Κατά μία εκδοχή, η δολοφονία του Ιταλού διανοούμενου σχετίζεται με την έρευνα που έκανε για τις πετρελαϊκές εταιρείες.
Ποιητής, πεζογράφος, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, γλωσσολόγος, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, ζωγράφος. Φέτος συμπληρώνονται 48 χρόνια από τη δολοφονία του Πιερ Πάολο Παζολίνι (2 Νοεμβρίου 1975).
Μεγάλωσε στο Φριούλι, μια αγροτική περιοχή στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία. Είχε πατέρα στρατιωτικό και μητέρα δασκάλα. Απέκτησε κοινωνική συνείδηση πολύ νωρίς στη ζωή του, καθώς στην περιοχή όπου μεγάλωσε ήρθε σε επαφή με τους αγώνες των αγροτών εναντίον των φεουδαρχών. Στη συνέχεια έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI), από το οποίο όμως διαγράφηκε σύντομα.
Ο Παζολίνι υπήρξε ο πιο παρεμβατικός Ιταλός διανοούμενος της εποχής του κι αυτό πυροδότησε ένα μηχανισμό δίωξης εναντίον του. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες πριν από τη δολοφονία του μηνύθηκε αμέτρητες φορές. Οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες – κυμαίνονται από βλασφημία, αισχρολογία και συκοφαντική δυσφήμηση μέχρι ένοπλη ληστεία. Εμμέσως βέβαια αναφέρονταν στην ομοφυλοφιλία του και στον αντίκτυπο που είχε στην κοινωνία της καθολικής Ιταλίας. Χρειάστηκε να περάσουν ολόκληρες δεκαετίες για να πιστοποιηθεί το 2009 διά στόματος Πίνο Πελόζι (ο άνθρωπος που καταδικάστηκε για τη δολοφονία του) αυτό που όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν τολμούσε να πει: δεν φονεύτηκε από χέρι εραστή. Η υπόθεση, όπως αποδείχτηκε στο πέρασμα του χρόνου, σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία οδηγεί στην έρευνά του για τις πετρελαϊκές εταιρείες.
Το 1992 εκδόθηκε από τον ιταλικό οίκο Einaudi το μέχρι τότε ανέκδοτο έργο του Παζολίνι με τίτλο «Πετρέλαιο» (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά, σε μετάφραση του Φοίβου Γκικόπουλου, από τις εκδόσεις Παρατηρητής). Σ’ αυτό, όπως είχε πει στην τελευταία συνάντησή του με τον συγγραφέα Πάολο Βολπόνι το 1975, αναφέρεται στις παθογένειες της ιταλικής κοινωνίας. «(σ.σ.: στο βιβλίο) υπάρχουν όλα τα προβλήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων της πολιτικής και διοικητικής ζωής μας, της κρίσης της δημοκρατίας μας: με το πετρέλαιο στο βάθος, ως μεγάλο πρωταγωνιστή του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, και τον κόσμο του κεφαλαίου, που είναι εκείνος που καθορίζει αυτή την κρίση, τις ανησυχίες μας, την ανωριμότητά μας, τις αδυναμίες μας και μαζί τις συνθήκες υποταγής της αστικής τάξης και του υπερφίαλου νεοκαπιταλισμού μας».