Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό(ς) μου φέρνει τρόμο. Ο Γιάννης Οικονόμου δεν είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος όπως λέει ο τίτλος του. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, ακόμη και όταν γίνονται φορείς του πολιτικού ψέματος, κρατούν τα προσχήματα ή δείχνουν έμμεσα ότι δεν λένε αυτό που θα ήθελαν να πουν. Καμιά φορά μάλιστα, όταν κλείνουν τα μικρόφωνα, δίνουν στους δημοσιογράφους να καταλάβουν ότι «δεν γινόταν διαφορετικά».
Ο Οικονόμου αποτελεί μοναδική περίπτωση παραγιού της πολιτικής. Αμολάει το ψέμα το οποίο αντιλαμβάνεται ως καθήκον, χωρίς καμιά αίσθηση ντροπής ή ενοχής. Έχει επιπλέον μια ιδιομορφία. Όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο πιο πολύ το πιστεύει, για να παραφράσω το άθλιο δίδαγμα προπαγάνδας του Γκαίμπελς.
Επί μήνες, η κοινή γνώμη ακούει τον Οικονόμου να διαβεβαιώνει ότι οι παρακολουθήσεις είναι ένα ψέμα και μια κατασκευή του Documento. Κάπου στο μέσο της διαδρομής, πρόσθεσε και κάποια ρυπαρά δίκτυα που ευθύνονται για τις παρακολουθήσεις. Η αθλιότητα του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι δηλαδή διπολική. Και δεν υπάρχουν παρακολουθήσεις οπότε όλα είναι ψέματα αλλά και φταίνε κάποια δίκτυα για τις παρακολουθήσεις (που δεν υπάρχουν).
Αν στη δημοσιογραφία επικρατούσαν οι συνθήκες που υπήρχαν όταν μπήκα στο επάγγελμα, ο κύριος Οικονόμου θα έκανε μπρίφινγκ μπροστά σε καρέκλες που γελάνε και την περιφρόνηση των δημοσιογράφων. Επειδή όμως το σύστημα της Ενημέρωσης είναι πλέον αρδευόμενο από το ρυπαρό δίκτυο του Μαξίμου, ο Γιάννης Οικονόμου μπορεί να αναπτύσσεται ως φίκος στο θερμοκήπιο του Μητσοτάκη. Θα μαραθεί όταν θα σταματήσει να τον ποτίζει ή όταν έτσι απαιτήσει η προσωπική του διακοσμήτρια.
Το θέμα όμως δεν είναι το ψυχογράφημα του Οικονόμου, αλλά η εικόνα του υπονόμου που έχουμε μπροστά μας.
Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, μετά την επίσημη επιβεβαίωση των παρακολουθήσεων, δηλαδή την επιβεβαίωση ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ψεύδεται με σκοπό να εξαπατήσει τους πολίτες, η εμφάνιση του κάθε Οικονόμου θα ήταν τουλάχιστον προσεκτική. Φευ. Ο Γιάννης Οικονόμου δεν κωλύεται. Βγήκε σήμερα και απάντησε, ότι υπεύθυνα για τις παρακολουθήσεις είναι τα ρυπαρά δίκτυα, τα οποία προσδιόρισε ότι ξεκινούν από αυτόν που κάνει τις δημοσιεύσεις. Δηλαδή από το Documento. Στη συνέχεια στα κατά Οικονόμου ρυπαρά δίκτυα συναντούμε όσους έχουν και διαχειρίζονται το υλικό των παρακολουθήσεων. Και εκεί τελειώνουμε.
Ποιοι όμως έκαναν τις παρακολουθήσεις; Οι επισυνδέσεις είναι νομότυπες. Δηλαδή έχουν την έγκριση τεσσάρων υπαλλήλων της ΕΥΠ και της Εισαγγελέως της Υπηρεσίας Βασιλικής Βλάχου, η οποία έχει πιστοποιήσει και υπογράψει πως ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο Αρχηγός ΓΕΣ, ο υπουργός Χατζηδάκης, σύμβουλοι του πρωθυπουργού, είναι επικίνδυνοι για την Εθνική Ασφάλεια, δηλαδή πιθανοί πράκτορες ξένων δυνάμεων.
Είναι η κυρία Βλάχου η οποία με βάση τα στοιχεία της ΕΥΠ έδινε την έγκρισή της για να παρακολουθηθούν οι συγκεκριμένοι τηλεφωνικοί αριθμοί μέρος του ρυπαρού δικτύου; Οι παρακολουθήσεις δεν γίνονταν με κάποια περίεργα μηχανήματα, βύσματα και εμβόλιμους ωτακουστές αλλά με επίσημες αιτήσεις , εκθέσεις αιτιολόγησης της παρακολούθησης και στοιχεία τα οποία υποτίθεται ότι ελέγχονταν. Η Εισαγγελέας δε, έχει υπογράψει επαναληπτικές (έως και δώδεκα) διατάξεις παρακολούθησης. Οπότε η κυρία Βλάχου ή υπέγραφε ως μέλος ενός κυκλώματος ή υπέγραφε χωρίς να ελέγχει τα πραγματικά στοιχεία εξυπηρετώντας σε κάθε περίπτωση το ρυπαρό δίκτυο. Πώς παραμένει τότε στη θέση της; Πώς αντί να είναι υπόδικη, παραμένει ανέγγιχτη και ανέλεγκτη;
Η απάντηση είναι απλή. Το ρυπαρό δίκτυο υπάρχει, αλλά ξεκινάει από το Μέγαρο Μαξίμου. Το αποδεικνύει η ίδια η κυρία Βλάχου με την παραμονή της στην ΕΥΠ και την υψηλή της προστασία. Το Μαξίμου έχει τους λόγους του να προστατεύει την κυρία Βλάχου που έβγαζε τη βρώμικη δουλειά για να μοιάζουν όλα καθαρά. Και δεν πρόκειται για ένα ρυπαρό ρυάκι αλλά για ποταμό. Υπόνομο. Τώρα όποιος καμαρώνει γιατί λιπαίνεται και ποτίζεται από τα νερά του υπονόμου, μάλλον έχει ψυχολογία και αναισθησία Οικονόμου.
