Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων. Στην αιώνια ταξική διαπάλη μεταξύ των αντιτιθέμενων πλευρών –βασιλείς και υπήκοοι, αφεντικά και σκλάβοι, άρχοντες και αρχόμενοι, τσιφλικάδες και ακτήμονες, κεφάλαιο και εργασία– η ισχυρή πλευρά υπερασπιζόταν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο τα συμφέροντά της σχεδόν πάντα χρησιμοποιώντας πρόσωπα που κοινωνικά ανήκαν στην πλευρά των αδυνάμων, τους μπιστικούς.
Ο Γιώργος Φλωρίδης, ως υπουργός Δικαιοσύνης του Μητσοτάκη, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο καθ’ ημάς σύγχρονος Ρόι Μπιν, ο οποίος υπήρξε ιδιοκτήτης ενός σαλούν σε μια μικρή πόλη κοντά στον ποταμό Πέκος, όπου ζούσαν περίπου 8.000 εργάτες που απασχολούνταν στα έργα για την επέκταση του σιδηροδρόμου.
Ο Ρόι Μπιν διορίστηκε ειρηνοδίκης το 1882 με τη δικαιολογία ότι το κοντινότερο δικαστήριο απείχε περισσότερα από 300 χιλιόμετρα. Οι καλύτεροι (και υποχρεωτικά από τον Ρόι μεθυσμένοι) πελάτες του αποτελούσαν το σώμα των ενόρκων, ενώ ο ίδιος φρόντιζε να βγάζει εξωφρενικά άδικες αποφάσεις που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της κυβέρνησης των αποίκων.
Χαρακτηριστική ήταν η αθώωση ενός Ιρλανδού που είχε σκοτώσει έναν Κινέζο γιατί κατά τον «δικαστή» Μπιν «δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να σκοτώνεις Κινέζους». Η δε αγαπημένη και επαναλαμβανόμενη φράση που συνήθιζε να λέει ήταν: «Εγώ είμαι ο νόμος δυτικά του Πέκος».
Ο εκφραστής του δόγματος Μητσοτάκη για τη Δικαιοσύνη Γιώργος Φλωρίδης ανέλαβε ασμένως να καθαρίσει την μπουγάδα με τις «οπισθοδρομικές» έννοιες του κράτους δικαίου, του τεκμηρίου της αθωότητας, της αρχής της αναλογικότητας και του δικαιώματος έφεσης που προκαλεί «επιβάρυνση στη λειτουργία των δικαστηρίων».
Τελείως ανοιχτά και απολύτως ωμά εκστόμισε αυτό που μόνο ο Μιχαλολιάκος με τον Κασιδιάρη, στις «καλές εποχές» τους, θα τολμούσαν να ισχυριστούν: «Σε μια αντίληψη ότι θα πρέπει να έχουμε κράτος δικαίου ξεχάστηκε εντελώς ότι εκτός από τα δικαιώματα αυτών που εγκληματούν υπάρχουν και τα δικαιώματα των θυμάτων, τα δικαιώματα της κοινωνίας, τα οποία αγνοήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια».
Ο δρακοκτόνος υπουργός, πολέμιος των «αναχρονιστικών» ιδεών του Διαφωτισμού, «εκσυγχρονίζει» το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης με:
Fast track διαδικασίες (μονομελή δικαστήρια και επίσπευση των διαδικασιών της δίκης με ακροαματική διαδικασία η οποία δεν θα προβλέπει την υποχρεωτική παρουσία και εξέταση των αστυνομικών μαρτύρων, δηλαδή καταθέσεις χωρίς αντίκρουση).
Περαιτέρω αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα με δρακόντεια μέτρα, τα οποία θα ευκολύνουν τον τιμωρητικό εγκλεισμό για ψύλλου πήδημα (ακόμη και των μεταναστών), κόντρα σε όλο το νομικό φάσμα του τόπου (δικηγόρους, καθηγητές της νομικής επιστήμης και συνταγματολόγους).
Η σκληρή τιμωρία έρχεται, ο σωφρονισμός φεύγει.
Ο Γιώργος Φλωρίδης ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή «ανατολικά της Εδέμ» και κατέληξε «δυτικά του Πέκος».
