Γράφει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στις «Ιστορίες του κ. Κόινερ»: «Γνωρίζω κάποιον οδηγό που ξέρει καλά τον κώδικα κυκλοφορίας, φρενάρει όταν πρέπει και ξέρει να χρησιμοποιεί τον κώδικα για το καλό του. Είναι μάστορας στο να πατάει γκάζι και μετά να κατεβαίνει πάλι σε μια κανονική ταχύτητα, να μην κουράζει τη μηχανή του αυτοκινήτου του κι έτσι κατορθώνει πάντα να πορεύεται προσεχτικά και τολμηρά ανάμεσα σ’ άλλα οχήματα.
Eνας άλλος οδηγός που γνωρίζω χρησιμοποιεί μιαν άλλη μέθοδο. Περισσότερο από το δικό του αμάξι ενδιαφέρεται για ολάκερη την κυκλοφορία και θεωρεί τον εαυτό του ένα μικρό κομμάτι της. Δεν νοιάζεται να χρησιμοποιήσει ούτε τα δικαιώματα που έχει ούτε και να προβάλει ιδιαίτερα τον εαυτό του. Οδηγεί πάντα στο ίδιο πνεύμα με τον οδηγό που πάει μπροστά του και μ’ εκείνον που έρχεται πίσω του και η μόνιμη ικανοποίησή του είναι να μπορούν να πορεύονται όλα τ’ αμάξια, μαζί και οι πεζοί».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο απόλυτoς εκφραστής του δόγματος της ανόθευτης λειτουργίας των αγορών, του δόγματος εκείνου που πιστεύει ότι το συμφέρον των αγορών προηγείται των κοινωνικών αναγκών, ότι οι κοινωνίες προχωράνε και προοδεύουν εφόσον γιγαντώνονται οι αγορές και σωρεύουν περισσότερο πλούτο.
Τα κοινωνικά αγαθά και οι δημόσιες δομές κοινωνικής πρόνοιας και πολιτικής προστασίας θεωρούνται – από το σινάφι του Μητσοτάκη– αναχώματα προόδου και δημοσιονομικό ναρκοπέδιο στην ανάπτυξη.
Η πορεία και η κίνηση του δικού του οχήματος απέναντι στην κοινωνική ακινησία προτάσσονται ως η μόνη λύση και η αποκλειστική διασφάλιση του κοινού καλού.
Από την άλλη, η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης όταν μπορεί και θέτει σε κίνηση όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας σε προοδευτική κατεύθυνση και όταν μπορεί και μπαίνει ανάχωμα σε πολιτικές συρρίκνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η πολιτική αυτή αποτελεί επίπονο προϊόν συνθέσεων και υπέρβασης των αντιθέσεων και υλοποιείται με πολιτικό σχέδιο και οδικό χάρτη που ξεκινάει την επόμενη μέρα της κάλπης, γιατί η κοινωνική αγανάκτηση για να γίνει εφαλτήριο ανατροπών χρειάζεται ένα ευρύ –ως αποτέλεσμα επεξεργασιών και δεσμεύσεων– ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο, ένα χειροπιαστό όραμα, κοινωνικές δομές αλληλεγγύης και διεκδίκησης (συνδικαλισμός, τοπική αυτοδιοίκηση, μαζικοί και επιστημονικοί σύλλογοι), δομές που αποτελούν καλό αγωγό της κοινωνικής θερμότητας.
Η πορεία και η κίνηση του δικού μας οχήματος προτάσσεται με την ταυτόχρονη κίνηση και των άλλων, που θα διασφαλίσουν την έξοδο από την πολιτική ακινησία.
Eτσι αναδεικνύονται οι αληθινοί ηγέτες, εν κινήσει!
Το σύνθημα της κάλπης είναι ένα: «Απέναντι στην κοινωνική ακινησία του ενός οδηγού που μας καθηλώνει σε παραλυτική στασιμότητα, παίρνουμε το τιμόνι στα χέρια μας και προχωράμε μπροστά, ΜΑΖΙ».
