Το Documento απευθύνθηκε στον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και του Φεστιβάλ Φιλίππων για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του πολιτισμού εξαιτίας της πανδημίας
Τι κι αν τα πράγµατα άλλαξαν, πρέπει να ξεκινήσουµε, πρέπει να θωρακίσουµε τον λιµενοβραχίονα και να κατέβουµε στο λιµάνι, στις εργασίες µας, µπορούµε να ξανοιγόµαστε όσο µας το επιτρέπει ο άνεµος και ο καιρός, έτσι µε τη σοφία των ναυτικών πρέπει να κινηθούµε τώρα. Αργότερα µπορούµε να σχεδιάσουµε τα µεγάλα µας ταξίδια – γιατί των αδυνάτων αδύνατο να µη γίνει, να µην ξαναγίνει και αυτό. Το θέατρο δεν µπορεί να µην είναι στην πρώτη γραµµή, να µην είναι παρόν στη δυσκολία, γιατί είναι µια από τις τέχνες που ζουν αιώνες τώρα µέσα εκεί, τη γνωρίζει καλά, θρέφεται από αυτήν, εκεί ανθίζει, εκεί καρποφορεί, περπατά αγκαλιά τραγουδώντας µαζί της. Αυτό κρατάει το ηµερολόγιο των αιώνων. Αυτό συντηρεί τη φωτιά από την πρώτη ηµέρα της δηµιουργίας. Αυτό είναι ο µεγάλος αφηγητής του κόσµου. Μας παρηγορεί, µας διδάσκει και µας δυναµώνει. Ακούγονται πια νέοι ρυθµοί, καινούργιες λέξεις και ποιος –αν όχι η τέχνη– θα τρέξει προς τα εκεί για να τις σώσει; Ποιος –αν όχι το θέατρο– θα λειτουργήσει ως κιβωτός τώρα µέσα σε αυτό τον µεγάλο κατακλυσµό;
Φυσικά πρέπει η πολιτεία να σταθεί στο ύψος της απέναντί του, φυσικά πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, αλλά κι αν δεν το κάνει –πράγµα που έχει συµβεί άπειρες φορές στην ιστορία του κόσµου–, αυτή η τέχνη, το θέατρο, ξέρει πώς να επιβιώσει, γνωρίζει την τέχνη της επιβίωσης. Ξέρει πώς θα τα βγάλει πέρα µέρα µε τη µέρα, έχει διηγηθεί µε τον καλύτερο τρόπο την ιστορία του Οδυσσέα που ήταν πρόθυµος να υποστεί ταπεινώσεις, ξεπεσµούς, πείνα, γύµνια και αυτό και αν δεν είναι ηρωισµός.
Φέτος το Φεστιβάλ Φιλίππων –όπως αρέσκεται τα τελευταία χρόνια να έχει τη δική του θεµατική, τη δική του τοπική καλλιέργεια και µατιά– θα ήταν αφιερωµένο στα κλειστά κτίρια της πόλης – και υπάρχουν πάρα πολλά µε ιστορία και διαδροµή γοητευτική, αγωνιστική και αξιοζήλευτη. Ηθοποιοί, χορευτές, µουσικοί, συγγραφείς, αρχιτέκτονες, εικαστικοί, πολεοδόµοι θα έβρισκαν το κλειδί να τα «ανοίξουν» µε τον τρόπο που γνωρίζει η τέχνη και η επιστήµη του καθενός για να µας διηγηθούν την προσωπική τους ιστορία. Εξω αλλά και µέσα σε αυτά θα φτιάχναµε παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, οµιλίες και πάρα πολλές δράσεις και χάπενινγκ. Ολα αυτά βέβαια µε µια υστεροβουλία, αλλά υψηλού φρονήµατος: να προσπαθήσουµε να ξαναβάλουµε στη ζωή της πόλης αρκετά από αυτά ή τουλάχιστον να τους ανοίξουµε ένα παράθυρο, έναν µικρούλη φεγγίτη στο µέλλον.
Και να που τώρα ήρθε η ώρα τα ∆ΗΠΕΘΕ κυρίως αλλά και τα φεστιβάλ που έχουν δική τους παραγωγή να ενισχυθούν από την πολιτεία και τους δήµους για να µπορέσουν να δικαιώσουν και τον προγραµµατικό λόγο ύπαρξής τους
Οµως η ζωή βάζει πάντα τους όρους της και να που τώρα µας φοβερίζει να κλείσουµε κι εµείς φέτος το καλοκαίρι, να γίνουµε κι εµείς ένα κλειστό, περίκλειστο φεστιβάλ. Οµως όχι, δεν θα το βάλουµε κάτω. Περιµένοντας τα νέα µέτρα και τις αποφάσεις της πολιτείας και σεβόµενοι τη δηµόσια υγεία είµαστε έτοιµοι να βρούµε άλλες λύσεις και άλλους δρόµους και τρόπους για να δηλώσουµε παρόντες, ειδικά τώρα που ο κόσµος χρειάζεται όσο ποτέ έναν λόγο, µια κουβέντα παρηγοριάς και εγκαρδίωσης. Σκεφτόµαστε να αξιοποιήσουµε τους µεγάλους χώρους: το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, όπου µπορούµε να φιλοξενήσουµε όποιες από τις παραστάσεις µπορέσουν τελικά να περιοδεύσουν (κρατικά θέατρα, Φεστιβάλ Αθηνών κ.λπ.), τον αρχαιολογικό χώρο, το Φρούριο της Καβάλας, το λιµάνι και άλλους ανοιχτούς χώρους σε συνεργασία µε το ∆ΗΠΕΘΕ, το Κοσµόπολις και τον ∆ήµο Καβάλας και να φτιάξουµε παραστάσεις µε τον τρόπο που ξέρει να στήνει τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ Φιλίππων. Επίσης επιθυµούµε και πρέπει να εργαστούν µαζί µας όσο το δυνατόν περισσότεροι επαγγελµατίες καλλιτέχνες. Σε αυτές τις οµολογουµένως πάρα πολύ δύσκολες στιγµές που περνάει ο τόπος είναι καθήκον µας και προτεραιότητα.
Και να που τώρα ήρθε η ώρα, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα ∆ΗΠΕΘΕ κυρίως αλλά και τα φεστιβάλ που έχουν δική τους παραγωγή να βοηθηθούν και να ενισχυθούν από την πολιτεία και τους δήµους σοβαρά και ουσιαστικά για να µπορέσουν επιτέλους να δικαιώσουν και τον προγραµµατικό λόγο ύπαρξής τους: να προσφέρουν καλό θέατρο στο κοινό τους, επαγγελµατικό θέατρο που να δηµιουργείται και να παράγεται στον τόπο τους και που ταυτόχρονα να αναπτύσσεται και να ανοίγεται σε οικουµενικότερες περιοχές, να εξελίσσεται και να προχωρεί. Γιατί τώρα µαζί µε όλα αυτά τα ζοφερά έρχονται και οι καινούργιες ερωτήσεις. Τι σηµαίνει περιφερειακό θέατρο και κατόπιν τι σηµαίνει θέατρο στην περιφέρεια; Τι είδους δηµοτικά θέατρα θέλουµε και χρειαζόµαστε σήµερα; Να εµπλακούν στη δηµόσια συζήτηση, γιατί αλλιώς προδίδουν τους στόχους τους αν ασχολούνται µόνο µε την τέχνη, να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται ειδικά στις µέρες µας. Και κλείνοντας ας ξαναθυµηθούµε πως το θέατρο είναι ο πρώτος αφηγητής του κόσµου.
