Ο πλανήτης πλέει σε έναν ωκεανό χρέους και οι όποιες αναταράξεις στις αγορές τον απειλούν µε βύθιση. Αυτό είναι γνωστό.
Η νέα συνθήκη ακούει στο όνοµα πόλεµος, ενεργειακή κρίση, ακρίβεια, στασιµοπληθωρισµός και υψηλά επιτόκια, συνεπώς ύφεση και λιτότητα. Η συνταγή για την τέλεια καταιγίδα δηλαδή, αφού τα νέα δεδοµένα έρχονται να προστεθούν στα δύο χρόνια της πανδηµίας και των περιοριστικών µέτρων, επιτείνοντας το αίσθηµα κόπωσης των κοινωνιών.
Και τι έπραξαν οι εκλεγµένες ηγεσίες αλλά και οι διορισµένες, για παράδειγµα στις Βρυξέλλες, απέναντι στα παραπάνω; Τίποτε απολύτως, είναι η απάντηση. Τις περισσότερες φορές µάλιστα επέβαλαν πολιτικές βγαλµένες από τα διοικητικά συµβούλια των αγορών, των τραπεζών, των funds και των περίφηµων οίκων που καθορίζουν τα επιτόκια, εντείνοντας την ανασφάλεια των πολιτών, οι οποίοι ειδικά στην ΕΕ στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται εκεί που ήταν 20 χρόνια πριν.
Για την Ελλάδα της χρεοκοπίας και των µνηµονίων η παραπάνω συνθήκη είναι στα όρια της επιστηµονικής φαντασίας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες η διαδοχή νεοφιλελεύθερου ακραίου κέντρου – ακροδεξιάς φαντάζει σχεδόν αυτονόητη. Κάπου εκεί βρισκόµαστε σήµερα. Η κάλπη στη γειτονική Ιταλία είναι εξαιρετικά πιθανό να βγάλει όλους τους σκελετούς από την ντουλάπα.
Στην Ελλάδα της οικογενειοκρατίας ο Μάκης Βορίδης έριξε την πρώτη τορπίλη συνεργασίας της Ν∆ µε τον ακροδεξιό, λαϊκιστή και θαυµαστή του Πούτιν Κυριάκο Βελόπουλο! «∆εν έχει κανένα πρόβληµα» να συνεργαστεί µαζί του ο υπουργός Εσωτερικών. Αυτό έλειπε.
Για την Ευρώπη η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ιταλία θα ήταν καταστροφή. Με τους πολίτες να δοκιµάζονται άγρια από τις κυρώσεις στη Ρωσία, ένας δεύτερος Ορµπάν και µάλιστα στο τιµόνι της τρίτης πιο ισχυρής οικονοµίας θα είναι ο εφιάλτης του Ζοζέπ Μπορέλ και της Ούρσουλα.
Προσέξτε τώρα τη διεθνή συγκυρία: η Ουκρανία φλέγεται, ο Πούτιν βάζει και τη χρήση πυρηνικών στο τραπέζι, ο Καύκασος είναι σε αναβρασµό. Στο Ιράν οι γυναίκες βγήκαν στους δρόµους. Στη ΝΑ Ασία η Κίνα είναι στα πρόθυρα πολέµου µε την Ταϊβάν.
Και οι αγορές «business as usual», µε τους Ελληνες πετρελαιάδες να δίνουν το «κακό» παράδειγµα. Το momentum είναι εξαιρετικά αρνητικό και προοιωνίζεται τα χειρότερα.
Μόνο ένα ρωµαλέο αντιπολεµικό κίνηµα από άκρου εις άκρον του πλανήτη µε ταυτόχρονο αίτηµα για επιστροφή στο «εµείς» των πολιτών και όχι στο «εγώ» των αγορών µπορεί να αντιστρέψει τα επερχόµενα, αλλά επί του παρόντος φαντάζει µακρινό, για να µη γράψω ουτοπικό.