Λίγα λόγια και μερικές προσωπικές αναμνήσεις από τον σπουδαίο στιχουργό και ποιητή που πέθανε στα 84 του χρόνια.
Υπάρχουν προσωπικότητες του πολιτισμού μας των οποίων το σπουδαίο έργο είναι αντιστρόφως ανάλογο της δημόσιας εικόνας τους ή και της αναγνωρισιμότητας τους, με δική τους συνήθως ευθύνη, προσωπική επιλογή και στάση ζωής, που πηγάζει από μια εκ φύσεως ταπεινότητα και μια εκ φύσεως τάση μοναχικότητας, όσο κι αν η τέχνη που υπηρέτησαν, αυτή της γραφής, πήρε το κατεξοχήν παράσημο της εξωστρέφειας και της μαζικότητας, έγινε τραγούδι του λαού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άλκης Αλκαίος, κορυφαίος του χορού των Ελλήνων στιχουργών και ποιητών, που μας άφησε το τεράστιο έργο του να το τραγουδάμε με όλη μας την ψυχή, αλλά ελάχιστες εμφανίσεις και ακόμα λιγότερες φωτογραφίες του. Σαν να ήταν άυλος, σαν να μην υπήρχε καν δημόσια εικόνα του…Τον Αλκαίο, παρόλο που σαν άνθρωπο τον ακολουθεί μια αύρα φαντάσματος, σαν όνομα και στιχουργό τον γνωρίζουμε καλά. Υπάρχει και η περίπτωση του Μιχάλη Μπουρμπούλη, σπουδαίου στιχουργού, ποιητή και συγγραφέα, που το άκουσμα του ονόματος του, δεν ανακαλεί αυτομάτως σε αυτόν που το ακούει την πραγματικά σημαντική εργογραφία του. Δεν απολαμβάνει ευρέως την λαϊκή αναγνωρισιμότητα ενός Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενός Μάνου Ελευθερίου. Κι όμως, ο Μιχάλης Μπουρμπούλης, που πέθανε στα 84 του χρόνια, κόσμησε το ελληνικό τραγούδι με τους υπέροχους στίχους του, που μελοποίησαν οι Χατζιδάκις, Θεοδωράκης («Μνήμη πέτρας») Κουγιουμτζής, Ανδριόπουλος, Λάγιος, Χατζηνάσιος, Σπανός, Βαγγέλης Παπαθανασίου τόσοι και τόσοι άλλοι.
Προσωπικά μου αγαπημένα το εμβληματικό «Θα με δικάσει» με τη φωνή της Μπέλλου αλλά και το «Μην κλαις»-τι θρυλικός δίσκος «Τα λαϊκά προάστεια»- το απίστευτα τρυφερό «Τα παιδιά ζωγραφίζουν» με την Τσανακλίδου, το «Θα ‘ταν 12 του Μάρτη» από τα ωραιότερα του Κιουγιουμτζή που ερμήνευσε η Αλεξίου, αλλά και «Τα Βεγγαλικά σου μάτια» που αγαπήσαμε με τον Γιώργο Νταλάρα. Ενώ υπέγραψε και ένα από τα ωραιότερα τηλεοπτικά σάουντρακ για τα τραγούδια της σειράς «Άγγιγμα ψυχής» του Μανούσου Μανουσάκη, από εκεί το ομώνυμο τραγούδι που ακούσαμε από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, εφαλτήριο της καριέρας του τότε νεαρού τραγουδιστή.
Ο Μιχάλης Μπουρμπούλης ήταν όμως, από αυτές τις περιπτώσεις των σπουδαίων που ζούνε λίγο πιο έξω από την πρώτη γραμμή, πολύ μακριά από την φανταχτερή μαρκίζα, ακόμα πιο μακριά από τους εκτυφλωτικούς προβολείς της δημοσιότητας, που θα μπορούσε να τους φωτίζει αλλά αυτοί επέλεξαν τον ίσκιο της ησυχίας τους. Ακριβοθώρητοι στις συνεντεύξεις, φειδωλοί στον δημόσιο λόγο.
Πολλά χρόνια της ζωής του ο Μιχάλης Μπουρμπούλης είχε αποτραβηχτεί στον αγαπημένο του τόπο, την Ιθάκη. Ζούσε σε έναν ανεμόμυλο, τον οποίο είχε μετατρέψει σε σπίτι.
Ήταν το 2006, αν θυμάμαι καλά, όταν πήγα να τον βρω, αφού βρέθηκα εκεί για διακοπές. Τον πήρα τηλέφωνο, όχι με την δημοσιογραφική ιδιότητα, αλλά με αυτήν της κόρης παλιού φίλου. Πριν κάμποσες δεκαετίες, ο Μπουρμπούλης δούλευε στη Λάρισα, όπως και ο πατέρας μου, και έκαναν πολύ παρέα. Έτσι, του τηλέφωνησα και η συγκίνηση του ήταν τέτοια που με κάλεσε αμέσως σπίτι του. Στον ανεμόμυλο του. Για απογευματινό καφέ, ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο του Αυγούστου, όπου θυμάμαι, είχε κι ένα ελαφρύ αεράκι, που ανακάτευε τα πλούσια μαλλιά του. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα ο Μπουρμπούλης, ο κ. Μιχάλης, μου έφερνε στο μυαλό εικόνα ναυτικού…Ίσως επειδή τον γνώρισα στο νησί του, με φόντο το Ιόνιο. Ίσως επειδή εκείνη την ημέρα είχε και λίγα μποφώρ.
Κουβεντιάσαμε κυρίως για τα παλιά τα χρόνια, παρέα με καφέ ελληνικό. Άλλωστε κόρη φίλου απ’ τα παλιά τον επισκέφθηκε. Μιλήσαμε όμως, και για όσα διάβαζε εκείνες τις ημέρες-τίτλους βιβλίων που πλέον δεν θυμάμαι. Κρίμα…Στο τέλος όμως, του ζήτησα μια συνέντευξη. Όποτε επιθυμούσε και για ό, τι ήθελε να συζητήσουμε. Μου απάντησε τότε «δεν έχω πια διάθεση για συνεντεύξεις… ωραία δεν καθόμαστε τώρα; όμορφα δεν τα λέμε;». Και είπαμε κι άλλα. Για τραγούδια του, για ποιήματα του. Λίγο πριν φύγω τον ρώτησα «και πώς περνάτε εδώ κ. Μιχάλη;”. Για να πάρω την απάντηση …”κυνηγάω ανεμόμυλους…»
Μάλλον τους είχε βρει στην Ιθάκη σαν άλλος Δον Κιχώτης, ο μοναχικός, ιδεολόγος και ονειροπόλος, Μιχάλης Μπουρμπούλης.
Σαν άλλος Δον Κιχώτης κατάφερε να σώσει τον κόσμο μας λίγο απ’ την ασχήμια του. Γιατί τα τραγούδια του έγιναν η Ιθάκη μας.
