Ο νόμος του Μέρφι

Μπορεί να μη γνωρίζουμε το πραγματικό κίνητρο που όπλισε το χέρι του 20άχρονου Τόμας Μάθιου Κρουκς στην ένοπλη επίθεση που εξαπέλυσε για τη δολοφονία του Ντόναλντ Τραμπ, μπορεί επίσης να μη γνωρίζουμε εάν ο νεαρός ενήργησε ως «μοναχικός λύκος» ή ως εκτελεστικός βραχίονας μιας ευρύτερης ομάδας, αλλά έγινε απ’ όλους αντιληπτό ότι η σφαίρα που τραυμάτισε το αυτί του Τραμπ αστοχώντας πέτυχε τον στόχο της διάνα (χωρίς ίχνος βλακώδους συνωμοσιολογίας).

Ο στόχος της επικράτησης του ίδιου του Τραμπ όσο και της ακραίας και επικίνδυνα λαϊκίστικης έκφανσης του συστήματος που εκπροσωπεί επιτεύχθηκε απολύτως, επιβεβαιώνοντας τον γνωστό νόμο του Μέρφι (ο οποίος στο εξής μπορεί να μετονομαστεί σε νόμο του Τραμπ): «Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά θα πάει στραβά».

Η απόπειρα δολοφονίας ενισχύει καταλυτικά την πολιτική «περσόνα» του Ντόναλντ Τραμπ σε όλα τα ακροατήρια.

Μεταξύ πολλών οπαδών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος οι οποίοι έβλεπαν –όλο το προηγούμενο διάστημα– με αρνητική και κριτική διάθεση τον τοξικό λόγο και τις ακραίες πρακτικές του επικεφαλής τους και τώρα είδαν την απόλυτη θυματοποίηση ενός «γενναίου», ενός σχεδόν «ήρωα».

Μεταξύ πολλών οπαδών των Δημοκρατικών οι οποίοι είδαν τον αντίπαλο υποψήφιο πρόεδρο, αμέσως μετά τη δολοφονική απόπειρα που δέχτηκε, σε μια εμβληματική στιγμή

να υψώνει τη γροθιά του φωνάζοντας «μάχη, μάχη» ενώ κοίταζε ευθέως την κάμερα σαν να απευθυνόταν σε όλους τους Αμερικανούς πολίτες, με απόλυτο αυτοέλεγχο λίγο μετά το μεγαλύτερο σοκ που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος.

Ομως η απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ αποδεκάτισε και τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Οσοι από το ίδιο του το κόμμα τον κατηγορούσαν ευθέως ή τον ψαλίδιζαν υπόγεια για ακρότητες, μισαλλοδοξία και τοξικότητα σήμερα κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ότι κάθε κριτική απέναντι στον πρώην και νυν υποψήφιο –σχεδόν σίγουρο επόμενο πρόεδρο– υποθάλπει ή ενισχύει ανοιχτά την τρομοκρατία.

Από το αντίπαλο στρατόπεδο των Δημοκρατικών η κατάσταση ήταν (πριν από την απόπειρα) πολύ δύσκολη και εξελίχθηκε (έπειτα από αυτήν) σε τραγική.

Ενας πρόεδρος και εκ νέου υποψήφιος (Μπάιντεν) ο οποίος βρίσκεται αλλού ντ’ αλλού, που μπερδεύει τον Ζελένσκι με τον Πούτιν, την Κάμαλα Χάρις με τον Τραμπ, αποκαλεί τον εαυτό του «πρώτη μαύρη κυρία», κατατροπώνεται στο debate, βλέπει συνεχώς στις δημοσκοπήσεις την πλάτη του αντιπάλου του και αρνείται πεισματικά να αποσυρθεί.

Εάν σήμερα ο Μπάιντεν αποσυρθεί ή υποχρεωθεί (π.χ. από το συνέδριο των Δημοκρατικών) σε απομάκρυνση και αντικατάσταση, τι τύχη μπορεί να έχει το κόμμα των Δημοκρατικών; Καμία, αντίθετα θα θεωρηθεί ξεκάθαρη και δημόσια ομολογία ήττας, φουσκώνοντας κι άλλο τα πανιά του Τραμπ.

Η απόπειρα κατά Τραμπ εγείρει τεράστιο ζήτημα και στα θέματα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, αλλά γεννά και σοβαρές διεθνείς επιπτώσεις που θυμίζουν τις «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας».