Πώς ορίζεται ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος μουσικός; Από τις χαρακιές που σου αφήνει το έργο του; Από τις χαρακιές που επουλώνει; Από το πόσες φορές καταφεύγεις στις νότες του;
Από εκείνα τα πρωινά που με, σχεδόν, κλειστά ακόμα μάτια σηκώνεσαι με μια μελωδία του εντός σου, να χαλαρώνει τους νευρώνες σου; Χωρίς να ξέρεις γιατί. Χωρίς να υπάρχει απάντηση για ποιο λόγο ο εγκέφαλός σου εκείνο το πρωινό επέλεξε να ανασύρει από τη δεξαμενή της μνήμης εκείνο το τραγούδι.
Ή μήπως από όλες εκείνες τις φορές που εγκλωβισμένη/ος κοιτάς στον καθρέφτη μήπως φανεί πίσω σου το φτερό του καρχαρία για την απόλυτα σουρεαλιστική διαφυγή;
Δεν ξέρω.
Η εύκολη, η συμβατική απάντηση για το πώς ορίζεται ένας μεγάλος μουσικός είναι η αγοραία αριθμητική. Από το πόσους δίσκους πουλάει, από τα πόσα εισιτήρια κόβει.
Αλλά πάλι, η απάντηση αυτή, ίσως, ταιριάζει μόνο σ’ εκείνον που έχει την εκπληκτική ικανότητα να συνομιλεί με το μέσο όρο. Όμως, αυτό δεν τον κάνει μεγάλο, τον κάνει δημοφιλή.
Ανηφορίζοντας προς το Βύρωνα, λίγο καθυστερημένη και με γρήγορο βήμα, μπήκα στο νταμάρι αγχωμένη. Αυτόματα έκανα ό,τι κάνω πάντα. Ακτινογραφία του χώρου μια και έξω. Και μετά, επειδή τα χούγια δεν κόβονται, ακτινογραφία του κόσμου. Και κάπως έτσι παρατηρώντας πρόσωπα, εκφράσεις και ακούγοντας δίπλα μου ωραία σεκόντα και ωραία φάλτσα, πήρα την απάντησή μου.
Μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλος μουσικός είναι εκείνος που καταφέρνει, επί κοντά 50 χρόνια να γράφει μουσική και να την τραγουδούν οι 25άρηδες. Εκείνος που μπορεί, επί κοντά 50 χρόνια, να γεμίζει τα νταμάρια με τις ίδιες, πάντα, ηλικίες.
Ναι, αυτό είδα στο Βύρωνα. Η συντριπτική πλειοψηφία να είναι μέσος όρος οι 25άρηδες. Λες και όσοι περπατούν με τον Θάνο Μικρούτσικο, είναι μ’ έναν μαγικό τρόπο τα ίδια πρόσωπα σε άλλα σώματα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 μέχρι σήμερα.
Και κάπως έτσι πήρα την απάντησή μου. Μεγάλος καλλιτέχνης είναι εκείνος που έχει την εκπληκτική ικανότητα να συνομιλεί με το χρόνο. Μεγάλος μουσικός είναι εκείνος που σταμάτησε το χρόνο του κοινού του.
ΥΓ
Κατηφορίζοντας από το θέατρο Βράχων με τον Γιάννη και την Βιολέττα, πέρασε δίπλα μας μια παρέα πιτσιρικάδων που κάτι κανόνιζε γιατί, όπως έλεγαν, αύριο δεν είχαν σχολείο. Σχολείο; Κοιταχτήκαμε και μας έπιασαν τα γέλια.
