Οι παρακολουθήσεις-ρεκόρ από τον επιτελικό µηχανισµό του Κυριάκου Μητσοτάκη υποτίθεται ότι έγιναν για «λόγους εθνικής ασφαλείας». Με µια τυπική δηλαδή νοµιµοποίηση επιχειρήθηκε να µείνει εκτός ελέγχου και λογοδοσίας µια βασική πλευρά του «επιτελικού κράτους», η υπαγωγή της ΕΥΠ απευθείας στον πρωθυπουργό, ώστε ο ίδιος και το άµεσο επιτελείο του στα «υπόγεια» του Μαξίµου να είναι οι µόνοι που ανά πάσα στιγµή γνώριζαν τι και γιατί γίνεται.
Ολα αυτά βέβαια παρουσιάστηκαν –όταν παραµύθιαζαν τους πολίτες για τα «θετικά» του «κράτους» που οικοδοµούσαν– ως το ακριβώς αντίθετό τους: ως στοιχεία διαρκούς ελέγχου και… διαφάνειας, καθώς όπως έλεγε τότε ο Γιώργος Γεραπετρίτης το επιτελικό τους κράτος θα βοηθούσε στην «εγκατάσταση πολιτικής κανονικότητας», την «καλή νοµοθέτηση» και τη «διαφάνεια».
Αυτή η ανοιχτή διαστρέβλωση της πραγµατικότητας είναι ένα βασικό στοιχείο συνάντησης του «επιτελικού» µητσοτακικού κράτους µε το «1984» του Τζορτζ Οργουελ. Αλλά µια τόσο κατάφωρη διαστρέβλωση όσων ζούµε και µια τέτοιας έκτασης χρήση της οργουελιανής «νέας οµιλίας» δεν θα ήταν δυνατές χωρίς µια άλλου επιπέδου, διευρυµένη διαπλοκή του µητσοτακικού µηχανισµού µε τα ΜΜΕ.
Μια τέτοια διαπλοκή όµως, εκτός από ισχυρούς δεσµούς µε τους ιδιοκτήτες των Μέσων και τα µεγάλα συµφέροντα που εκπροσωπούν, προϋποθέτει και τη διαµόρφωση ειδικών σχέσεων µε δηµοσιογράφους και σχολιαστές οι οποίοι θα αναλάβουν την προώθηση της «αλήθειας» που διακινεί σε κάθε συγκυρία το επιτελικό καθεστώς.
Ενα «στρατό» δηλαδή προώθησης των καθεστωτικών αφηγηµάτων, θαψίµατος όσων γεγονότων δεν «βοηθούν» και όσων προσώπων δεν ενστερνίζονται τις επιτελικές πολιτικές. Ενός ειδικού µηχανισµού σε άµεση σύνδεση µε το βαθύ «επιτελικό κράτος» που θα καθόριζε την ατζέντα κατά πώς βόλευε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και αυτούς που τον στήριζαν.
Στα καθ’ ηµάς λοιπόν, αυτός ο µηχανισµός προϋπήρχε! Ηταν τα στηρίγµατα στα ΜΜΕ του συστήµατος Σηµίτη. Οι λαλίστατοι για τον «εκσυγχρονισµό» και σιωπηλοί για τις βαλίτσες µε το µαύρο χρήµα. Οι οµιλούντες για ειρήνη που πανηγύριζαν για την επέµβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Οι ροπαλοφόροι της τρόικας και του ∆ΝΤ που λειτουργούσαν ως παλαµακιστές του Χρυσοχοΐδη, της ∆ιαµαντοπούλου και του Βενιζέλου. Οι διαφηµιστές του «έργου» τους, οι οµιλητές στις ηµερίδες και τις εκδηλώσεις τους, οι κήρυκες των «ιδεών» τους.
Αυτός ο έτοιµος από καιρό µηχανισµός ήταν το «δώρο» του µεταρρυθµισµού και του ατλαντισµού στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μια ιδιότυπη… ΜΚΟ µε βαθύτατα διχαστικό λόγο. Που θεωρεί ότι µόνο αυτή µπορεί να κρίνει και να επικρίνει όποιον θέλει, αµφισβητώντας την ίδια ώρα αυτό το δικαίωµα σε όλους τους υπόλοιπους. Αλλά τώρα πια ο Μητσοτάκης και οι παρατρεχάµενοί του στα ΜΜΕ δεν παίζουν µόνοι τους.
