O Μίμης Πλέσσας και ο κινηματογράφος

O Μίμης Πλέσσας και ο κινηματογράφος
KOUTOYLOGENIS-ELIAS

Χωρίς τον Μίμη Πλέσσα τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη δεν θα ήταν ίδια.

Όλοι έχουμε κάποια στιγμή τραγουδήσει ένα αγαπημένο κομμάτι του Μίμη Πλέσσα. Πολλά από τα σουξέ του τα ακούσαμε για πρώτη φορά στο σινεμά, μέσα από τις φωνές διάσημων τραγουδιστών και ηθοποιών. Ο Δημήτρης Χορν τραγουδά στην «Αθήνα τη νύχτα» του Κλέαρχου Κονιτσιώτη τις αξεπέραστες «Θαλασσιές χάντρες» σε εκείνη την περίφημη σκηνή όπου μέσα στο στούντιο ηχογραφεί το κομμάτι των Κώστα Πρετεντέρη- Μίμη Πλέσσα καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν το αποτέλεσμα του πειράγματος των δημιουργών στο δημοφιλή Χορν που τους είχε ζητήσει ένα κομμάτι σοβαρό κι εκείνοι δέχτηκαν αλλά με την προϋπόθεση ότι στην άλλη πλευρά του μικρού δίσκου θα έπρεπε να τραγουδήσει ένα γύφτικο τραγούδι. Αυτός το έκανε με βαριά καρδιά (η διάθεση του ηθοποιού φαίνεται και στην παραπάνω σκηνή της ταινίας) και έτσι γεννήθηκε η μεγαλύτερη μουσική επιτυχία του Χορν στο σινεμά που ακουγόταν για πολλά χρόνια από «τα Πετράλωνα μέχρι τα Σεπόλια».

Το κινηματογραφικό έργο του Πλέσσα είναι αξεπέραστο καθώς έγραψε δεκάδες κομμάτια για περισσότερες από 100 ταινίες.

Οι πρώτες συνθέσεις που έγραψε για το σινεμά ήταν για 2 ταινίες του 1959. Την ελληνική κωμωδία «Να Πεθερός, Να Μάλαμα» του Μάριου Νούσια και την χολιγουντιανή περιπέτεια «Οργισμένοι λόφοι» του Ρόμπερτ Ολντριτς με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Μίτσαμ και Στάνλι Μπέικερ που γυρίστηκε στον Πειραιά και τους Δελφούς. Το 1960 με τους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες» ξεκινά η συνεργασία του με τον Φιλοποίμενα Φίνο που θα κρατήσει μέχρι το 1977. Σε αυτό το διάστημα θα υπογράψει 64 συνολικά ταινίες της Φίνος Φιλμ όλων των κινηματογραφικών ειδών.

Αναπόφευκτα οι συνεργασίες του με τον Γιάννη Δαλιανίδη ξεχωρίζουν σε αυτή την περίοδο, που εγκαινιάζεται το 1962 φτιάχνοντας τη μουσική για το «Νόμο 4000». Η επόμενη συνεργασία του με τον Δαλιανίδη είναι το «Μερικοί το προτιμούν κρύο» ενώ ξεχωριστό είναι το σάουντρακ που έγραψε για το δημοφιλές μιούζικαλ «Γοργόνες και μάγκες». Τη δεκαετία του 60 υπογράφει τις μουσικές συνθέσεις σε νουάρ («Έγκλημα στα Παρασκήνια» του Ντίνου Κατσουρίδη) σε δράματα («Ίλιγγος» του Δαλιανίδη με την Ζωή Λάσκαρη, «Μαρία της σιωπής» με την Βουγιουκλάκη ξανά σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη) αλλά και πιο ψαγμένες κομεντί σαν το «5.000 ψέματα» του Γιώργου Κωνσταντίνου. Σε όλα τα παραπάνω έργα η τζαζ επιρροή από τα χρόνια που πέρασε ο συνθέτης στην Αμερική, είναι συνεχής – αν και όχι πάντα αντιληπτή- σε αρκετά από τα τραγούδια ή τις μουσικές του.

Το 1969 κυκλοφορεί το «Δρόμο» για λογαριασμό της Columbia και γίνεται ο πιο εμπορικός ελληνικός δίσκος όλων των εποχών με σχεδόν ένα εκατομμύριο πωλήσεις. Τα τραγούδια σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου που ερμηνεύει κυρίως ο Γιάννης Παπαδόπουλος θεωρούνται πλέον κλασικά και κάποια από αυτά θα τα συναντήσουμε τα επόμενα χρόνια σε αρκετές τηλεοπτικές, κινηματογραφικές αλλά και θεατρικές δουλειές.

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1960 κι ενώ βρίσκεται στις ΗΠΑ θα δεχτεί πρόταση από τη United Artists για να υπογράψει επταετές συμβόλαιο.

Θα δυσκολευτεί να πει το όχι στην πλουσιοπάροχη πρόταση του στούντιο και θα επιστρέφει στην Ελλάδα για τα επόμενα «ιδιαίτερα δημιουργικά χρόνια που ακολουθούν». Από ότι έχει πει κι ο ίδιος μάλλον έπραξε σοφά καθώς ακολουθεί η χρυσή εποχή του μιούζικαλ στην Ελλάδα όπου είχε όχι απλώς πρωταγωνιστικό αλλά καθοριστικό ρόλο αν και χρειάστηκε να μεταπείσει ο Γιάννης Δαλιανίδης τον Φιλοποίμενα Φίνο που έβρισκε τον Πλέσσα «πολύ μοντέρνο» για τα τραγούδια των ταινιών του.

Κάποια από αυτά είναι τα διαχρονικά σουξέ που ακούμε ξανά και ξανά χωρίς να γνωρίζουν την φθορά του χρόνου: «Πόσα καλοκαίρια» (Δάκης στο «Γοργόνες και Μάγκες»), Crazy Girl (η Αλέκα Κανελλίδου δανείζει τη φωνή της στην Ζωή Λάσκαρη στις «Θαλασσιές Χάντρες»), «Ένας Ουρανός Μ’ Αστέρια» (Γιάννης Βογιατζής στο «Ραντεβού στον Αέρα»), «Του Αγοριού Απέναντι» (Μαίρη Χρονοπούλου στο «Μια Κυρία στα Μπουζούκια»), «Καμαρούλα μια Σταλιά» (Γιάννης Πουλόπουλος στο «Γοργόνες και Μάγκες»). Σε αυτά δεν λησμονούμε φυσικά και το πιο ανάλαφρο «Φστ Μπόινγκ» που ερμήνευσε ο Κώστας Βουτσάς στο «Κάτι να Καίει» (1963) φυσικά του Γιάννη Δαλιανίδη.

Διαβάστε επίσης

Έφυγε από τη ζωή ο Μίμης Πλέσσας

Ξυπόλυτη ξανά η Ελλάδα στα αγκάθια του χρέους – Βοούν τα «καμπανάκια» για την ελληνική οικονομία

Μητσοτάκης από Ρηγίλλης: Κάποιοι θέλουν μία «μικρή, συμπλεγματική» παράταξη- Αιχμές μέσω… «απόδοσης τιμών» σε Καρμανλή – Σαμαρά

Μήνυμα ενότητας από Καρυστιανού: «Νίκο, Σοφία, Δημήτρη, Μάρθα… πονάμε το ίδιο»

Documento Newsletter