Πώς τα λέει όσα λέει; Πώς νιώθει όταν τα λέει; Το κυριότερο όµως είναι πώς τα λέει χωρίς να ντρέπεται; Είναι πρωθυπουργός µιας χώρας που µετρά πάνω από 17.000 νεκρούς και που οι στατιστικές θανάτου δεν συµβαδίζουν µε αυτές στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εχει δηµιουργήσει µε δική του ευθύνη ένα πλαίσιο ανασφάλειας και έλλειψης εµπιστοσύνης στον πολίτη. Φοβάσαι ότι υπάρχει πιθανότητα να πεθάνεις, αλλά γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν μπορείς να στηριχτείς εκεί που στηρίζεται όποιος αρρωσταίνει: στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και στο δημόσιο σύστημα υγείας που διαλύεται.
Γύρω σου δεν σφυρίζουν ασθενοφόρα, αλλά σειρήνες περιπολικών που αγοράζουμε (ως χώρα) στη θέση τους. Δεν είσαι ο άνθρωπος τον οποίο θα βοηθήσει το κράτος, αλλά αυτός που θα τον ελέγξει και θα τον τιμωρήσει. Την τιμωρία θα επιβάλουν αστυνομικοί που είναι οι ίδιοι ανεμβολίαστοι και δεν συμμερίζονται τους περιορισμούς. Δεν μπαίνεις στην ταβέρνα ανεμβολίαστος, αλλά μπαίνεις στην εκκλησία και στα λεωφορεία. Με 15 παιδιά να έχουν κολλήσει σε ένα σχολικό τμήμα το τμήμα δεν κλείνει, κλείνει όμως με 16. Ο παραλογισμός αγκαλιάζει τον θάνατο και στήνουν χορό. Πού πάμε; Ποιος θα μας σώσει;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματοποίησε το εντέκατο «διάγγελμά» του από την έναρξη της πανδημίας. Αλλαξε κοστούμι, σε κάποια χτένισμα, ανακάτεψε τις λέξεις στα κείμενα και πέταξε στα μούτρα της κοινωνίας τις θεωρίες του για την ευθύνη των άλλων. Αν στη συνέχεια δραπέτευσε για τριήμερο, δεν θα φανεί σε κανέναν παράξενο.
Ο Μητσοτάκης γνωρίζει καλά πως αυτήν τη στιγμή υπάρχει ένα παράθυρο χρόνου και από εκεί πετάει όλα τα σκουπίδια με τα οποία μπορεί να βρομίζει ανενόχλητος τη χώρα. Από απευθείας αναθέσεις, ιπτάμενα σκάνδαλα στην Καλαμάτα με υπερκοστολογημένα έργα, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, φόβο και τρόμο για όσα πιθανόν να συμβούν. Υπάρχουν γύρω του χιλιάδες, πολλοί απ’ αυτούς πληρωμένοι με εκατομμύρια, που είναι έτοιμοι να τον στηρίξουν, να τον δικαιολογήσουν και να τον αποθεώσουν. Το μεγάλο εργαλείο των συντηρητικών κυβερνήσεων είναι οι θεωρίες κοινωνικού αυτοματισμού, όλα τα «φταίτε» που εξακοντίζουν σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες για να τις ενοχοποιήσουν. Και υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες θύματα, μέλη των ομάδων που την πληρώνουν, τα οποία αποδέχονται τον ρόλο του θύματος, αρκεί και μόνο να μπορούν να πουν πως οι άλλοι φταίνε.
Στο ότο κιου που διαβάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης οι λογογράφοι του δεν έχουν γράψει καμιά αλήθεια, αλλά όσα τελικώς διαβάζει αποδίδουν το ψέμα μες στο οποίο ζούμε. Ο Μητσοτάκης δεν πατάει πάνω στη μαχητικότητα των ακραιφνών δεξιών. Διαχειρίζεται τις συνήθειες της ελληνικής κοινωνίας, εκμεταλλευόμενος τη δημιουργημένη ροπή της προς τον οχαδερφισμό. Σύμμαχοί του είναι οι εύπεπτες κοινοτοπίες και οι απολίτικες θεωρίες (αυτές που έκαναν κομματάρχη τον Σταύρο Θεοδωράκη), η τεχνητή κατασκευή προνομιακών ομαδοποιήσεων με τρόπο ώστε να μπορεί ο καθένας να εντάξει τον εαυτό του (η μεσαία τάξη για παράδειγμα) και η πιεστική προώθηση ατόμων ώστε να γίνουν αναγνωρίσιμα άρα και οικεία.
Ο Μητσοτάκης δεν εφαρμόζει πολιτική με την παραδοσιακή έννοια. Μετατρέπει οικονομικές συμφωνίες της Μαξίμου ΑΕ σε νόμους και φιλοδοξεί οι ψηφοφόροι του να κάνουν την παραδοχή πως συνδέονται με σχέση εργασίας με την εταιρεία του. Οι θεσμικές δικλείδες ασφαλείας που υπάρχουν σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα εκφυλίζονται ενώ λίγο πριν έχουν απαξιωθεί ως γραφειοκρατικές εφευρέσεις που εμποδίζουν την πρόοδο.
Καμία πανδημία δεν θα εμποδίσει τον Μητσοτάκη να πει ψέματα ή πολύ περισσότερο να αισθανθεί άσχημα γιατί τα λέει. Δεκάδες κρυφές τηλεφωνικές δημοσκοπήσεις γίνονται κάθε μήνα για το Μαξίμου, αναζητώντας τη διατύπωση που θα ξεγελάσει τον κόσμο και όχι τη λύση στο πρόβλημα. Στο τελευταίο του διάγγελμα πλάσαρε τη θεωρία ότι ζούμε την άσχημη εκτροπή της πανδημίας επειδή υπάρχουν πολλοί ανεμβολίαστοι. Οι επιστήμονες έχουν διευκρινίσει πλέον πως ο εμβολιασμός δεν εμποδίζει κάποιον να νοσήσει, αλλά ο πρωθυπουργός της χώρας συνεχίζει να δημιουργεί ένα τοξικό περιβάλλον με αντίπαλες ομάδες που προπαρασκευάζονται ώστε να κατασπαραχτούν για να μη φταίει ο Μητσοτάκης.
Αφού δημιούργησε την πλαστή εικόνα της σωτηρίας διά της απλής χρήσης του εμβολίου, για να εμφανιστεί ως σωτήρας προμηθευτής, οδήγησε ώστε να ατονήσουν τα πραγματικά μέτρα προστασίας. Επιπλέον με τα αλλοπρόσαλλα μέτρα φούντωσε το κλίμα της δυσπιστίας και του μη εμβολιασμού. Τις τελευταίες μέρες η συζήτηση που κυριαρχεί στο Μαξίμου δεν είναι πώς θα ανακοπούν οι θάνατοι, αλλά πώς θα βρεθεί μέθοδος για να μη μετριούνται (και δημοσιοποιούνται) οι νεκροί στο σύνολό τους.
Τα πολιτικά συμβόλαια που υπογράφει ο Μητσοτάκης δεν είναι τα συμβόλαια που πιστεύουν οι ψηφοφόροι του πως έχουν υπογράψει μαζί του. Αργά ή γρήγορα θα φανεί και μοιραία θα δημιουργηθεί η σύγκρουση συμφερόντων που συνήθως κεφαλαιοποιείται ως πολιτική αποδοκιμασία. Οσο προχωρά ο χρόνος ο Μητσοτάκης ούτε θα θέλει ούτε θα μπορεί να εκφραστεί με πολιτικούς όρους. Θα φροντίζει να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι φταίει για όλα (ακόμη και για όσα κάνει ο ίδιος) και αυτή θα είναι η μοναδική του πολιτική αναφορά. Στον αντίποδα του κακού ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάζει μια τεχνοκρατική εικόνα, χωρίς πολιτικούς προσδιορισμούς, με ανθηρές γενικότητες και οικουμενικές παραινέσεις.
Το αν θα χάσει ή θα κερδίσει εξαρτάται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα κάνει απέναντι σε αυτή την τακτική; Θα ακολουθήσει τον Μητσοτάκη στην πλαδαρή αλλά συμφέρουσα γενικότητα ή θα απαντήσει χωρίς αγκυλώσεις και φοβίες στο πώς αντιλαμβάνεται το πολιτικό μέλλον; Θα ακολουθήσει τον καλυμμένο τυχοδιωκτισμό της προσέγγισης του μέσου όρου και των πιθανολογούμενων διαθέσεων της κοινής γνώμης ή θα δημιουργήσει αυτές τις διαθέσεις προτάσσοντας ένα νέο πολιτικό όραμα;
Η πορεία για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολη γιατί πρέπει να βρει τον δρόμο. Ο Μητσοτάκης απλώς ακολουθεί την πεπατημένη και ξύνει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, επενδύοντας μάλιστα στις ενστικτώδεις αντιδράσεις της. Επιπλέον δημιουργεί τις κοινωνικές τάσεις μέσα από τη χρήση του μιντιακού συστήματος και των δημοσκοπικών εταιρειών. Για τον Μητσοτάκη υπάρχει πάντα ένας απρόβλεπτος παράγοντας. Δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά ο απρόβλεπτος Τσίπρας.
