Η αποτύπωση της κοινής γνώμης έγινε σε μια περίοδο πολύ πυκνή σε πολιτικά γεγονότα: η συμφωνία των Πρεσπών ακόμη νωπή, μόλις είχε τελειώσει το Eurogroup του Ιουνίου που συνοδεύτηκε από μια συμφωνία για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους και λίγο πριν από τις εξελίξεις στο Κίνημα Αλλαγής. Μπορούμε να μιλήσουμε πλέον με σχετική βεβαιότητα για το ότι δεν θα προκύψει ξανά οκτακομματική Βουλή την επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο.
Διαφαίνεται να ξεκινά μια νέα περίοδος διπολισμού με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το παρελθόν. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έως το ξέσπασμα της κρίσης βιώσαμε έναν συγκλίνοντα δικομματισμό, μετά τη ρευστοποίηση της πολιτικής γεωγραφίας κατά τη διάρκεια της κρίσης, και τώρα οδεύουμε σε έναν αποκλίνοντα διπολισμό.
Είναι σαφές από τη μέση τιμή του αυτοπροσδιορισμού των ψηφοφόρων στην κλίμακα Αριστεράς – Δεξιάς των δύο κομμάτων που διεκδικούν την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος ότι η απόσταση που τους χωρίζει είναι μεγάλη.
Ενδιαφέρον είναι πάντως ότι η μέση τιμή των ψηφοφόρων που δεν έχουν διευκρινίσει την προτίμησή τους απέχει ισόποσα και από τα δύο κόμματα, όπως επίσης σημαντικό εύρημα είναι ότι η μέση τιμή των ατόμων που δηλώνουν πως ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015 είναι σημαντικά υψηλότερη από τη μέση τιμή των ατόμων που δηλώνουν ότι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ εάν οι εκλογές διεξάγονταν αύριο, πράγμα που σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαρροή από αυτοπροσδιοριζόμενους κεντρώους ψηφοφόρους και όχι από τα αριστερά του.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι εάν το κυβερνητικό κόμμα θα μπορέσει να εκπροσωπήσει τα κοινωνικά εκείνα στρώματα που θέλει να εκπροσωπήσει, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να το κάνει για να είναι σε θέση να διεκδικήσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές, και εάν η Νέα Δημοκρατία μπορέσει να προσεγγίσει τον κεντρώο χώρο και με ποια ατζέντα, αφού δεξιά της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν φορείς και κόμματα που εμφανίζονται πλέον στον πολιτικό χάρτη.
*Ο Γιάννης Σκλίας είναι πολιτικός επιστήμονας, επικεφαλής της Vox Pop Analysis