Η 20χρονη Μάρθη δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σπίτι της. Eίναι ένα από τα 57 τραγικά θύματα του εγκλήματος των Τεμπών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέα παιδιά, η πραγματική αριστεία ενός τόπου που δεν δολοφονεί μόνο όνειρα αλλά και την ίδια την ύπαρξη. Κυριολεκτικά.
«Πλήρης δικαίωση δεν μπορεί να έρθει. Η ζωή της κόρης μου τελείωσε, αλλά η δικαίωση είναι θέμα ηθικό, είναι κάτι που πρέπει να γίνει για να μπορώ να κοιτάξω το μνήμα της στα μάτια. Γιατί όποτε πηγαίνω κοιτάζω κάτω. Με το που έμαθα ότι η κόρη μου είναι νεκρή, το επόμενο δευτερόλεπτο ορκίστηκα στη μνήμη της ότι ‘’εγώ αυτούς που σε σκότωσαν παιδί μου θα τους βάλω φυλακή’’».
Είναι η μητέρα της Μάρθης, η κ. Μαρία Καρυστιανού που μας μιλά, πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων, που εξακολουθεί να στέκεται όρθια για να πολεμάει για τη δικαίωση των παιδιών που χάθηκαν. Για να μπορεί να κοιτάξει το μνήμα της κόρης της, για να μπορεί ίσως να κοιμηθεί λίγο καλύτερα.
Δεν είναι εύκολο να μιλάς με μία μάνα που έχει χάσει το παιδί της. Δεν είναι εύκολο να νιώθεις το λυγμό της και να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. Νιώθεις μικρός απέναντι της και είσαι. Η Μαρία Καρυστιανού είναι μία μάνα που παλεύει για τη δικαίωση του παιδιού της. Στέκεται στα πόδια της και μάχεται, γιατί το παιδί της, ζει μέσα της, και την κρατάει ζωντανή. Στέκεται απέναντι στα θηρία. Και θα το κάνει μέχρι να τα νικήσει.
Μιλώντας στο Documento, δηλώνει ότι νιώθει βαθιά προσβεβλημένη από τους πολιτικούς υπεύθυνους αυτού του κρατικού εγκλήματος, οι οποίοι μόλις δυόμισι μήνες μετά, σαν αυτό να μην έγινε ποτέ διεκδικούν με περισσό θράσος την ψήφο του ελληνικού λαού.
Αναρωτιέται, πως ο Κ. Αχ. Καραμανλής, είναι υποψήφιος αντί να είναι ενώπιον του ανακριτή, και δηλώνει σίγουρη ότι απώτερος σκοπός του είναι να αποκτήσει και πάλι βουλευτική ασυλία προκειμένου να ξεφύγει των ευθυνών του. Η Μαρία Καρυστιανού, αναφέρεται στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, κάνοντας λόγο για μία «απόκοσμη» συμπεριφορά, για ανύπαρκτη ανθρώπινη πλευρά, για μένος απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων και για έναν άνθρωπο που «συνεχίζει μέσα σε ένα τέτοιο δράμα, να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το κόμμα του».
Απαντώντας μάλιστα στις χυδαιότητές του περί εργαλειοποίησης των θανάτων των ίδιων τους των παιδιών, φανερά οργισμένη αλλά και χωρίς να μπορεί να πιστέψει ότι πραγματικά ειπώθηκε κάτι τόσο ανήθικο, είπε ξεκάθαρα ότι «δεν είμαστε εμείς ο πολιτικός του αντίπαλος. Ο πολιτικός του αντίπαλος είναι τα έργα του. Δεν στρέφομαι εναντίον του κ. Μητσοτάκη και του κ. Καραμανλή επειδή κάνω αντιπολίτευση. Εγώ ήμουν σε αυτό το κόμμα και ντρέπομαι. (…) Δεν είχαμε τίποτα από αυτή την κυβέρνηση. Μόνο τον θάνατο των παιδιών μας».
«Εξιλαστήριο θύμα ο σταθμάρχης.Ο Κ.Α.Καραμανλής έχει ποινικές ευθύνες »
Πως λειτούργησε σε σας η προφυλάκιση του σταθμάρχη; Νιώσατε δικαίωση;
Σε καμία περίπτωση. Αυτό ήταν αυτονόητο. Το ότι μεταφέρουν όλη την ευθύνη σε αυτόν τον άνθρωπο δεν μου δίνει δικαίωση, ίσα ίσα μου δείχνει ότι αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα. Σαφώς όφειλε να είναι πολύ πιο προσεκτικός, δεν είχε εμπειρία, ήταν μόνο δύο μήνες στη θέση, 19 λεπτά είχε τα δύο τραίνα να κινούνται στην ίδια γραμμή τα δύο αντίθετα τραίνα. Για ποιο λόγο λειτούργησε έτσι όπως λειτούργησε δεν ξέρω. Ούτε μπορώ να ξέρω την επάρκεια και την εξυπνάδα του καθενός , αλλά δεν είναι δυνατόν το 2023 να βασίζονται 350 επιβάτες ενός τραίνου στο αν ο σταθμάρχης είναι έμπειρος ή δεν είναι, αν είναι έξυπνος ή είναι χαζός. Είναι τραγικό. Άρα όχι, δεν θεωρώ ότι έχουμε δικαιωθεί. Θεωρώ ότι πρέπει να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με αυτούς που πραγματικά οδήγησαν το τραίνο στη σύγκρουση.
Οι εργαζόμενοι είχαν κοινοποιήσει τα προβλήματα που υπήρχαν και προειδοποιούσαν για μια τέτοια τραγωδία…
Σαφώς. Ξέρετε αυτό είναι, είναι πολύ μεγάλο αποδεικτικό στοιχείο ότι έχει ποινικές ευθύνες ο κ. Καραμανλής. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος αντί να είναι στον ανακριτή και να προσπαθεί να εξηγήσει την κατάσταση, να είναι υποψήφιος.
Πως νιώθετε για αυτή την υποψηφιότητα; Βρίσκετε υποκριτική την παραίτησή του τότε;
Είναι προσβλητικό για να μην πω αδιανόητο, και ανήθικο. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν έχει καθόλου ηθικούς ενδοιασμούς, δεν έχει ευθιξία. Η υποψηφιότητά του είναι προσβλητική για τους νεκρούς μας και φυσικά πιστεύω ότι γίνεται προκειμένου να έχει βουλευτική ασυλία πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά θα γλιτώσει των ευθυνών του. Υπουργούς που να βασίζονται σε νόμους που τους καθιστούν ανεύθυνους και να χαίρονται δεν έχω ξαναδεί πουθενά στον κόσμο. Είμαστε πλήρως απογοητευμένοι και όχι μόνο από τον κ. Καραμανλή, από όλο το πολιτικό σύστημα γιατί όλοι το ανέχτηκαν. Θα μπορούσαν, από όποιο κόμμα και να είναι, και να πουν «όχι αυτό δεν γίνεται».
Εγώ προέρχομαι από μία οικογένεια που ψήφιζε παραδοσιακά Νέα Δημοκρατία. Αν υπάρχουν άνθρωποι που θα ψηφίσουν τον Καραμανλή, δεν θα έχουν συνείδηση για μένα. Πραγματικά το να ψηφίζεις έναν υπεύθυνο και έναν αδιάφορο άνθρωπο ο οποίος και μετά το δυστύχημα χειρίστηκε τον θέμα τόσο γελοία, δηλαδή παραιτήθηκε και μετά από 1,5 μήνα έβαλε ξανά υποψηφιότητα με θίγει σαν προσωπικότητα. Με θεωρεί χαζή. Εμείς έχουμε μάθει ότι ο κ. Καραμανλής πηγαίνει στα χωριά, σε ανθρώπους που μπορεί να μην ξέρουν, με σταυρωμένα ψηφοδέλτια σε φακελάκια. Μιλάμε για τέτοιο επίπεδο ανθρώπου. Εμένα με προβλημάτισε και των 300 η στάση. Κανείς δεν ζήτησε να γίνει εξεταστική επιτροπή. Δεν στρέφομαι εναντίον του κ. Μητσοτάκη και του κ. Καραμανλή επειδή κάνω αντιπολίτευση. Εγώ ήμουν σε αυτό το κόμμα και ντρέπομαι. Πρώτα είμαστε άνθρωποι. Πως θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος υποστηρίζει ξεκάθαρα τη διαφθορά; Έναν άνθρωπο που κάνει τέτοια αίσχη και δεν έχει καν την τόλμη να παραδεχτεί και να αναλάβει τις ευθύνες. Έχουμε γεμίσει από ανεύθυνους πλέον εδώ πέρα. Οι οποίοι πλέον παίζουν και με τις ζωές μας. Παίζανε με τα οικονομικά τώρα παίζουν και με τις ζωές μας.
Άρα θεωρείτε ότι η προσπάθεια επανεκλογής του είναι σκόπιμη προκειμένου να λάβει τη βουλευτική ασυλία;
Σαφώς. Γιατί αλλιώς τι έχει να μας επιδείξει; Το σωστό έργο που έκανε; Εκτός από το ότι χάθηκαν μερικά εκατομμύρια για το ελληνικό δημόσιο και δεν ξέρουμε που είναι έχει να μας επιδείξει κάποιο έργο ο κ. Καραμανλής και ζητάει να εκλεγεί ξανά; Την αξιολόγηση που βάζουν στα σχολεία, θα έπρεπε να τη βάζουν πρώτα στους πολιτικούς. Δεν θεωρώ ότι έχει πείσει κανέναν με την παραίτησή του, μιλάμε για όσους έχουν συνείδηση βέβαια, γιατί με όσους δεν έχουν συνείδηση δεν θα ασχοληθούμε. Εμείς θα κάνουμε κι άλλες μηνύσεις το θέμα θα προχωρήσει.
«Πολιτικός αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη δεν είμαστε εμείς, είναι τα έργα του»
Ο πρωθυπουργός μίλησε για «προσωρινή φθορά» του κόμματος του εξαιτίας των Τεμπών. Πως ακούσατε αυτή τη δήλωση;
Ο κ. Μητσοτάκης από την πρώτη μέρα αυτού του τραγικού εγκλήματος έχει μία συμπεριφορά απόκοσμη. Θα έπρεπε σαν πρωθυπουργός να έχει δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό του, να έχει δείξει ότι είναι ακέραιος και οι πράξεις του μέχρι στιγμής δείχνουν ότι δεν τα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει μέσα σε ένα τέτοιο δράμα το οποίο έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο, να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το κόμμα του. Είναι προσβλητικές οι δηλώσεις του. Ντρέπομαι που καλούμαι να τις σχολιάσω. Θα περιμέναμε από τον κ. Μητσοτάκη τουλάχιστον τη σιωπή. Να μας έδινε ένα έμπρακτο συγγνώμη και μετά από αυτό μία σιωπή. Δεν είμαστε εμείς ο πολιτικός του αντίπαλος. Ο πολιτικός του αντίπαλος είναι τα έργα του, το τι έχει κάνει μέχρι τώρα, η πορεία του. Εμάς που παλεύουμε να βγάλουμε τη μέρα να μας αφήσει ήσυχους.
Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές επανήλθε και έκανε λόγο για εργαλειοποίηση της υπόθεσης προεκλογικά με αφορμή τη μήνυση που καταθέσατε. Ωστόσο μετά από έντονες αντιδράσεις προσπάθησε να πει πως δεν αναφερόταν σε εσάς, τους γονείς των θυμάτων, αλλά στους μηχανοδηγούς που απεργούν.
Όποιος το ακούσει καταλαβαίνει σε ποιους αναφέρεται ο κ. Μητσοτάκης. Δεν τα χουμε χάσει εντελώς. Σαφώς και αναφερόταν σε εμάς. Εγώ τι να πω… Θα έλεγα ότι το να εργαλειοποιείς τον θάνατο ενός παιδιού, είναι μια φράση που δεν θα μπορούσα να την ακούσω ούτε από τον τελευταίο άνθρωπο. Αν το άκουγα από έναν απλό άνθρωπο θα αναρωτιόμουν αν έχει σώας τας φρένας. Δεν λέγεται αυτό το πράγμα. Απλά δεν λέγεται. Πώς να σχολιάσω κάτι το οποίο είναι αχαρακτήριστο. Η μήνυση με την οποία ζητάμε να αποδοθούν ευθύνες για τον θάνατο των παιδιών μας είναι μια πράξη πολιτικής σκοπιμότητας; Πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά πολιτικοί, γιατροί, δημοσιογράφοι. Αυτή την ιδιότητα, του ανθρώπου, δεν την έχουμε δει ακόμα από τον κ. Μητσοτάκη. Εμείς πολεμάμε με δάκρια στα μάτια για το δίκιο. Έχουμε χάσει τα παιδιά μας. Αυτοί ασχολούνται με τις εκλογές. Η ζωή μας εμάς σταμάτησε 28 Φεβρουαρίου. Η μία μέρα είναι η ίδια με την άλλη για μας και αυτό που θέλουμε είναι να ξεκινήσει και να τελειώσει για να έρθει η επόμενη. Και το μόνο που μας κρατάει είναι να βλέπουμε ότι κάποια πράγματα αρχίζουν και φαίνονται στο θέμα της δικαίωσης των παιδιών μας. Αυτό μας νοιάζει και τίποτα άλλο. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μπει στη θέση μας. Κανένας. Αλλά το να έχεις και άλλους ανθρώπους απέναντι που είναι και οι υπαίτιοι, να σου λένε ότι το εκμεταλλεύεσαι… τι κουβέντα είναι αυτή; Και μάλιστα όταν στη μήνυση ζητάμε τη διαλεύκανση ενός εγκλήματος σε βάθος 15ετίας. Η μήνυση δείχνει καθαρά ότι μας ενδιαφέρει να βγάλουμε την αλήθεια και να τιμωρηθούν οι πραγματικά υπεύθυνοι. Στη μήνυσή μας στην πρώτη σελίδα είναι και ονόματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ο κύριος Μητσοτάκης δείχνει ότι έχει μένος απέναντί μας. Για μας που έχουμε χάσει τα παιδιά μας σε ένα δυστύχημα στο οποίο υπάρχει κρατική ευθύνη.
Αν είχατε μπροστά σας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ιδιότητα όχι μόνο του πρωθυπουργού αλλά και του πατέρα, τι θα του λέγατε;
Θα τον ρωτούσα αν θα κρατούσε την ίδια σκληρή και απάνθρωπη στάση αν είχε χάσει τα δικά του παιδιά στο τρένο. Θα τον ρωτούσα αν θα μάζευε τις δυνάμεις του για να πάει αμέσως μετά την κηδεία του παιδιού του στον ανακριτή κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να είναι αμερόληπτος και δίκαιος. Θα τον ρωτούσα αν θα καθόταν να ψάξει να καταλάβει τι έχει γίνει, αν θα σκεφτόταν όλη τη μέρα πως θα δικαιώσει το παιδί του. Θα τον ρωτούσα αν θα έκανε και αν δικαιολογεί όλα όσα κάνουμε εμείς ως γονείς.
Έχουμε δει τα τελευταία χρόνο μανάδες να αγωνίζονται για τον άδικο χαμό των παιδιών τους και κάποιες δικαιώθηκαν. Έχετε πάρει δύναμη από αυτό;
Σίγουρα. Τώρα που το βλέπω, σίγουρα. Εγώ με το που έμαθα ότι έγινε αυτό που έγινε και ότι η κόρη μου είναι νεκρή, το επόμενο δευτερόλεπτο ορκίστηκα στη μνήμη της ότι «εγώ αυτούς που σε σκότωσαν παιδί μου θα τους βάλω φυλακή». Από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο λεπτό έδωσα αυτή την υπόσχεση και κάθε μέρα αυτή η υπόσχεση γίνεται όλο και πιο δυνατή. Εγώ αισθάνομαι ότι κατά κάποιο τρόπο έχω την κόρη μου μέσα μου. Ώρες ώρες απορώ πως μπορώ και στέκομαι . Η κόρη μου παλεύει μέσα από μένα. Αυτός ο αγώνας μου δίνει κουράγιο.
«Δεν είχαμε τίποτα από αυτή την κυβέρνηση. Μόνο τον θάνατο των παιδιών μας»
Η δικαίωση θα απαλύνει τον πόνο;
Πλήρης δικαίωση δεν μπορεί να έρθει. Η ζωή της κόρης μου τελείωσε. Οι δικές μας ζωές, των υπολοίπων που μείναμε πίσω, είναι κατεστραμμένες, αλλά η δικαίωση είναι θέμα ηθικό είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Έτσι πρέπει να λειτουργεί μια υγιής κοινωνία. Αυτό δεν θα απαλύνει τον πόνο, ίσως όμως με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα απέναντι στην κόρη μου. Να μπορώ να κοιτάξω το μνήμα της στα μάτια. Γιατί όποτε πηγαίνω κοιτάζω κάτω. Δεν τολμάω να την κοιτάξω στα μάτια. Μόνο αν τη δικαιώσω και τιμωρήσω αυτούς που τη σκότωσαν τότε θα μπορώ να είμαι εντάξει. Άρα ίσως η δικαίωση να μας βοηθήσει να κοιμόμαστε λίγο περισσότερο.
Τα πρώτα 24ωρα μετά το δυστύχημα, ακούσαμε για ετοιμότητα του κράτους και μάλιστα ότι έχουν διατεθεί από την πρώτη στιγμή ψυχολόγοι για τους συγγενείς των θυμάτων και τους επιζώντες. Εσάς σας παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη;
Όχι. Ποτέ. Την 1η Μαρτίου, Τετάρτη πρωί, μας είχαν δώσει ένα ή δύο νούμερα αστυνομίας νομίζω, για να μάθουμε τι γίνεται από τα οποία κανένα ποτέ δεν απάντησε. Μιλώντας και με άλλους συγγενείς κανείς δεν μπόρεσε να πάρει πληροφορίες από αυτά τα τηλέφωνα. Ξέρετε τι είναι να έχεις μάθει ότι το παιδί σου ήταν σε αυτό το τρένο, που βλέπεις τις εικόνες και να σου δίνουν ένα τηλέφωνο που δεν το σηκώνει ποτέ κανένας; Εμένα αυτό, με διέλυσε. Έβλεπα μόνο εικόνες. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ήμουν σε κατάσταση πανικού. Πήρα το ΑΤ της γειτονιάς να με καθοδηγήσουν και μου είπαν να μιλήσω με τα νοσοκομεία της Λάρισας, φανταστείτε σε τι κατάσταση ήμουν που δεν σκέφτηκα ούτε καν αυτό. Σε εκείνη τη φάση που δεν απαντούσε το τηλέφωνο για όση ώρα προσπαθούσα, χτυπιόμουν κάτω και δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο κρατικός μηχανισμός που λειτούργησε. Το ότι υπήρχε μετά ψυχολόγος, που μας έλεγε να μην ανοίξουμε τις σακούλες να δούμε τα υπολείμματα των ανθρώπων μας; Αυτή ήταν η υποστήριξη; Να τους πούμε ευχαριστώ λοιπόν. Το κράτος ήταν απών. Δεν υπήρχε καμία επικοινωνία από κανένα υπουργείο. Δεν υπήρχε καμία επιστολή από την ΠτΔ, από το γραφείο του πρωθυπουργού με ένα ταπεινό συγγνώμη, μια επιστολή συμπάθειας, συλλυπητηρίων, κάτι… Το οποίο βέβαια είναι ένα τίποτα, δεν είναι κάτι ουσιώδες αλλά εμείς δεν είχαμε ούτε το τίποτα. Δεν είχαμε τίποτα από αυτή την κυβέρνηση. Μόνο τον θάνατο των παιδιών μας.
«Ξέρουν πως ό,τι και να κάνουν δεν θα τους ακουμπήσει κανείς»
Μέχρι σήμερα έτσι όπως πάει δικαστικά η υπόθεση, βλέπετε ότι πάει πραγματικά να αποδοθεί Δικαιοσύνη;
Όχι βέβαια. Δεν είμαι νομικός να καταλαβαίνω, σας μιλάω με το ένστικτο της μάνας. Από τη δεύτερη μέρα έχει ξεκινήσει η προσπάθεια συγκάλυψης αλλοιώνοντας τον χώρο. Και συνεχίζουμε με έναν ανακριτή, ο οποίος ενώ έχουν περάσει 2,5 μήνες ασχολείται με πλημμελήματα. Με τους σταθμάρχες τους επόπτες και φοβάται να ανέβει στις διοικήσεις και στους υπεύθυνους, του ΟΣΕ της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, να αρχίσει να ασχολείται με τις συμβάσεις που ποτέ δεν μπήκαν σε λειτουργία και αφορούσαν την ασφάλεια των σιδηροδρομικών γραμμών και φυσικά στα πολιτικά πρόσωπα. Έχουν περάσει δυόμισι μήνες και αν ρωτήσει κανείς σήμερα «ποιος φταίει;» θα σου πουν «φταίει ο σταθμάρχης». Αυτό που λέγανε την πρώτη μέρα. Είμαστε μετά από 2,5 μήνες στη μέρα 1. Είναι οφθαλμοφανές το τι γίνεται και προσπαθούν να κάνουν τη μέρα νύχτα.
Γίνεται αυτό το αδιανόητο δυστύχημα και 1 μήνα μετά μπήκαν ξανά σε λειτουργία τα τραίνα για να μας αποδείξουνε ότι και καλά δεν ήταν τίποτα. Ξέρουν ότι ό,τι και να κάνουν δεν θα τους ακουμπήσει κανείς.
Δεν είναι δυνατόν να σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι από κρατικό λάθος και να μιλάμε ακόμα για πλημμελήματα. Αυτό είναι προσβολή για εμάς. Η Δικαιοσύνη δεν μας δείχνει και το καλύτερο της πρόσωπο. Μας δείχνει αυτό που φοβόμασταν. Μας δείχνει αυτό που έχει γίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Όπως και με το Μάτι έτσι και με μας προσπαθούν να μας εξοντώσουν ψυχολογικά τραβώντας την υπόθεση χρόνια ώστε να φτάσουμε σε σημείο να απηυδήσουμε και να πούμε παραδιδόμαστε κάντε ό,τι θέλετε πλέον. Αυτό νομίζουν ότι θα συμβεί. Δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί. Για αυτό φτιάξαμε τον Σύλλογο.
Δεν συγκρίνω με το Μάτι. Δεν συγκρίνονται αυτά τα δύο. Το μόνο που μπορώ να συγκρίνω είναι η προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών. Αυτό είναι το κοινό σημείο. Τα γεγονότα είναι διαφορετικά.
Πήγα στον ανακριτή. Άρχισα να κλαίω. Του είπα «εσείς βλέπετε νούμερα, 57 ονόματα. Ήταν παιδιά, ήταν η κόρη μου μέσα. 20 χρονών, σπούδαζε, είχε όνειρα, θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί. Είναι άνθρωποι σας παρακαλώ δώστε τη μέγιστη προσοχή γιατί αυτό που συνέβη είναι ένα αδιανόητο έγκλημα. Δείτε μας ανθρώπινα και ως δικαστικός λειτουργός». Πήγα και έβγαλα την ψυχή μου, χωρίς να το θέλω. Δεν έχω δει τίποτα όμως… Δυστυχώς η δικαιοσύνη ελέγχεται πλήρως.
Πέρα από την απονομή της Δικαιοσύνης ποιος είναι ο στόχος του Συλλόγου σας;
Το κύριο μέλημα και το αίτημα που έχει ο σύλλογος είναι η δικαίωση. Να ξεφύγουμε επιτέλους από τους σταθμάρχες και τους επόπτες. Θέλουμε να είναι ένας φόρος τιμής στους νεκρούς μας, είναι ένα έγκλημα το οποίο δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να ξεχαστεί, πότε. Είναι πλέον αυτοσκοπός για μένα το να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και φυσικά να φροντίσουμε να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.
