Με αυτό το σύνθημα επέλεξαν φέτος να γιορτάσουν τη δική τους μέρα, την Εργατική Πρωτομαγιά, τα ταξικά συνδικάτα στην Ελλάδα.
Οι κινητοποιήσεις για την Πρωτομαγιά μπορεί λόγω της πανδημίας να είχαν συμβολικό χαρακτήρα, αλλά η φωνή των εργαζομένων ακούστηκε δυνατά τσαλακώνοντας τη δήθεν εθνική ομοψυχία που καλλιεργείται μεθοδικά στον ελληνικό λαό από την κυβέρνηση, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Μπορεί ο ιός να είναι αόρατος, όμως όλοι βλέπουμε ότι κριτήριο για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι «να μην κρασάρει το σύστημα υγείας» και όχι η προστασία της υγείας του λαού με μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο σύστημα υγείας, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας και ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με στόχο να καλύπτονται οι ανάγκες του λαού.
Βλέπουμε την κυβέρνηση να διασκεδάζει τις εντυπώσεις ότι «θωράκισε το σύστημα υγείας», τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί της, όπως λένε οι ίδιοι οι γιατροί.
Την ίδια ώρα που αίρονται περιοριστικά μέτρα, μένουν τα αντεργατικά εκτρώματα που νομοθετήθηκαν με τις ΠΝΠ, μέτρα που εντείνουν την εκμετάλλευση για όσους εργάζονται. Είτε με το ξεχείλωμα των ωραρίων και των ημερών λειτουργίας είτε με την τηλεργασία. Αυτά τα μέτρα βέβαια δεν τα έφερε ο κορονοϊός. Φώλιαζαν στα κιτάπια του ΣΕΒ εδώ και χρόνια. Τώρα η μεγάλη εργοδοσία επιλέγει να τα εφαρμόσει σε μεγαλύτερη έκταση, με τον πρωθυπουργό στο πρόσφατο διάγγελμά του να λέει ότι «η τηλεργασία πρέπει να επεκταθεί». Μόνο που τηλεργασία σημαίνει διάλυση του εργάσιμου χρόνου και του ωραρίου, διάλυση της προσωπικής και της οικογενειακής ζωής, αποξένωση για τους εργαζόμενους και εκτίναξη της κερδοφορίας για την εργοδοσία. Εκεί που δεν μπορεί να εφαρμοστεί η τηλεργασία υπάρχει η εκ περιτροπής εργασία με το αντίστοιχο τσάκισμα μισθών και άλλων δικαιωμάτων, ενώ τα μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς φαντάζουν πολυτέλεια λες και είμαστε στο 1900 και όχι στο 2020.
Βλέπουμε τις εικόνες των μαζικών τάφων που ανοίγουν στις ΗΠΑ όπου μαζί με τα κρούσματα της Covid-19 αυξάνονται κατακόρυφα και τα κρούσματα της ανεργίας ξεπερνώντας τα 26 εκατομμύρια. Και αν κανείς βιαστεί να πει πως ξέφυγε στον «διαβολικά καλό σύμμαχο» Τραμπ η κατάσταση, τα στοιχεία από χώρες της ΕΕ είναι εξίσου αποκαλυπτικά. Στην Ισπανία, με την κυβέρνηση-πρότυπο κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν 500.000 απολύσεις, ενώ στην Ελλάδα της κυβέρνησης ΝΔ καταγράφονται ήδη 140.000 «απαγορευμένες» απολύσεις, χωρίς να υπολογίζουμε πόσοι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν σε παραίτηση.
Η δήθεν αλληλεγγύη της ΕΕ είναι αυτό που ήταν πάντα: ένα κακόγουστο αστείο. Η συζήτηση στην ΕΕ για τη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η εγχώρια αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορoύν το αν θα πληρώσει πάλι ο λαός το μάρμαρο της κρίσης αλλά το πώς θα το πληρώσει, με κριτήριο να προστατευτεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των τραπεζών.
Τελικά οι απαραίτητοι είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές, οι βιομηχανικοί εργάτες, οι διανομείς, οι καθαριστές, οι υπάλληλοι των σουπερμάρκετ. Στα σποτ τούς λένε ήρωες, αλλά στη ζωή όλες οι κυβερνήσεις τούς έχουν κάνει τη ζωή πατίνι για να θησαυρίζει η μεγάλη εργοδοσία.
Αντί σήμερα να μιλάμε για τη συνεργασία του καλύτερου επιστημονικού δυναμικού και ερευνητικών κέντρων ανά τον κόσμο για την αντιμετώπιση του ιού, βλέπουμε να εξελίσσεται ένας «παγκόσμιος πόλεμος» για το ποιος θα επικρατήσει στον διεθνή ανταγωνισμό.
Ολα αυτά καθιστούν απόλυτα εύστοχο το σύνθημα «Ο ορατός εχθρός είναι ο καπιταλισμός». Ολα αυτά καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να ακουστεί το επόμενο διάστημα πιο δυνατά το σύνθημα «Μένουμε δυνατοί – Δεν μένουμε σιωπηλοί». Το ΚΚΕ θα είναι στη θέση που πρέπει: στην πρώτη γραμμή της πάλης για την απόκρουση της επίθεσης της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, ανοίγοντας τον δρόμο για τη μόνη προοπτική που συμφέρει τον λαό: τον σοσιαλισμό.
Ο Λεωνίδας Στολτίδης είναι βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ
