Ο πατριωτισμός των Δεξιών εξαντλείται στις παράτες, στα εμβατήρια, στις σημαίες, στις στολές και στα εθνόσημα.
Ρίγη συγκίνησης για την κυρά της Ρω που ύψωνε τη σημαία, αλλά το ότι αυτές οι δεκάδες διάσπαρτες σπιθαμές γης, τα μικρά ελληνικά νησιά, δεν έχουν υποδομές, συγκοινωνία, γιατρούς, σχολεία, και το παραγωγικό τους μοντέλο εξαντλείται σε έναν τουρισμό της αρπαχτής, δεν εντάσσεται στον δεξιό… πατριωτισμό.
Αλλά ο πατριωτισμός δεν είναι τζάμπα. Θέλει επενδύσεις, θέλει κίνητρα, θέλει υποδομές, θέλει συγκοινωνίες, θέλει οδικό δίκτυο. Ποιος θα μείνει σε ένα τόπο που τον χειμώνα το καράβι περνάει μια φορά τη εβδομάδα, ποιος θα μεγαλώσει παιδιά σε ένα τόπο όπου ο γιατρός είναι είδος πολυτελείας και η εκπαίδευση επαφίεται στον πατριωτισμό και στην ανάγκη ενός αναπληρωτή, ποιος θα επιχείρησει σε ένα τόπο όπου οι μετακινήσεις για διάφορες γραφειοκρατικές δουλειές περιγράφονται ως ιστορίες για αγρίους;
Δεν μπορείς να αφήνεις τον τόπο στο έλεος του κάθε ακτοπλόου που προσδοκά να βγάλει από την μύγα ξύγκι. Δεν μπορείς να αφήνεις την αεροπορική σύνδεση σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο με τιμή εισιτηρίου αντίστοιχη του Παρίσι-Νέα Υόρκη. Δεν μπορείς να περιμένεις από τον ιδιώτη που το μόνο του ενδιαφέρον είναι το κέρδος και η ταχύτερη δυνατή απόσβεση της επένδυσης του, να σου σώσει τον τόπο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο koutipandoras.gr