Ο Ντέσμοντ Τσάιλντ είναι ο δημιουργός δεκάδων μεγάλων επιτυχιών που καθημερινά ακούγονται από τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου.
Βραβευμένος με Grammy και υποψήφιος για Emmy, ο δημιουργός και παραγωγός έχει συνεργαστεί με κορυφαίους καλλιτέχνες όπως οι Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Τζόαν Τζετ, Aerosmith, Αλις Κούπερ, Μπόνι Τάιλερ, Σερ, Ρίκι Μάρτιν, Kiss, Scorpions, Κέιτι Πέρι, Σίντι Λόπερ, Κριστίνα Αγκιλέρα, Μάικλ Μπόλτον, ενώ έχει υπογράψει επιτυχίες όπως «I was made for loving you», «I hate myself for loving you», «You give love a bad name», «Livin’ on a prayer», «Crazy». Τα τραγούδια του έχουν πάνω από 500 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και δισεκατομμύρια streams και YouTube views σε όλο τον κόσμο. Τι είναι αυτό που κάνει τα τραγούδια ενός δημιουργού τόσο δημοφιλή; Τι πρέπει να διαθέτει κάποιος για να επικοινωνήσει μέσω της μουσικής με ένα τόσο ευρύ κοινό; Με αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό μου τον συνάντησα στο ξενοδοχείο στο οποίο διαμένει στην Αθήνα, λίγες μέρες προτού ανέβει στη σκηνή του Ηρώδειου μαζί με τον Αλις Κούπερ, την Μπόνι Τάιλερ, τους The Rasmus και άλλους καλλιτέχνες για να τραγουδήσουν για την επανένωση των γλυπτών του Παρθενώνα.
Ερχεστε συχνά στην Ελλάδα. Τι είναι αυτό που σας φέρνει εδώ;
Ερχόμαστε με τον σύζυγο και τα παιδιά μας εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Εχουμε βρει αυτό το νησάκι που αγαπάμε, τη Φολέγανδρο, η οποία δεν έχει σχέση με τουριστικό μέρος. Εκεί ζουν πραγματικοί άνθρωποι και θέλαμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν με άλλα παιδιά και να είναι μέλη μιας κοινότητας. Μας αρέσει τόσο εκεί που όταν μένουμε για έναν ολόκληρο μήνα, δεν θέλουμε να φύγουμε. Κάθε φορά που τελειώνουν οι διακοπές έχουμε κλάματα. Ολοι μάς αγαπούν στη Φολέγανδρο, ακόμη και άτομα που δεν γνωρίζουμε. Την τελευταία φορά που ήμασταν εκεί ένας κύριος μας πλησίασε και είπε: «Δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, αλλά θέλω να ξέρετε ότι όταν φεύγετε μας λείπετε. Και να ξέρετε επίσης ότι όλοι έχουμε τον νου μας και προσέχουμε τα παιδιά σας για να είμαστε σίγουροι ότι είναι εντάξει». Με αυτό που είπε μας έκανε να νιώσουμε πολύ όμορφα, ότι πραγματικά μπορούμε να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους εκεί.
Πώς προέκυψε η συναυλία με στόχο την επανένωση των γλυπτών του Παρθενώνα;
Ο Φοίβος και ο φίλος μας Γιώργος Λεμπέσης, με τον οποίο γνωριζόμαστε από τον πρώτο καιρό που ερχόμασταν στην Ελλάδα, με προσκάλεσαν να κάνουμε μια συναυλία. Κάπως ήρθε και συνδυάστηκαν τα πάντα κι έτσι προέκυψε. Από τον Αύγουστο δουλεύουμε γι’ αυτήν τη βραδιά. Και συμμετέχουν τόσοι υπέροχοι καλλιτέχνες επειδή δεν είναι απλώς μια βραδιά στην οποία θα παρουσιάσω τη μουσική μου, αλλά μια ευκαιρία να βάλουμε στο παγκόσμιο προσκήνιο το θέμα της επανένωσης των γλυπτών του Παρθενώνα.
Είστε διάσημος ως ο άνθρωπος που δημιουργεί επιτυχίες. Πώς γίνεται χιτ ένα τραγούδι;
Λοιπόν έχει πλάκα, γιατί μόλις έστειλα στη δισκογραφική εταιρεία ένα νέο τραγούδι για τους The Rasmus και ο πρόεδρος της εταιρείας είπε ότι του ακούγεται σαν χιτ. Του απάντησα ότι εμείς κάνουμε τη μουσική, το χιτ το κάνουν εκείνοι. Η επιτυχία ενός τραγουδιού δεν εξαρτάται από εμάς. Είναι πάρα πολλά τα πράγματα που πρέπει να ταιριάξουν. Είναι όπως τα αστέρια στον ουρανό. Βλέπεις έναν αστερισμό και ξέρεις ότι για να δημιουργηθεί εκατοντάδες άστρα βρίσκονται στο σωστό σημείο. Ετσι συμβαίνει και με μια επιτυχία. Εχεις το τραγούδι και ο ερμηνευτής αφήνει το δικό του αποτύπωμα. Και ακολουθεί μια σειρά από ανθρώπους και συνθήκες μέχρι να φτάσει να γίνει χιτ.
Πότε είναι καλό ένα τραγούδι;
Δεν χρειάζεται να είναι βαθύ, αλλά καλοφτιαγμένο. Μπορεί να είναι ένα ελαφρύ, διασκεδαστικό τραγούδι όπως το «Bye, bye, bye». Αν κάτσεις και το ακούσεις προσεκτικά θα θαυμάσεις την αρχιτεκτονική του. Είναι καλογραμμένο εξ ου και άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου. Γι’ αυτό τον λόγο αρκετοί προσπάθησαν να το αντιγράψουν, χωρίς ωστόσο την ανάλογη επιτυχία. Γιατί στην περίπτωσή του υπήρχε κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό που δεν είχαμε ξανακούσει πριν.
Δεν είμαι ειδική στο θέμα και δεν γνωρίζω πώς συμβαίνει, όμως κάποιες φορές όταν ακούει κανείς ένα τραγούδι νιώθει σαν να επιστρέφει στον εαυτό του.
Για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί όλο αυτό πρέπει να βρεθούμε στην απαρχή της μουσικής. Εχω διαβάσει ότι ο πρώτος άνθρωπος άκουγε το κελάηδισμα των πουλιών και άρχισε να το μιμείται για να τα πείσει να τον πλησιάσουν ώστε να τα πιάσει. Ενας πολεμιστής που επέστρεφε από τη μάχη προσπαθούσε να διηγηθεί όσα του συνέβησαν με χειρονομίες και άναρθρες κραυγές. Και αυτές οι κραυγές ήταν το τραγούδι του. Η επανάληψη αυτών των ιστοριών δημιούργησε τη μουσική. Ακούμε την Αντέλ να τραγουδά με την καρδιά στον λαιμό της την αλήθεια της ζωής της. Την ακούμε και νιώθουμε τον πόνο της επειδή μας ξυπνά τη μνήμη του πόνου που νιώσαμε σε αντίστοιχες συνθήκες. Το τραγούδι της αντηχεί μέσα μας κι έτσι νιώθουμε την αλήθεια της. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων από την αλήθεια. Είναι πιο δυνατή από την αγάπη. Η αλήθεια σε συνδέει ακόμη και με τον εχθρό σου όταν σου μιλάει ειλικρινά. Γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζεις πού βρίσκεσαι.
Συνήθως γράφετε για καλλιτέχνες που γνωρίζετε προσωπικά;
Οχι. Πολλά από τα σημαντικότερα τραγούδια μου έγιναν στην πρώτη επαφή που είχα με τους καλλιτέχνες. Οπως συνέβη με το «You give love a bad name» με τους Bon Jovi. Οταν συναντηθήκαμε είχα τον τίτλο, κάποιες εισαγωγές και κάποιες ιδέες γιατί μόλις είχα γράψει ένα τραγούδι για την Μπόνι Τάιλερ, το «If you were a woman (and I was a man)». Εφερα λοιπόν τη μελωδία και τον τίτλο και ο Τζον Μπον Τζόβι έφερε ένα τραγούδι που είχε γράψει, το «Shot through the heart». Βάλαμε κάτω όλες τις καλές μας ιδέες και τις ανακατέψαμε και έτσι προέκυψε ο στίχος «Shot through the heart, and you ’re to blame, darlin’ you give love a bad name». Ηταν μια μαγική στιγμή – έπειτα από αυτή την επιτυχία γράψαμε μαζί το «Livin’ on a prayer». Παρότι συνεργαζόμασταν για καιρό δεν κάναμε παρέα. Κάναμε μαζί τη δουλειά μας και αυτό ήταν. Ομως σταδιακά γίναμε τόσο φίλοι που ο Τζον έγινε ένας από τους δύο νονούς των γιων μας.
Η πρώτη σας μεγάλη επιτυχία ήταν το «I was made for loving you» το 1979 που γράψετε μαζί με τον Πολ Στάνλεϊ των Kiss. Ποια είναι η ιστορία πίσω από το τραγούδι;
Είχα τότε το γκρουπ μου, τους Desmond Child and Rouge. Δεν είχαμε υπογράψει με κάποια δισκογραφική, αλλά παίζαμε σε ένα μικρό υπόγειο κλαμπ της Νέας Υόρκης και είχαμε κολλήσει τις αφίσες μας σε όλη την πόλη. Τότε κυκλοφορούσε στην περιοχή ο Πολ χωρίς το μακιγιάζ που είχε στους Kiss κι έτσι κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν. Είδε μια αφίσα και του φανήκαμε ενδιαφέρον σχήμα, οπότε ήρθε να μας ακούσει. Εκείνη η βραδιά ήταν ξεχωριστή γιατί υπήρχαν στο κοινό άνθρωποι από δισκογραφικές, δημοσιογράφοι και ο Τζορτζ Χάρισον των Beatles. Ο Πολ, τον οποίο δεν γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη μέρα, ήρθε και μας συστήθηκε και είπε: «Παρεμπιπτόντως, ο Τζορτζ Χάρισον κάθεται στο πρώτο τραπέζι». Κόντεψα να λιποθυμήσω. Μα είναι δυνατόν να έρχεται να μας ακούσει κάποιος από τους Beatles; Ο Πολ μετά το τέλος της βραδιάς ήρθε στα παρασκήνια και πρότεινε να γράψουμε ένα τραγούδι μαζί. Δέχτηκα και το πρώτο που γράψαμε ήταν το «I was made for loving you».
Πώς βιώσατε αυτή την τόσο μεγάλη επιτυχία;
Ηταν υπέροχη εμπειρία γιατί είχα ήδη πειραματιστεί από dance beats μέχρι ροκ κιθάρες. Και αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να ταιριάξουμε την ποπ με το r’n‘b και το ροκ. Ηταν ένα αμφιλεγόμενο τραγούδι γιατί αρκετοί είπαν ότι οι Kiss έκαναν στροφή στην ντίσκο. Δεν υπήρχε καθόλου ντίσκο. Ηταν χορευτικό beat με ρυθμό motown. Στον Τζιν Σίμονς των Kiss δεν άρεσε ποτέ το τραγούδι γιατί είπε ότι δεν είναι πραγματικά ροκ. Εγινε όμως η μεγαλύτερη διεθνής επιτυχία τους. Και το έπαιξαν στην ταινία που έκαναν, στην οποία εμφανίζεται ο Τζιν Σίμονς να το τραγουδάει μες στην τρελή χαρά, παρότι ακόμη το μισεί. Μάλλον όμως ήταν πολλά τα λεφτά.
Ποιο είναι το βασικό στοιχείο που έχει αλλάξει από τότε στον τρόπο που ακούμε και αντιλαμβανόμαστε τα τραγούδια;
Δεν έχει αλλάξει κάτι σημαντικά. Τα μουσικά στιλ αλλάζουν, αλλά η ανθρώπινη καρδιά δεν αλλάζει. Το ζητούμενο είναι να αφηγηθούμε ιστορίες και τα αστικά τραγούδια λειτουργούν σαν τις εφημερίδες, μιλάνε δηλαδή για αυτά που συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων την ημέρα που γράφονται. Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι τα δίκτυα διανομής. Ενας τραγουδοποιός που γράφει ένα τραγούδι το πρωί έχει πλέον έχει τη δυνατότητα να το στείλει στο κοινό το ίδιο βράδυ. Πριν από αυτό γράφαμε ένα single και έπρεπε να περιμένουμε ένα χρόνο προτού κυκλοφορήσει. Περιμέναμε με αγωνία το νέο άλμπουμ των Rolling Stones. Και καθόμασταν και το ακούγαμε με θρησκευτική ευλάβεια ξανά και ξανά αναρωτώμενοι ποιο να είναι άραγε το κρυφό νόημα του κάθε τραγουδιού. Τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα. Αν σου αρέσει ένα τραγούδι το προσθέτεις στη λίστα αναπαραγωγής σου. Και λειτουργείς σαν DJ του εαυτού σου.
Αυτό τι σημαίνει για τους καλλιτέχνες;
Είναι λίγο δύσκολο για έναν καλλιτέχνη επειδή επενδύει ακόμη και χρόνια για να φτιάξει κάτι που ίσως αρκετός κόσμος δεν θα ακούσει ποτέ ολόκληρο, πέρα από τους φανατικούς θαυμαστές. Κάτι που δεν έχει αλλάξει καθόλου πάντως είναι η προσπάθεια να προσελκύσεις το ενδιαφέρον του κοινού. Ομως και αυτό δεν είναι το ίδιο με παλιά. Ενας καλλιτέχνης σήμερα οφείλει να είναι τέλειος. Πέρα από τη φωνή του χρειάζεται να αναπτύξει τη δημιουργικότητά του σε άλλους τομείς όπως το στιλ, η εμφάνιση, η ερμηνεία στο σύνολό της. Πρώτα απ’ όλα όμως είναι το τραγούδι. Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε από όλα αυτά χωρίς το τραγούδι.
Ποιος είναι ο ρόλος των δισκογραφικών σήμερα;
Δεν ασχολούμαι με την επιχειρηματική πλευρά της μουσικής. Στην ηλικία μου προσπαθώ να βάζω όλη μου την ενέργεια στη δημιουργική πλευρά. Βλέπω όμως ότι οι μεγάλες δισκογραφικές έχουν γίνει κυρίως διανομείς αυτών που η διοίκηση και οι καλλιτέχνες τους φέρνουν ολοκληρωμένα. Υπάρχουν λοιπόν πολλές εταιρείες που έχουν αρκετό προσωπικό το οποίο αναζητά καλλιτέχνες. Αρκετοί από αυτούς ψάχνουν ταλέντα μέσω του YouTube, ειδικά όσους έχουν πολλά views και followers. Και όταν κάποιος χτυπήσει διάνα, όλοι τρέχουν να υπογράψουν με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Σε αυτή την περίπτωση δηλαδή έχουμε καλλιτέχνες που χτίζουν μόνοι την πορεία τους, οι εταιρείες απλώς τους βρίσκουν. Αυτό μου αρέσει γιατί στο παρελθόν οι δισκογραφικές πλήρωναν κάποιους για να έχουν συγκεκριμένες απόψεις που ίσως να μην ήταν σωστές. Είναι καλύτερα ο κόσμος να επιλέγει τι του αρέσει. Πόσα downloads έχεις; Σαράντα εκατομμύρια; Ιδού η απόδειξη.
Πιστεύετε δηλαδή ότι αυτή η διαδικασία είναι πιο δημοκρατική;
Πιο ισότιμη θα έλεγα. Ακουσα κάτι τρελό, ότι πάνω από 25 χιλιάδες singles βγαίνουν καθημερινά παγκοσμίως και οι δημιουργοί τα ανεβάζουν στα δίκτυα. Υπάρχουν τραγούδια που δεν τα έχει ακούσει κανείς. Αν πατήσεις να το ακούσεις, μετά ανεβαίνει στο YouTube. Σαν να σπάει η παρθενιά του. Είσαι παρθένος μόνο μέχρι τη στιγμή που δεν είσαι. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και εδώ. Υπάρχουν βουνά από μουσική, εκατομμύρια τραγούδια που κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ πριν. Και οι άνθρωποι δίνουν πολλή ενέργεια για να τα φτιάξουν. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν θα γίνουν όλοι σταρ. Δεν πρέπει να είναι όλοι σταρ.
Μια και μιλάμε για σταρ, στη συναυλία σας θα τραγουδήσει και ο Αλις Κούπερ. Ξέρω ότι ήσασταν μεγάλος θαυμαστής του προτού συνεργαστείτε.
Είδα για πρώτη φορά τον Αλις Κούπερ όταν ήμουν δεκαοκτώ ετών. Και είχα μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερη από εμένα, ήταν είκοσι. Μια μέρα με έντυσε με φτερά και κοστούμια, μου έβαλε μέικαπ και με πήγε να δω την πρώτη μου συναυλία του Αλις Κούπερ στο Μαϊάμι. Είχαμε ζωγραφίσει ιστούς αράχνης γύρω από τα μάτια, πήγαμε να τον δούμε σαν πραγματικοί φαν. Από τότε παρακολουθούσα τις συναυλίες του.
Χρόνια αργότερα με σύστησαν σε εκείνον και ενδιαφέρθηκε να συνεργαστούμε λόγω της επιτυχίας που είχα με τους Aerosmith, τους Bon Jovi και άλλους καλλιτέχνες. Μας πρότειναν να γράψουμε μαζί τραγούδια και έτσι κάναμε ένα ολόκληρο άλμπουμ, το «Trash», στο οποίο υπήρχε το τραγούδι «Poison». Το υπέροχο με τον Αλις Κούπερ είναι ότι έχει αυτή την τρομακτική δαιμονική εμφάνιση αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας ρόλος. Οταν τον γνωρίσεις προσωπικά καταλαβαίνεις ότι είναι ένας γλυκός, ευγενικός και πνευματικός άνθρωπος. Ο Αλις Κούπερ ενσαρκώνει τη σκοτεινή πλευρά που έχουμε όλοι μέσα μας. Και είναι τόσο καθησυχαστικό να τον αφήνουμε να κάνει για λογαριασμό μας όλα αυτά τα τρελά πράγματα επί σκηνής ώστε να μη χρειάζεται να τα κάνουμε εμείς στην πραγματική ζωή. Βλέπει πολύ καθαρά την περσόνα του, άλλωστε στην πραγματική ζωή είναι ο Βίνσεντ Φουρνιέ. Alice Cooper ήταν αρχικά το όνομα της μπάντας του και από τότε όλοι τον αποκαλούν έτσι. Ετσι ξεκινήσαμε και με τον καιρό γράψαμε και άλλα τραγούδια. Σε λίγες μέρες θα είμαστε μαζί επί σκηνής. Είναι τόσο γλυκός και υποστηρικτικός. Εγώ δεν είμαι σταρ. Είμαι ο τύπος πίσω από την κουρτίνα. Αλλά γι’ αυτό το ένα βράδυ, μόνο για ένα βράδυ μπορώ να γίνω σταρ.
INFO
Desmond Child Rocks the Parthenon
Δευτέρα 27 Ιουνίου
Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Στη συναυλία, που θα πραγματοποιηθεί με τη συνοδεία κλασικής ορχήστρας εγχόρδων, από μέλη της Athens Philharmonia Pop Orchestra, ροκ μπάντας, και της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου και φυσικά, τον ίδιο τον Ντέσμοντ Τσάιλντ επί σκηνής, θα συμμετέχουν οι Aλις Κούπερ, Μπόνι Τάιλερ, Ρίτα Γουίλσον, Σάκης Ρουβάς, The Rasmus, Λένα Χολ, Γιώργος Λεμπέσης, Κιπ Γουίνγκλερ, Κρις Γουίλις, Τάμπιθα Φερ, Τζάστιν Μπενλόλο και Αντρέας Κάρλσον
