Λίγο καιρό πριν ο δημοσιογράφος του συγκροτήματος του Βαγγέλη Μαρινάκη, Γιάννης Πρετεντέρης συμβούλευε την κυβέρνηση να πάει το γρηγορότερο σε εκλογές για να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την ίδια εφημερίδα, «Τα Νέα» μαθαίναμε χθες (όσοι δεν το υποπτεύονταν) πως τα χρήματα που θα μας έρθουν (όσα και όταν) για την αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων της πανδημίας θα έρθουν με αυξημένη εποπτεία… Κοινώς με λίγο (έως πολύ) μνημόνια!
Σήμερα μέσα από την στήλη του ο Γιάννης Πρετεντέρης (αφού έχει στρέψει τα πυρά του και κατά της Φώφης Γεννηματά) που μόλις χθες έπλεκε το εγκώμιο του Μητσοτάκη, του λέει πως όλα είναι «η στιγμή» και πως πρέπει να κοιτάξει μην την πατήσει όπως και ο… Τραμπ όπου ανατράπηκαν τα πάντα.
Τους ξεμπροστιάζει μάλιστα υπονοώντας πως δεν είχαν κανένα σχέδιο ανάπτυξης
Τι άλλαξε και οι δημοσιογράφοι του Μαρινάκη την πέφτουν στην κυβέρνηση;
Και όχι μόνον οι δημοσιογράφοι αν κρίνουμε από το σχόλιο, ψηλά δεξιά στην εφημερίδα:
(Και όποιος προλάβει τη σύνταξη είδε)
Παραθέτουμε τις πιθανότητες:
Α. Οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι και γράφουν κάθε στιγμή ό,τι σκέφτονται και όπως νοιώθουν.
Β. Η εφημερίδα και η ιδιοκτησία της επιθυμεί άσκηση πίεσης προς την κυβέρνηση για τυχόν διευθέτηση άλλων εκκρεμοτήτων.
Γ. Ο ιδιοκτήτης του συγκροτήματος επιθυμεί να στηρίξει έμμεσα την κουμπάρα του που έχει και γιο δήμαρχο…
Παραθέτουμε τη στήλη του Γιάννη Πρετεντέρη:
Στιγμή
Πως τα φέρνουν τα πράγματα. Τον Ιανουάριο ουδείς στοιχημάτιζε σοβαρά ότι ο Τραμπ μπορεί να χάσει την επανεκλογή του.
Στις δημοσκοπήσεις έκανε παρέλαση, η αμερικανική οικονομία ανέβαινε κι οι Δημοκρατικοί έψαχναν υποψήφιοι ανάμεσα στον Μπέρνι Σάντερς και τον Πιτ Μπούτιτζιεγκ – αν προφέρω σωστά τον γλωσσοδέτη.
Μπήκε ο Ιούνιος αλλά το ματσάκι άλλαξε.
Ο Τραμπ τα έκανε εν τω μεταξύ θάλασσα με τον κορωνοϊό, η οικονομία (και κυρίως η απασχόληση…) μπήκαν στο κόκκινο κι ένας αγροίκος αστυνομικός σκότωσε απάνθρωπα έναν έγχρωμο πολίτη.
Η Αμερική κατέβηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και τον Τραμπ τον φυγάδευσαν στα καταφύγια μην τον πλακώσουν οι διαδηλωτές.
Εν τω μεταξύ οι Δημοκρατικοί βρήκαν έναν (απλώς) ανεκτό κι αποδεκτό υποψήφιο, τον Τζον Μπάιντεμ, ο οποίος σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση προηγείται του Τραμπ δέκα μονάδες (31/5)
Καλώς τα παιδιά. Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει τον Νοέμβριο αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: η στιγμή στην πολιτική αποδεικνύεται κρισιμότερο μέγεθος από τη διάρκεια.
Είναι νομίζω μια χρήσιμη υπόμνηση και για τη δική μας κυβέρνηση.
Μπορείς να θριαμβεύεις στις δημοσκοπήσεις, να μοιράζεις δισεκατομμύρια, να στριμώχνεις τον Ερντογάν, να κάνεις πάρτι στην αποδοχή των ψηφοφόρων και μια καταραμένη στιγμή να σε στείλει στα Τάρταρα.
Η στιγμή βεβαίως έχει κάτι το απρόβλεπτο. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Και γι αυτό καλύτερα να γαϊδουροδένεις παρά να γαϊδουρογυρεύεις.
Δεν ξέρω όμως αν η σωστή μέθοδος γαϊδουροδέματος είναι οι διάφορες επιτροπές στις οποίες ούτως ή άλλως η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει μια ακατανίκητη έφεση.
Τώρα ας πούμε ακούω ότι μια επιτροπή από τον καθηγητή του LSE και νομπελίστα της Οικονομίας Χρ. Πασσαρίδη θα αναλάβει να διαμορφώσει ένα Σχέδιο Ανάκαμψης για το πακέτο των 33 δις. του Ταμείου Ανάκαμψης.
Η επιτροπή αυτή βέβαια έχει φτιαχτεί από τον Ιανουάριο όταν ο κορωνοϊός ήταν κινέζικη κουβέντα και το Ταμείο Ανάκαμψης δεν κυκλοφορούσε ούτε στα καλύτερα όνειρά μας.
Έως τώρα δεν έχει αναφερθεί κάποια δραστηριότητά της αλλά φυσικά όλοι ευχόμαστε οι σοφοί της επιτροπής να αποδειχτούν σοφότεροι.
Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι πάντως μια κουβέντα του επίσης κατοίκου Αγγλίας και ελληνικής καταγωγής σερ Αλεκ Ισιγκόνις (του ανθρώπου που έφτιαξε το Μίνι Κούπερ) όταν έλεγε ότι «η καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάστηκε από επιτροπή».
Κι αναρωτιέμαι. Η κυβέρνηση που εξελέγη μόλις πριν από έντεκα μήνες δεν είχε σχέδια ανάπτυξης και περίμενε από μια επιτροπή που προέκυψε έξι μήνες αργότερα να της το φτιάξει;
Φαίνεται πως ναι. Αλλά ο Τραμπ αλλιώς τα περίμενε τον Ιανουάριο.
