Με αφορμή το νέο του, 21ο φιλμ «Πόνος και δόξα», οι προηγούμενες ταινίες του μέσα από τα δικά του λόγια
Η καριέρα του 70χρονου Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την προσωπική του ζωή και τις πιο μύχιες «αμαρτωλές» σκέψεις του.
Σε όλη την καλλιτεχνική διαδρομή του ο Ισπανός συνομιλεί ουσιαστικά με ένα πρόσωπο, τη μητέρα του, και εκφράζει μερικές ακόμη ανησυχίες του. Ας τις ακούσουμε με τα δικά του λόγια.
Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια (1980)
«Αυτό που θέλει να πει η ταινία είναι ότι οι γυναίκες είναι τελικά ελεύθερες να κάνουν ό,τι θέλουν. Ομως ταυτόχρονα είναι και μόνες».
Λαβύρινθος του πάθους (1982)
«Δείχνει την παιδεία που πήρα στη δεκαετία του 1970 από την ποπ κουλτούρα. Στη μουσική, την αισθητική, στο σινεμά –εκείνες οι ταινίες με την Ντόρις Ντέι– όλη μου η παιδεία είναι ποπ».
Αμαρτωλές καλόγριες (1983)
«Δεν είμαι πιστός καθολικός αλλά ξέρω ότι η αποστολή των καλογριών στην ταινία είναι απολύτως χριστιανική. Για να μπορέσουν να σώσουν τα χαμένα κορίτσια γίνονται σαν αυτές».
Μια ζωή ταλαιπωρία (1984)
«Πιστεύω ότι η μορφή της οικογένειας που βλέπουμε στην εν λόγω ταινία θα είναι πολύ σπάνια στο μέλλον. Ο θεσμός της οικογένειας περνά κρίση».
Ματαδόρ (1986)
«Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να τους κοιτάς. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους είναι η ίδια η ύπαρξή τους. Η Μπίμπι Αντερσον είναι καλλονή, αλλά τραγουδά και χορεύει σαν παιδί. Η ομορφιά της είναι τόσο υποβλητική ώστε οτιδήποτε άλλο μοιάζει να μην έχει νόημα».
Ο νόμος του πόθου (1987)
«Η Κάρμεν Μάουρα είναι η ηθοποιός που εσωτερικοποίησε και εξέφρασε την άποψή μου για τη γυναίκα. Είναι η κορυφαία ερμηνεία της».
Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (1988)
«Τόσο τα πρόσωπα όσο και τα επαγγέλματά τους είναι εύκολα αναγνωρίσιμα. Από αυτή την άποψη ήταν η πιο “εύκολη” ταινία μου».
Δέσε με (1990)
«Η Βικτόρια Αμπρίλ δυσκολευόταν να πει στην αδελφή της ότι την αγαπά. Δεν της έβγαινε φυσικά η ατάκα. Το συζητήσαμε και μου είπε ότι δεν λέει τέτοια πράγματα στη ζωή της. Κανονικά η δουλειά αυτή δεν επεμβαίνει στα προσωπικά του ηθοποιού. Ομως όταν τα προσωπικά προβλήματα γίνονται και προβλήματα ερμηνείας, πρέπει η ζωή να αποτελέσει σχολείο εκμάθησης».
Ψηλά τακούνια (1991)
«Τα γυρίσματα ήταν επεισοδιακά. Η Βικτόρια Αμπρίλ ερχόταν σε κατάσταση έντασης γιατί μόνο έτσι δουλεύει, αλλά η Μαρίσα Παρέδες δεν το γνώριζε και φοβόταν ότι θα της χιμήξει. Μια σκηνή όπου η Μαρίσα τη χαστουκίζει πραγματικά την προβάραμε αρκετά και το πρόσωπο της είχε δαχτυλιές. Η Μαρίσα ανησύχησε αλλά η Βικτόρια την ηρέμησε λέγοντάς της ότι δεν νιώθει τίποτα».
Κίκα (1993)
«Η ταινία μιλά για την αρρώστια της μεγαλούπολης. Μυρίζεις ακόμη και στον αέρα την επιθετικότητα των κατοίκων».
Το μυστικό μου λουλούδι (1995)
«Οι συζητήσεις της Παρέδες με τη μητέρα και την αδελφή της είναι αυτοβιογραφικές. Αφορούν τη δική μου οικογένεια».
Καυτή σάρκα (1997)
«Ενώ τα περισσότερα έργα μου τα γράφω γρήγορα, σε αυτό έκανα αρκετά χρόνια να βρω τις κατάλληλες σεναριακές λύσεις».
Ολα για τη μητέρα μου (1999)
«Για να δει κάποιος το φιλμ δεν χρειάζεται να ξέρει το “Λεωφορείο ο πόθος” ούτε τον Τένεσι Γουίλιαμς. Η μνεία που κάνω στους αγαπημένους μου δημιουργούς δεν είναι ούτε φόρος τιμής ούτε επίδειξη γνώσης. Είναι η εκτίμησή μου για το ότι με ενέπνευσαν».
Μίλα της (2002)
«Εχω βρει πιο καλές ηθοποιούς από ό,τι καλούς ηθοποιούς, αλλά είναι αλήθεια ότι έγραψα περισσότερους γυναικείους ρόλους. Εδώ όμως δούλεψα με σπουδαίους άντρες ηθοποιούς όπως ο Χαβιέρ Κάμαρα και ο Ντάριο Γκραντινέτι, που ήταν εκπληκτικοί στην ταινία».
Κακή εκπαίδευση (2004)
«Το φιλμ αφηγείται τρεις ιστορίες, γύρω από τρία ομόκεντρα τρίγωνα, τα οποία τελικά αποδεικνύονται μία ιστορία. Είναι σαν ένα τρίγωνο που γίνεται φαύλος κύκλος. Κάπως έτσι βλέπω τη ζωή».
Γύρνα πίσω (2006)
«Πρώτη φορά θέλησα να δείξω πόσο σημαντική είναι η μητέρα στη ζωή κάθε ανθρώπου. Και χαίρομαι αφάνταστα που η Πενέλοπε μου χάρισε αυτήν τη σπουδαία ερμηνεία της».
Ραγισμένες αγκαλιές (2009)
«Καθυστέρησα αρκετά να το κάνω γιατί ένιωσα ότι ο χρόνος βαραίνει επικίνδυνα πάνω μου. Πραγματικά θέλω να μάθω το μυστικό του Γούντι Αλεν και του Κλιντ Ιστγουντ».
Το δέρμα που κατοικώ (2011)
«Κάθε φορά που κάνω μια ταινία, νιώθω τα φαντάσματα από τις παλιές δημιουργίες αλλά και από το παρελθόν μου να με συνοδεύουν. Για πρώτη φορά, αυτή η ταινία δεν πήγε χέρι χέρι με τις αναμνήσεις μου. Ο τόνος είναι διαφορετικός. Είναι πολύ αυστηρός».
Δεν κρατιέμαι (2013)
«Ηταν απελευθερωτική ταινία από πολλές απόψεις. Είναι η πρώτη που έκανα για να ψυχαγωγήσω κυρίως τον εαυτό μου».
Julieta (2016)
«Το πνεύμα του Χίτσκοκ είναι πανταχού παρόν στην ταινία. Ειδικά από τo φιλμ “Η κυρία εξαφανίζεται”».
