Ιστορίες ενός φοβητσιάρη γιού….
Γράφει ο Στρατής Μπαλάσκας
Νάτος πάλι. Ξαφνικά μπροστά μου καταπώς το συνηθίζει χρόνια τώρα. Ξανά ο πατέρας μου. Έξη χρονών. Ακόμα… Ξυπόλητος με κοντό παντελόνι και το μαλλί κουρεμένο γουλί. Ακόμα… Μοναχός του. Ακόμα.
Αυτή τη φορά σε ένα νησάκι στον Έβρο. Παρέα με ένα άψυχο συνομήλικο του κοριτσάκι, από τη Συρία λένε πως ήρθε, τη Μαρία. Πέθανε πριν μέρες από δάγκωμα σκορπιού. Τη Μαρία την έχουν βάλει μέσα στα κρύα νερά του ποταμού για να μη μυρίσει. Και στην όχθη κάθεται η μάνα του και θρηνεί το χαμό της. Λίγο παραπέρα ένα εννιάχρονο κοριτσάκι. Η Αγιά. Κι αυτή υποφέρει μετά από δάγκωμα σκορπιού. Κάνει εμετό. Πονάει…
Αλλά κανείς δεν ασχολείται με δαύτους. «Να πάνε πίσω» λένε πως τους λένε οι μεν. «Να προχωρήσουν μπροστά» λένε πως τους λένε οι δε. Και κοντά τους ο πατέρας μου…
Ενάμιση χρόνο είχα να τον δω. Πέρυσι το Φλεβάρη ήταν που είχε βγει στο Ίππειος σε ένα λεωφορείο, πάλι με παιδιά. Και ντόπιους γύρω τριγύρω του να ουρλιάζουν πως δεν τους θέλουν στο χωριό τους.
Και πριν δυόμιση χρόνια είχε βγει μπροστά μου…. Στο λιμάνι περιμένοντας το αρματαγωγό που θα τον πήγαινε λέει στο κέντρο κράτησης.
Σε κάτι τέτοια εμφανίζεται… Στα όσα σας είπα μα και πίσω από το συρματόπλεγμα, στη βάρκα που απωθείται, πάντα βρώμικος, πεινασμένος, διψασμένος…
– «Τι γυρεύεις εδώ ρε πατέρα; Τι δουλειά έχεις εσύ στο νησάκι στον Έβρο μωρέ; Ξυπόλητος με το ίδιο κοντό παντελόνι πάντα, δίπλα σε ένα πεθαμένο μωρό;»
– «Ετούτο έχω μοναχά, Με αυτό έφυγα με αυτό απόμεινα. Ετούτο έχω μοναχά… Έλα πάρε με. Πάρε μας»
– «Τι ‘ναι ετούτα που λες ρε πατέρα. Πήγες πάλι κι έμπλεξες… Κι αυτή τη φορά, ξανά με ετούτους τους ανθρώπους που δεν τους θέλουμε ρε πατέρα. Φτάνουν όσοι πήραμε… Ετούτοι δεν έχουν Ελληνικό DNA ρε πατέρα. Δε ξέρουν και μπάσκετ… Εσύ ήσουνα Έλληνας ρε πατέρα. Χριστιανός ορθόδοξος. Κι ήρθες στη μάνα πατρίδα. Δεν ήσουνα μουσουλμάνος, δεν ήσουνα ξένος ρε πατέρα… Αυτοί που ‘σαι μαζί τους είναι ξένοι, μουσουλμάνοι, σταλμένοι με σκοπό δόλιο να ισλαμοποιήσουν τον τόπο μας, δεν έχουμε καμιά σχέση μαζί τους. Τι δουλειά έχεις μαζί τους σε ετούτο το νησάκι να κάνεις παρέα με το πεθαμένο μωρό; Εσύ πάει πέρασες. Ήρθες δούλεψες, παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, έστησες κατάντια μέσα σε χίλιες μύριες δυσκολίες. Πέρασες πατέρα. Αναπαύτηκες. Πάνε 37 χρόνια που πέθανες. Και τώρα, 100 χρόνια μετά ρε πατέρα από τότες ξανά στο δρόμο; Μη με μπλέκεις. Μη με ταράζεις πάλι ρε πατέρα. Είμαι κι εγώ μεγάλος πια…»
– «Που πάει να πει πως άμα φύγω από το νησάκι με το νεκρό παιδάκι δε θα με πάρεις σπίτι σου; Άκου τι λένε. Να μας πάρετε σπίτια σας λένε…»
– «Δεν μπορώ. Κατάλαβε το. Δε μπορώ. Είσαι με όλους αυτούς που αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας. Τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα ρε πατέρα. Πού πήγες κι έμπλεξες πάλι ρε πατέρα;»
– «Έλα πάρε με… Πάρε μας»
– «Φοβάμαι ρε πατέρα. Φοβάμαι… Κατάλαβε με μια φορά κι εσύ. Εσύ τόσα που έζησες δε φοβήθηκες ποτέ. Στο δρόμο κυκλοφορούν ξανά αυτοί που σιχάθηκες, που πολέμησες. Ξανά στο δρόμο λένε, πως κάνουν κουμάντο. Στην Αθήνα βασιλιάδες στη θέση των βασιλιάδων. Και ναι. Κάνουν κουμάντο πατέρα αυτοί πάλι. Κι εγώ φοβάμαι».
Έστριψα κι έφυγα. Δε γύρισα να κοιτάξω πίσω για μια ακόμα φορά. Το τι έγινε στο νησάκι στον Έβρο δεν έμαθα. Εγώ έφυγα…
Έφυγα…
Είμαι σπίτι. Με απορίες για το fuel pass. Φοβισμένος για το νέο κύμα της πανδημίας του κορονοϊού… Γράφτηκα στη νέα πλατφόρμα για τον προσωπικό γιατρό. Είπα στο γιατρό να μου στείλει μέσω της άυλης συνταγογράφησης τα χάπια μου. Τον Οκτώβριο θα κάνω και την καινούργια δόση του εμβολίου.
Φοβάμαι πολύ. Πολύ φοβάμαι Αύγουστο μήνα μη τύχει και συμβεί κανένα κακό.
Ο πατέρας μου είναι σε ένα νησάκι στον Έβρο με ένα πεθαμένο πεντάχρονο κοριτσάκι που το έχουν βάλει στο νερό μη σαπίσει. Ο πατέρας μου συχνάζει σε ένα λεωφορείο, σε μια βάρκα, στο δρόμο, στα συρματοπλέγματα, στην καραντίνα. Ξυπόλητος με κοντό παντελόνι και το μαλλί κουρεμένο γουλί. Ακόμα… Μοναχός του. Ακόμα.
Κι εγώ φοβάμαι. Στο σπίτι μου. Άλλαξα και το air condition κι ας μη μου ενέκριναν τη χρηματοδότηση μέσω του «Αλλάζω συσκευή».
ΠΗΓΗ: stonisi.gr