Υπάρχουν κάποιες στιγµές που ακόµη και οι καλύτεροι επικοινωνιολόγοι σηκώνουν ψηλά τα χέρια και αρχίζουν να τραβάνε τα µαλλιά τους. Γιατί οι επικοινωνιολόγοι, και πολύ περισσότερο οι καλύτεροι από αυτούς, είναι υποχρεωµένοι να γνωρίζουν ότι δεν είναι τα πάντα επικοινωνία, ακόµη κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο στους πελάτες τους.
Υπάρχουν στιγµές, περίοδοι, ακόµη και εποχές που το άσπρο είναι άσπρο και το µαύρο είναι µαύρο και κανείς δεν µπορεί να πουλήσει το ένα για το άλλο, γιατί κανείς από τους «αγοραστές» δεν τα µπερδεύει. Γιατί σε τέτοιους καιρούς οι µόνοι που εµφανίζονται «µπερδεµένοι» είναι αυτοί που θέλουν να κρύψουν πού το πάνε.
Γιατί ακόµη και οι κατ’ επάγγελµα µπαταχτσήδες, τα κοράκια των funds, οι ραντιέρηδες, οι «επενδυτές» µε τα θαλασσοδάνεια, τα τρωκτικά των ευρωπρογραµµάτων, οι λοµπίστες των συµφερόντων και οι κάθε είδους µαφιόζοι… ψηφίζουν, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να πουν ότι ρίχνουν την ψήφο τους σε αυτούς που τους αφήνουν ασύδοτους. Εάν λοιπόν ερωτηθούν δηµοσίως –και δεν λείπουν οι τηλεοπτικές εκποµπές που τους δίνουν βήµα–, θα παπαγαλίσουν τις γνωστές καραµέλες για την ανάγκη µεταρρυθµίσεων και εκσυγχρονισµού, για τους συνδικαλιστές που µας κρατούν δέσµιους του παρελθόντος και για το βαθύ κράτος που αντιστέκεται.
∆εν πρωτοτυπεί λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν διατείνεται ότι έχει έρθει η ώρα να τα βάλει (αυτός!) µε το βαθύ κράτος. Χρησιµοποιώντας τέτοια «επιχειρήµατα» από το… πανέρι καταδεικνύει το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει εξυπηρετώντας τους «φίλους» του και τους φίλους των «φίλων» του, αλλά και το αδιέξοδο των επικοινωνιολόγων του που δεν έχουν πλέον άλλα υλικά για µέικ απ καθώς το σύστηµά τους µπάζει από παντού.
Γιατί όταν θεσπίζει το ακαταδίωκτο για τα µέλη της επιτροπής που θα ερευνήσει τα αίτια της τραγωδίας των Τεµπών δείχνει µε τον πιο καθαρό τρόπο ότι θέλει να ελέγξει τη διαδικασία της έρευνας και τη διατύπωση κάθε συµπεράσµατος. Ωστε να είναι βέβαιος ότι δεν θα υπάρξει η παραµικρή ρωγµή, από την οποία πιθανώς θα πέσει φως στις δικές του ευθύνες. Αλλά αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό του βαθέος κράτους που τάχα µου αντιµάχεται.
Οπως βαθύ κράτος είναι να θεσπίζεις ακαταδίωκτο για τους τραπεζίτες που χαρίζουν δάνεια σε «επενδυτές» και εκπλειστηριάζουν τα σπίτια των απλών καθηµερινών ανθρώπων. Και επίσης βαθύ, βαθύτατο κράτος είναι να θέτεις µε νόµο στο απυρόβλητο τις διάφορες επιτροπές που πήραν καθοριστικές για τη ζωή µας αποφάσεις στην πανδηµία. Και, εννοείται, βαθύ κράτος είναι οι απευθείας αναθέσεις, οι ρυθµίσεις µε ονοµατεπώνυµο, η καθηµερινή βία των πραιτοριανών και οι γενικευµένες παρακολουθήσεις.
Και γι’ αυτό, παρά τις ατάκες που τον βάζουν να λέει, το βαθύ κράτος και ο Μητσοτάκης ταυτίζονται.
