Ο Παύλος Πολάκης για όλους όσοι είναι τοποθετημένοι στην απέναντι πλευρά της αλήθειας και των συμφερόντων όσων δεν έχουν «στον ήλιο μοίρα» αποτελεί κόκκινο πανί και το πρόσωπο που με επίταση αγαπάνε να μισούν.
Από την άλλη, αυτό που εξοργίζει τους αμέτρητους φίλους του είναι ότι η βίαιη και βρόμικη πολεμική –που συχνά πυκνά δέχεται– γίνεται προσχηματικά και με σχέδιο εξόντωσης.
Οσο για τους ελάχιστους εκείνους πολιτικά αφελείς που συμπλέουν με τους αντιπάλους του, το διαπράττουν για τους λάθος λόγους που συμπυκνώνονται στην επωδό: «Τι θέλει και μπλέκεται πάλι; Δίνει συνεχώς λαβές με την ακραία ρητορική του».
Ομως ο αντίλογος (στην αβαθή κριτική τους) είναι ότι:
• Ούτε μία φορά δεν έχει καταλογιστεί στα λεγόμενά του (ή στα γραφόμενα) ψέμα ή έστω παραπλήσιο της αλήθειας αφήγημα.
• Ούτε μία φορά δεν του έχουν προσάψει την εκστόμιση ατεκμηρίωτων κατηγοριών. Αντίθετα, του καταλογίζουν ότι παραθέτει σωρεία «ανώφελων» στοιχείων («που κανείς δεν διαβάζει») για να στηρίξει τους «ακραίους» χαρακτηρισμούς και τις «αγοραίες» ύβρεις του.
• Ούτε μία φορά δεν φυγομάχησε αλλά και ούτε μία φορά δεν χτύπησε αντίπαλο πισώπλατα ή κάτω από τη μέση.
• Ούτε μία φορά δεν προκάλεσε πρώτος πόλεμο αλλά και ούτε μία φορά δεν άφησε αναπάντητη οποιαδήποτε πρόκληση ή επέτρεψε να παραμένουν στο ημίφως τα άνομα σχέδια κάποιων που εξυφαίνονται στο σκοτάδι.
• Κυρίως όμως ούτε μία φορά δεν αρνήθηκε να γίνει η έκφραση αυτών που δεν έχουν φωνή και ο τηλεβόας όσων η φωνή τους πνίγεται στα ντεσιμπέλ της στρεψοδικίας και της παραπληροφόρησης.
Πάνω απ’ όλα όμως εκφράσεις όπως «ο Πολάκης έχει γίνει βαρίδι για τον Τσίπρα» ή «παράγει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από αυτό που μπορεί να καταναλώσει» ή «ο λαϊκισμός της Αριστεράς βρήκε τον εκφραστή της» αδικούν συλλήβδην την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, ενώ αθωώνουν όσους, φόρα παρτίδα ή κρυφίως, χυδαία ή με τακτ, κανοναρχούν τον ευρύ δημόσιο χώρο υπέρ του κλειστού ιδιωτικού περιβάλλοντός τους.
Σε κάθε περίπτωση οι στρογγυλεμένες («ευπρεπείς») εκφράσεις είναι που στρεβλώνουν τις διαστάσεις της πραγματικότητας παράγοντας λαϊκισμό, ενώ αντίθετα ο αφτιασίδωτος («απρεπής») λαϊκός λόγος παραθέτει αυτούσια τα γεγονότα στη δημόσια κρίση παράγοντας δημοκρατία.
Το «κρύβε λόγια» (γιατί αυτό ουσιαστικά συμβουλεύουν κάποιοι «φίλοι») αποτελεί ξένη και επικίνδυνη έννοια για την επιβίωση της Αριστεράς και κυτταρική καρκινική μετάλλαξη για τον κάθε αριστερό.
Το δε παραγόμενο πολιτικό κόστος που πρέπει να αποφευχθεί μοιάζει με την αναγκαία επώδυνη θεραπεία. Κανείς δεν την επιλέγει αλλά η απουσία της σε σκοτώνει.
Ο «εκσυγχρονιστής» Κώστας Σημίτης (που επί πρωθυπουργίας του οι μέθοδοι διαφθοράς εκτοξεύθηκαν σε ουρανομήκη ύψη) ολοκληρώνοντας επιτυχώς το «έργο» του αποσύρθηκε εν «σοφία», φροντίζοντας βέβαια πίσω από βαριές κουρτίνες (για την ακρίβεια αδιαφανή ριντό) να κρύψει όλους τους σκελετούς που έφτιαξαν οι μηχανισμοί του.
Ωστόσο κάποτε βγαίνει και μπροστά από την κουρτίνα να μας παραδώσει μαθήματα, όπως πρόσφατα έπραξε για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ποιος; Ο πρωθυπουργός που ευθύνεται για το γκριζάρισμα των Ιμίων και την παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους. Σαν να λέμε «ο καραβοτσακισμένος παραδίδει μαθήματα ιστιοπλοΐας».
Φυσικά και δεν είναι τυχαία ούτε ο χρόνος ούτε το μέσο («Τα Νέα») που επέλεξε να κάνει την παρέμβασή του ο πρώην πρωθυπουργός, όπως δεν απέδωσε τυχαία συγκεκριμένες ευθύνες ούτε τυχαία τήρησε σιγή ιχθύος για τη σημερινή κυβέρνηση (γιατί άραγε;) αφού εξήρε τα «επιτεύγματα» της δικής του διακυβέρνησης.
Πάει ο νους σας κάπου, για ποιον λόγο στην παρούσα φάση έκανε παρέμβαση ο Σημίτης παραποιώντας βάναυσα τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα;
Ο Παύλος Πολάκης –ως όφειλε– παρενέβη άμεσα και αυτό που έκανε ήταν να τραβήξει απότομα την κουρτίνα (συγγνώμη, τον μπερντέ ήθελα να πω) αποκαλύπτοντας όλους τους «κρυμμένους» σκελετούς αλλά και τη φιγούρες του θεάτρου σκιών στην παράσταση που στήνεται: «O Καραγκιόζης πρόεδρος».
Κάποιοι ενοχλήθηκαν σφόδρα και επιτέθηκαν σφοδρότερα στον τέως υπουργό.
Βλέπεις η αλήθεια έχει κόστος, αλλά από την άλλη η αποκάλυψή της είναι σωτήρια, γιατί όπως λέει και μια παροιμία:
«Οποιος κρύβει την αρρώστια του πάει με δαύτη».
Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
