chinook και άλλα δύο ελικόπτερα για να τον µεταφέρουν µαζί µε την κουστωδία του προκειµένου να πραγµατώσει την αποστολή εθνικής ανάγκης να επισκεφθεί εγκαίρως τον φίλο Λιγνάδη στην Επίδαυρο. Η αξιοπρέπειά του ή η έλλειψή της του επέτρεψε να κυκλοφορεί µε τα ελικόπτερα του καναλάρχη Κυριακού αντί να θεωρήσει ότι κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο για πρωθυπουργό. Πήρε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος (δύο φορές) για προσωπικές επισκέψεις στο Κολέγιο της Βοστόνης όπου φοιτούσε ο γιος του. ∆έχτηκε να τακτοποιηθεί ο γιος του στην Ευρωβουλή µέσω Ισπανού ευρωβουλευτή…
Αντιλαµβάνεται συνεχώς την οικογένειά του, και το δείχνει, σαν δικαιούχο της εξουσίας που έδωσε σε αυτόν, και µόνο σε αυτόν, ο λαός. Επέτρεψε στη σύζυγό του να µπει στη συνέλευση του ΟΗΕ, στις θέσεις των επίσηµων εκπροσώπων της εθνικής αντιπροσωπείας. Την εποχή της πανδηµίας, όταν απαιτούσε από όλους να µείνουν κλεισµένοι στο σπίτι τους, έβγαινε για βόλτα µε τη Μαρέβα (του) στην Πάρνηθα, µε την κυρία να κάνει και επίδειξη µοτοκρός.
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγµατα που δηλώνουν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν έχει κανένα άγχος να δείχνει αξιοπρεπής. Να προσπαθεί να εξασφαλίσει έστω ότι δεν θα κάνει πράγµατα «για να µην τον πιάνουν στο στόµα τους». Είναι αδιάφορος πώς θα χαρακτηριστεί επειδή θεωρεί ότι αυτός µόνο έχει το δικαίωµα να χαρακτηρίζει, να επιτρέπει και να απαγορεύει.
Οποιο αφήγηµα και αν έχει για τον εαυτό του, ο Μητσοτάκης, όπως και καθένας στη δηµόσια σφαίρα, έχει συνοδοιπόρο την κρίση της Ιστορίας. Μπορεί διάφοροι να µπουν στον κόπο να υπερασπιστούν τις πολιτικές του επιλογές, ειδικά µέσα από τη λειτουργικότητα της λίστας Πέτσα, αλλά στα θέµατα αξιοπρέπειας ο Μητσοτάκης είναι µοιραία µόνος. Οπως και στον καθρέφτη.
ΥΓ.: Εκανα τη χάρη στον Κυριάκο Μητσοτάκη να µην τον µετρήσω καν µε το αυστηρό σύστηµα αξιοπρέπειας που υπάρχει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη.
