Η 24η του Φλεβάρη υπήρξε μια μέρα που συντάραξε τον κόσμο. Εν μια νυκτί εξαϋλώθηκαν οι δυτικές σταθερές στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο.
Για πρώτη φορά μια χώρα που θεωρητικά ανήκει πλέον στο δυτικό μπλοκ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρέθηκε αμυνόμενη έναντι της Ρωσίας.
Το γεγονός αυτό έφερε την ευρωπαϊκή αριστερά σε μια ιδιαίτερα άβολη θέση.
Η Αριστερά ουκ ολίγες φορές προέτασε μια αμοιβαία κατανόηση με την Ρωσία ως αντίβαρο στην αμερικανική ηγεμονία στην Γηραιά Ήπειρο. Μολονότι κεντρώες κυβερνήσεις, όπως αυτή του Μακρόν, συζητούσαν για τη διάλυση ή έστω τον μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ, η Αριστερά έχει υιοθετήσει εν πολλοίς πασιφιστικές αντιλήψεις.
Επίσης, αποτελεί κοινό τόπο πως το ΝΑΤΟ «των λαών» ήταν και είναι μια αυταπάτη, όμως θεωρητικά προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια σε έναν αβέβαιο κόσμο.
Για αυτό τον λόγο φιλόσοφοι σαν τον Σλαβόι Ζίζεκ εξερράγησαν κατά του αριστερού πασιφισμού προτείνοντας την ενίσχυση του ΝΑΤΟ ως εγγυητή της ασφάλειας έναντι της Ρωσίας.
Σαν άλλος Κάουτσκι πιστεύει πως η σύνταξη με το δυτικό αμυντικό μπλοκ θα εγγυηθεί την ειρήνη στην Ευρώπη.
Βέβαια, τούτη η άποψη ξεχνάει πως υπήρχαν και κυβερνήσεις που επέλεξαν την ουδετερότητα και δικαιώθηκαν, παρόλο που δεν ανήκαν στην Αριστερά. Επέλεξαν να μην παλέψουν με τα βουβάλια και να θυσιάσουν δύο γενιές ανθρώπων για λίγα κομμάτια γης.
Ενώ αυτοί που συντάχθηκαν με τους νικητές μόνο καταστροφές τους περίμεναν.
Παραδείγματος χάρη έχει πολλά να διδάξει η πολιτική των βενιζελικών και των κωνσταντινικών το 1919-1922 που κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή.
