Ο Συρίγος δεν είναι μόνο ένας βουλευτής της ΝΔ αλλά και καθηγητής διεθνολόγος. Γνωρίζει λοιπόν και με τις δύο ιδιότητες ότι για συνθήκες όπως αυτή της Λωζάννης κανείς, ούτε πολιτικός ούτε καθηγητής, δεν ανοίγει συζήτηση επειδή έτσι… έτυχε.
Δεν έτυχε λοιπόν να μιλήσει για «παρωχημένες διατάξεις» αλλά έτσι έκρινε ως πολιτικός. Ταυτόχρονα, ως καθηγητής, δεν μπορεί να αγνοεί το στοιχειώδες: ότι παρωχημένο είναι αυτό που ανήκει στο παρελθόν και άρα δεν έχει σημασία για το σήμερα, μπορεί δηλαδή εν δυνάμει να χρειάζεται «επικαιροποίηση» καθώς, όπως λένε τα λεξικά, επίκαιρο είναι ό,τι έχει σχέση με την παρούσα κατάσταση.
Δηλώνοντας λοιπόν ότι το 97% των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης είναι παρωχημένο ο καθηγητής Συρίγος «συναντά» τον Ερντογάν, ο οποίος συχνά πυκνά μιλάει για την ανάγκη… επικαιροποίησης της συνθήκης. Μιλάει δηλαδή για το ίδιο πράγμα αλλά από την άλλη «πλευρά», δείχνοντας την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το έργο, σε μία φάση που δηλώνεται ως στόχος η «επαναπροσέγγιση Ελλάδας και Τουρκίας» αλλά οι τακτικές και στρατηγικές επιδιώξεις της κυβέρνησης είναι «άγνωστες», το ανέλαβε ένας νεοεθνικόφρων όπως ο Συρίγος.
Ενας πολιτικός δηλαδή με μια προσεκτικά κατασκευασμένη εικόνα ακροσυντηρητικού που χρησιμοποιεί «σύγχρονο» λόγο είναι ιδανικός για να κάνει αυτό που θέλει ο Μητσοτάκης: να λειάνει το έδαφος για αναθεωρητικές συζητήσεις, αποφεύγοντας κάθε δημόσια αναφορά σε «αναθεώρηση». Γιατί αυτός που μιλάει μέσω του Συρίγου είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης!
Γιατί αυτός έδωσε από το καλοκαίρι τη «γραμμή», χαρακτηρίζοντας «σχετική έννοια» την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας και ξεκαθαρίζοντας ότι «οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».
Κι όταν κάτι τέτοιο λέγεται προτού αρχίσει δημοσίως η διαπραγμάτευση τίποτε καλό δεν προοιωνίζεται.
