Πόσα ψέµατα µπορεί να πει ένας πρωθυπουργός σε µια πολύ καλά προετοιµασµένη τοποθέτηση στη Βουλή; Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη κυρίως γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρνει από µήνα σε µήνα να ξεπερνά τον εαυτό του, ειδικά όταν η συγκυρία δεν τον ευνοεί. Και τώρα, µε τους αγρότες από τη µια και τους φοιτητές από την άλλη, αντιλαµβάνεται ακόµη και ο ίδιος ότι η προστασία των ενσωµατωµένων ΜΜΕ δεν του αρκεί.
Οταν λοιπόν η πολιτική του αδυνατεί να δώσει λύσεις σε οξυµένα κοινωνικά ζητήµατα όπως αυτό της στέγης και οι αντιδράσεις πληθαίνουν και φτάνουν στα αυτιά ακόµη και των… βαρήκοων συνεργατών του, ο Μητσοτάκης σπεύδει να οχυρωθεί πίσω από ψέµατα και µισές αλήθειες.
Ετσι, για να δικαιολογήσει την έλλειψη βούλησης για λύσεις διαπιστώνει µεν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει «παράδοση στη στεγαστική πολιτική», όπως στις περισσότερες από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, αλλά «ξεχνάει» να πει τι θα κάνει για να το διορθώσει αυτό κι ας αδυνατούν να βάλουν ένα κεραµίδι πάνω από το κεφάλι τους οι νέοι και οι χειµαζόµενοι.
Παράλληλα βρίσκει «λογική» την αύξηση των ενοικίων –κι ας έχουν πάει στον θεό– και «συγκριτικό πλεονέκτηµα» ότι «έχουµε σχετικά υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης». «Ξεχνώντας» πάλι (!) ότι την τελευταία 15ετία οι Ελληνες µε δικό τους σπίτι συνεχώς µειώνονται και ότι µε την κρίση το 10% των Ελλήνων έχασε το σπίτι του.
Με τέτοια «επιχειρήµατα» είναι εξηγήσιµο γιατί τελικά καταφεύγει σε ευτελή προπαγανδιστικά κολπάκια καλώντας λ.χ. τον δήµαρχο Αθηναίων Χάρη ∆ούκα να διαθέσει τα κλειστά ακίνητα του δήµου σε ευάλωτα νοικοκυριά και όχι σε… καταληψίες!
Βέβαια, επειδή για τον Μητσοτάκη πάντοτε «καλά» είναι «τα συµφέροντα», δεν µας εξήγησε γιατί δεν ζήτησε από τον ανιψιό του να δείξει ευαισθησία και γιατί δεν δείχνει ο ίδιος χαράζοντας κοινωνική στεγαστική πολιτική.
