Τα Νέα του Μαρινάκη «καρατόμησαν» τον Νίκο Παππά προχτές. Τα Παραπολιτικά του Μαριν… (συγγνώμη, του Κουρτάκη) ακολούθησαν με τη δική τους γκιλοτίνα. Τα φίλια στο επιτελικό κράτος ΜΜΕ τον τελειώνουν σε απανωτές εκδόσεις, παράθυρα, ραδιοφωνικές εκπομπές, και διαδικτυακούς τόπους. Η λίστα Πέτσα τώρα δικαιώνει το όνειρο κάθε πικραμένου μιντιάρχη, που θέλει τον Παππά στο ικρίωμα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον μισούν. Βαθιά, κάθετα, και ψυχρά. Η απάντηση στο γιατί τον μισούν επαφίεται στη λογική και στην κρίση όχι μόνο κάθε αριστερού, αλλά κάθε δημοκρατικού ανθρώπου που αισθάνεται αποστροφή για το παρακράτος των βαρόνων και για το κράτος των ημιόνων (τους). Πάντως θα ήταν, με το συμπάθιο κιόλας, ασυγχώρητη αφέλεια, να σκεφτεί κανείς ότι τον μισούν για τα λάθη -κάποια σοβαρά, και ομολογημένα δημοσίως- που έχει κάνει. Πιο πιθανό, για να μην πούμε σίγουρο, είναι ότι τον μισούν για τα ΣΩΣΤΑ που έχει κάνει. Τα οποία με εντυπωσιακά μειωμένη μνήμη φαίνεται να ξεχνούν και ορισμένοι από τους πάνω ορόφους της από δω πολυκατοικίας. Από τον φόβο των Ιουδαίων, ή από πολιτικά ορθή λήψη αποστάσεων.
Λοιπόν, για να εξηγούμαστε. Κανέναν δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αφήσουμε στην κρεατομηχανή της εχθρικής προπαγάνδας. Πολύ περισσότερο όταν η προπαγάνδα αυτή προέρχεται από τα κέντρα εκείνα, που ακούνε Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ και τραβάνε το πιστόλι τους. Κανέναν! Γιατί αν σήμερα εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να ισοπεδώσουν τον Παππά, αύριο θα εκμεταλλευτούν άλλη για να εξοντώσουν και τον νεωκόρο, και τον διάκο, και τον δεσπότη, και τον αρχιεπίσκοπο. Αυτό έχει αποδειχτεί σε πολλές περιπτώσεις. Καλός αριστερός είναι ο πολιτικά νεκρός αριστερός γι’ αυτούς. Καλός ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ του σαλονιού.
Και ποιος είναι, αλήθεια, ο Παππάς, που έχει βρεθεί στο έρκος των οδόντων τους:
Ο Παππάς δεν είδε φως κι ανέβηκε. Είναι εξ απαλών ονύχων στην Αριστερά, βρέθηκε στα δύσκολα στο πλάι του Τσίπρα, και υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της νίκης στις εκλογές και στο δημοψήφισμα του 15.
Υπήρξε για μεγάλο διάστημα υπουργός Επικρατείας, και αργότερα ψηφιακής πολιτικής, και δούλεψε ακούραστα για να μην επιβληθεί η παρένθεση που είχαν προετοιμάσει.
Έδωσε μαζί με τον Κρέτσο τη μάχη για τις τηλεοπτικές άδειες, και έφαγε γι’ αυτό άφθονη λάσπη.
Μετά από πέντε συναπτά υπουργικά χρόνια παραμένει φτωχός και μένει στο νοίκι.
Όλα αυτά αφορούν βέβαια και άλλα επώνυμα, στελέχη. Και χιλιάδες ανώνυμους. Δεν είναι εξαίρεση ο Παππάς. Αλλά αν πρέπει να ξαναθυμίσουμε σήμερα ειδικά τη στάση και τη διαδρομή του, είναι γιατί αυτή τη στιγμή αυτός αποτελεί τον στόχο της επίθεσης.
Προφανώς, ας το επαναλάβουμε, στα χρόνια της διακυβέρνησης, έκανε λάθη. Μερικά από αυτά μάλιστα γνώρισαν τη δόξα της μεγάλης και ιδιοτελούς δημοσιότητας. Αλλά εδώ καλείται ο αναμάρτητος να βάλει πρώτος τον λίθον. Γιατί μια κυβέρνηση από ανθρώπους άπειρους, χωρίς την πονηριά του ξεσκολισμένου εξουσιαστή και τη μπαμπεσιά του επαγγελματία ληστή, είναι λογικό κι αναμενόμενο να κάνει λάθη. Κι αυτή και τα στελέχη της. Αλλά ο Παππάς, λάθη – ξελάθη, ανήκει στην ομάδα εκείνων που, με επικεφαλής τον Τσίπρα, κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια και τον ζόφο. Συλλογική προσπάθεια; Ναι. Καμιά αμφιβολία. Αλλά μια μικρή μερίδα της επιτυχίας δεν ανήκει και σ’ αυτόν;
Ως εκ τούτου, μπορεί οι ανάγκες να επιβάλουν κάποια αλλαγή στον τομέα δουλειάς του. Ο Τσίπρας και οι αρμόδιοι τα ξέρουν αυτά. Και θα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Σε καμιά περίπτωση όμως, αν κάτι τέτοιο γίνει, δεν θα αποτελεί τιμωρία ή εξορία, όπως γαβγίζουν οι απέναντι. Κανέναν δεν θα δώσουμε στο μπόγια της διαπλοκής. Και ψωμί και νερό θα έχει από μας ο σύντροφός μας.
