Το Documento απευθύνθηκε στον μουσικό Πάνο Τόλιο για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του πολιτισμού εξαιτίας της πανδημίας
– Και τι δουλειά θα κάνεις, Πανούλη, όταν µεγαλώσεις;
– Μουσικός, µαµά.
– Ναι, αλλά τι δουλειά θα κάνεις;
Γνωστός ο διάλογος σε όλους µας. Και να που επιτέλους το συντεταγµένο κράτος έρχεται να µας τον θυµίσει, αλλά κυρίως να επιβεβαιώσει το αυταπόδεικτο αξίωµα: η µαµά έχει πάντα δίκιο. Και εδώ που τα λέµε, τι σόι δουλειά είναι και αυτή που ξαφνικά γίνεται «δηµόσιος κίνδυνος» και ως εκ τούτου απαγορεύεται; Που, µεταξύ µας, ακριβώς ως δηµόσιος κίνδυνος ήλπιζα ότι θα λειτουργούσε η τέχνη µου. ∆εν λέω ότι το επιδίωκα γιατί θα ήταν πολύ βαρύγδουπο και ηρωικό, ενώ δεν είµαι ούτε βαρύγδουπος ούτε –πολύ περισσότερο– ηρωικός. Βέβαια ο «κίνδυνος» που είχα εγώ κατά νου να προκαλέσω ήταν άλλης στόχευσης από τον υγειονοµικό. Αλλά για µισό λεπτό: µήπως τελικά αυτή η απαγόρευση της διακονίας της τέχνης µου έρχεται ως επιβεβαίωση της τελικής επιτυχίας του στόχου µου; Θέλω να πω, ρε παιδί µου, αν έστω ήθελαν να συντηρηθώ κι εγώ τρόπον τινά µέχρι νεωτέρας, θα µε ενέτασσαν κι εµένα µεταξύ των συναδέλφων που επιδοτούνται (τι λέξη κι αυτή), να τη βγάλω κάπως για να συνεχίσω αργότερα απρόσκοπτα το έργο µου. Αρα, για να µη µε χρηµατοδοτούν, θέλουν να τα τινάξω. Αρα µε φοβούνται. Αρα ο στόχος επιτεύχθηκε. Χειροκρότηµα, αποθέωση, σαµπάνιες, πυροτεχνήµατα. Χίλια µπράβο!
Για να λέµε και τη µαύρη αλήθεια, όµως, έρχονται και ώρες που κάνω πολύ σκοτεινότερες σκέψεις. Εξηγούµαι: µέσα στον καθένα από µας που κάνει αυτήν τη δουλειά ενυπάρχει και η αµφισβήτηση για την αξιοσύνη του. Αυτό µερικές φορές είναι χρήσιµο γιατί σε ωθεί σε περαιτέρω προσπάθεια για βελτίωση. Ναι, αλλά αν ο αποκλεισµός µου από δικαιώµατα που αναγνωρίστηκαν σε άλλους σηµαίνει απλώς «ρε φίλε, αρκετά ταλαιπώρησες τα αυτιά µας τόσα χρόνια, φτάνει», µπλέξαµε. Κι από την άλλη, άντε να αποδείξουµε ότι και ο µουσικός είναι επάγγελµα όταν και οι ίδιοι δεν λέµε «πάµε για δουλειά» αλλά το προκλητικό για τους υπόλοιπους εργαζόµενους «πάµε να παίξουµε».
Το άκουσα καθαρά ότι το κράτος µας που τόσο νοιάζεται για τον πολιτισµό ήδη συνδράµει µουσικούς, τεχνικούς, ηθοποιούς και λοιπούς λειτουργούς της τέχνης. Αφού λοιπόν εγώ δεν…, ένα µπορεί να σηµαίνει: «Εµετρήθην, εζυγίσθην και ευρέθην ελλιπής». Ω Θεέ µου, 40 χρόνια λάθος. Και µου τα ’λεγε η µάνα µου…
