Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Το κείμενο αυτό δεν αφορά τον Μπογδάνο ως Μπογδάνο, ούτε καν τον Μπογδάνο ως διασκεδαστή που με ποιητικό στόμφο αποφαίνεται «Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα, τρυφερό ποιητών το απάνθισμα» για να καταλήξει σε κάποιο μπογδάνειο «λα σουσουρελά, λα σουσουρελά».
Για να το γράψω ωμά, για τον Μπογδάνο δεν αξίζει να σπαταλάς ούτε μια λέξη, ούτε το like σε μια βρισιά εναντίον του, για οποιαδήποτε από τις δραστηριότητές του, για τον απλό λόγο ότι με τα απορρίμματα που δημιουργεί ή που εκτοξεύουν εναντίον του τρέφει το εγώ του. Ο Μπογδάνος δεν ξεκίνησε για να γίνει ο Μπογδάνος που ξέρουμε, απλώς ξεκίνησε να γίνει γνωστός και κατέληξε να γίνει ο Μπογδάνος που τολμά να μιλά ειρωνικά για τη μάνα του Παύλου Φύσσα ή να αποκαλεί τους τρομοκράτες συντρόφους του Τσίπρα.
Για να το πω ακόμη πιο ωμά, η ανάλυση του Μπογδάνου ως προσώπου δεν αφορά ούτε τον δημοσιογράφο ούτε κανέναν άλλο που προσεγγίζει αυθαίρετα και υποκειμενικά το πρόσωπο. Χρειάζονται βαθιά επιστημονική γνώση και εμπειρία. Ο τρόπος με τον οποίο κινείται στην επικαιρότητα, η συμπεριφορά θρασιμιού (έκανε αγωγή σε ένα 25άχρονο κορίτσι αφού ο ίδιος εξασφάλισε βουλευτική ασυλία), η ψευδοεπιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί για να κάνει ό,τι κάνει (το κοριτσάκι πρόδιδε, λέει, τη θέση του και κινδύνευε) έχουν τη σημασία τους αλλά δεν είναι το θέμα.
Το θέμα είναι ο μπογδανισμός. Η σταδιακή θεσμοθέτηση, δηλαδή, συμπεριφορών στον δημόσιο χώρο που τολμούν χωρίς ντροπή να ισοπεδώσουν, να απειλήσουν κατακτήσεις, να καθιερώσουν την αυθάδεια, την αγένεια και την προκλητικότητα ως κουλτούρα με μοναδικό ζητούμενο την εγωπαθή επικράτηση. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το πρότυπο του Μπογδάνου είναι ο Αδωνης, αλλά ενώ ο υπουργός Ανάπτυξης θυμίζει πάντα τον γραφικό, ημιμαθή τηλεπωλητή που υπήρξε, ο Μπογδάνος προσομοιάζει περισσότερο στους τηλε-ευαγγελιστές της Αμερικής.
Ακόμη δεν τον απασχολούν τόσο οι πωλήσεις όσο η πώληση του εαυτού του και ενός προσωπικού συστήματος αχταρμά ιδεολογίας και πολιτικής. Ο μπογδανισμός δεν μοιάζει με τον αδωνισμό, που ανακατεύει αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, αριθμολογία και ταρό για να καταλήξει σε υστερικές οιμωγές όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Ο Μπογδάνος προσπαθεί να εκφράσει ένα ελληνικό alt right, με τον μπογδανισμό να φιλοδοξεί να αυτοπροσδιορίζεται ως παραγωγή ιδεολογίας και πολιτικής για την καθημερινή Δεξιά.
Φυσικά ο Μπογδάνος δεν έχει προαποφασίσει να γίνει το ελληνικό alt right, απλώς κινείται προς αυτό μέσω της φιλοδοξίας του να τον αποθεώσουν. Ετσι εκφράζει και συστηματοποιεί με περισπούδαστο ύφος θεωρίες ενάντια σε μετανάστες, σε μη Ελληνες και «βίγκαν λεσβίες».
Μπορεί να το κάνει με τρόπο που ο μέσος δεξιός δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, αφού η πολιτική του ανάλυση μοιάζει με το «φαύλο απεκρίζωμα» της ποίησής του, καταλαβαίνει ωστόσο τον στόχο. Ο μπογδανισμός είναι η επιμονή στη δημιουργία στόχων και εχθρών απέναντι στους οποίους ο Μπογδάνος θεωρεί ότι αξιωματικά υπερέχει. Δεν είναι τυχαίο γεγονός η επιλογή του Μπογδάνου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παρά τις δεσμεύσεις του αρχηγού της ΝΔ ότι δεν θα ήταν υποψήφιος λίγο αφού καθύβρισε τον πρώην πρωθυπουργό. Ο μπογδανισμός, και όχι τόσο ο Μπογδάνος και το φιζίκ του, είναι αναγκαίος στη νέα ΝΔ. Η σύγκρουση δηλαδή με τον αντίπαλο με όρους χωρίς ίχνος πολιτισμού ή αναστολής.
Ενας Μπογδάνος που θα μηνύει κοριτσάκια και θα υπόσχεται λογοκρισία στο διαδίκτυο χωρίς να φοβάται αν θα τον κράξουν, αν θα τον φτύσουν ή αν θα του πουν πόσο γελοία είναι κι αυτός και τα επιχειρήματά του. Ο Μητσοτάκης εκφράζει τον μπογδανισμό σε άλλο επίπεδο και (όπως και ο Μπογδάνος) δεν έχει ενδοιασμό ως προς το αν εκτρέπεται από τον θεσμικό του ρόλο. Ο Μπογδάνος και οι θεωρίες του είναι εργαλείο για τον Μητσοτάκη γιατί δεν δεσμεύεται με αναστολές που παραδοσιακά μπορεί να επικρατούν σε κομμάτια της πολιτικής.
Επίσης έχει επιμονή. Σε κάθε απαξίωση, σε κάθε διωγμό του, σε κάθε ισοπέδωσή του, ο Μπογδάνος επιμένει να απαντά σαν να είναι αυτός και όχι οι άλλοι που τον ξεμπροστιάζουν. Στις χειρότερές του στιγμές επιμένει πως η υγρασία που νιώθει είναι από τη βροχή και όχι από την απαξίωση. Ο Μητσοτάκης δεν ντρέπεται για τον Μπογδάνο γιατί ο μπογδανισμός τού είναι οικείος. Ο Μπογδάνος έχει μια αυτοπεποίθηση πρίγκιπα που δεν είναι καθόλου ξένη στον αρχηγό του. Ο μπογδανισμός έχει εκφραστές και μιμητές στον περί τον Μητσοτάκη κύκλο της ΝΔ. Μπορούν να επιτίθενται, να ψεύδονται και να ανασκευάζουν και να παραμένουν ικανοποιημένοι διατηρώντας ψυχολογία όχι ελεγχόμενου πολιτικού αλλά τηλεπερσόνας που περιμένει θαυμασμό για τις ανοησίες της. Και φυσικά ο Μπογδάνος κάνει το ίδιο λάθος με τον Μητσοτάκη. Θεωρεί πως μπορεί να επιβάλει τις απόψεις του επειδή αρέσουν στον ίδιο. Στην κατηφόρα όμως πάντα οι τενεκέδες βροντάνε περισσότερο και επιπλέον τρυπάνε.
