Η ιστορία της παραποίησης των εγγράφων του FBI ώστε πολιτικά πρόσωπα όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Γιώργος Πατούλης να… χαθούν στη µετάφραση για να µην ερευνηθούν από την ελληνική ∆ικαιοσύνη οι ευθύνες τους και να συνεχίσουν «άσπιλοι» την… πολιτική τους δραστηριότητα είναι πολύ σοβαρή για να επιτρέψουµε στα συστηµικά ΜΜΕ και τα «πετσωµένα» παπαγαλάκια να τη θάψουν.
Επειδή ένα σύστηµα που τόσο εύκολα καταφεύγει σε τέτοιες έκνοµες ενέργειες για να σώσει τους «δικούς» του και να τους αφήσει στο απυρόβλητο παραείναι επικίνδυνο. Οταν αυτοί που οφείλουν να σέβονται το σύνταγµα και τους νόµους και να διασφαλίζουν την τήρησή τους ακόµη και απ’αυτούς που τους παρακάµπτουν ή τους καταπατούν συµπεριφέρονται όπως τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν µπορούµε να σιωπούµε. Επειδή τότε επιτρέπουµε την εµπέδωση παραθεσµικών πρακτικών που προοιωνίζονται τα χειρότερα.
Κάποιοι λοιπόν… φτιάχνουν έγγραφα καταπώς θέλουν. Και µετά αυτά τα… διαµορφωµένα σύµφωνα µε άνωθεν εντολές έγγραφα µπαίνουν σε δικογραφίες, καθορίζοντας εν πολλοίς τι θα αρχειοθετηθεί και τι θα οδηγήσει σε δίκη, αθωώνουν ενόχους και πιθανότατα καταδικάζουν αθώους. Και αυτές οι όζουσες παραθεσµικές παρεµβάσεις από τους αρουραίους των συστηµικών υπογείων το πιθανότερο είναι ότι δεν περιορίζονται σε µία µόνο δικογραφία, σε ένα µόνο σκάνδαλο, αυτό της Νοvartis, σε έναν µόνο τοµέα.
Ποιος από τους πολλούς που οφείλουν πλέον εξηγήσεις µπορεί να µας διαβεβαιώσει ότι αυτά δεν γίνονται καθηµερινά παντού όπου διαρθρώνεται το «επιτελικό κράτος»; Γιατί όλες αυτές οι παρατυπίες και παρανοµίες να µη γίνονται και στους διορισµούς και στις απευθείας αναθέσεις και στα µεγάλα έργα; Και πώς µπορούµε να δεχτούµε ότι αποκλείονται αυτές οι «πρακτικές» στα εξοπλιστικά, στις εν κρυπτώ διπλωµατικές κινήσεις, τις δεσµεύσεις που χωρίς καµιά συνεννόηση και συζήτηση αναλαµβάνονται στο όνοµα της χώρας;
Οφείλουµε δηλαδή να αναρωτηθούµε πόσοι άλλοι Λοβέρδοι υπάρχουν γύρω µας που τη γλίτωσαν είτε λόγω… ελεύθερης µετάφρασης είτε λόγω επιλεκτικής καθαρογράφησης είτε γιατί το έγγραφο χάθηκε ή δεν µεταφράστηκε ποτέ.
Και πόσο εύκολα αυτοί οι τιποτένιοι βρέθηκαν… αυτοβούλως να στηρίζουν τον Α ή τον Β αρχηγό της Ν∆ ή περιµένουν να ζητηθεί η «γνώµη» τους για τις µετεκλογικές συνεργασίες ή παίρνουν τις αποφάσεις που «πρέπει» ή αρθρογραφούν πλασάροντας για σωστό αυτό που τους σφύριξαν εκείνοι που ζητούν τέτοιες «µεταφράσεις» και αυτοί που ανοιγοκλείνουν τα συρτάρια µε τα έγγραφα.
Οφείλουµε δηλαδή τελικά να αντιληφθούµε ότι το κράτος που στήνει η ακραία συντηρητική οµάδα Μητσοτάκη είναι ενιαίο. Οι θεσµικές παρεµβάσεις τους συµφύονται µε τις παραθεσµικές, ο τάχα µου κεντρώος «ευρωπαϊσµός» τους συµβιώνει µε την ακροδεξιά και ο «πατριωτισµός» τους κουνιέται σαν εκκρεµές από τον ακραίο ατλαντισµό στα deals των Βρυξελλών. Γιατί το βασικό είναι να µένουν γαντζωµένοι στο κράτος επειδή έχουν πολλά στόµατα να θρέψουν και τους νεοφιλελεύθερους καλύτερα να τους ντύνεις παρά να τους ταΐζεις.
