Και εγένετο συγκυβέρνηση: έπειτα από μήνες διαπραγματεύσεων, συζητήσεων και έντασης φτάσαμε σε συμφωνία.
Το ότι η 35η ισραηλινή κυβέρνηση αποτελεί απευθείας προϊόν των τριών ατελέσφορων εκλογικών αναμετρήσεων των δύο μεγάλων κομμάτων είναι αδιαμφισβήτητο. Και φαινομενικά τουλάχιστον μια τέτοια συμφωνία, που μοιράζει την πίτα στη μέση, δεν πρέπει να αφήνει κανέναν από τους δύο μεγάλους σχηματισμούς ευχαριστημένο. Επίσης φαινομενικά, το 14σέλιδο κείμενο της συμφωνίας εμπεριέχει όρους που καθιστούν την άσκηση αυτόνομης πολιτικής από έναν από τους δυο σχηματισμούς σχεδόν αδύνατη. Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα;
Κατά τη γνώμη μου, κάτω από την επιφάνεια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: μέσω της συγκυβέρνησης ο Νετανιάχου θα συνεχίσει να ορίζει το πολιτικό παιχνίδι. Και αυτό γιατί:
Τόσο οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους όσο και αυτοί της δημόσιας διοίκησης γενικότερα είναι πλήρως εμποτισμένοι από τη νοοτροπία του Λικούντ και απολύτως συντονισμένοι στον τρόπο άσκησης εξουσίας της Δεξιάς.
Η φθορά από τη συγκυβέρνηση θα είναι πολύ μεγαλύτερη για τους κεντρώους του Μπένι Γκαντς (που πολιτεύτηκαν με σύνθημά τους την πάταξη της διαφθοράς) παρά για τον Νετανιάχου.
Ο Νετανιάχου μένει στην ουσία ελεύθερος να ακολουθήσει από την 1η Ιουλίου και μετά (και να καρπωθεί αντίστοιχα) πολιτική προσαρτήσεων στη Δυτική Οχθη.
Ο Νετανιάχου μπορεί μέσω της συμφωνίας και της συγκυβέρνησης να συνεχίζει να εκβιάζει το δικαστικό σώμα, προσδοκώντας σε ευνοϊκότερη αντιμετώπισή του.
O Σωτήρης Λίβας είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο
