Εδώ που τα λέμε, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Μητσοτάκη δηλώνοντας ότι το «Ορούτς Ρέις» έκανε έρευνες, τις οποίες προφανώς δεν αποτρέψαμε, δεν είπε και κάτι που δεν ξέραμε.
Το πρόβλημα –που οδήγησε στην αποπομπή του– ήταν ότι οι «επιτελικοί» είχαν ανάγκη την παρλαπίπα για τους θορύβους που τάχαμου μπλόκαραν τα μηχανήματα του τουρκικού σκάφους για να δείξουν ότι κάτι έκαναν και να αποκρύψουν το ουσιαστικό: την αποδοχή της παρουσίας του στην περιοχή. Γιατί αυτή είναι η ουσία. Είτε κάνει έρευνες είτε όχι, το «Ορούτς Ρέις» επί μέρες κλωθογυρίζει «εκεί» χωρίς το «επιτελικό κράτος» να μπορεί να συμφωνήσει πού είναι το… «εκεί». Γιατί ο Δένδιας είναι βέβαιος ότι πρόκειται για την «ελληνική υφαλοκρηπίδα», αλλά ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι είναι το «απώτατο όριο της υφαλοκρηπίδας που θα κατοχύρωνε το Δικαστήριο της Χάγης στην Ελλάδα ακόμη κι αν αποδεχόταν εκατό τοις εκατό τα ελληνικά επιχειρήματα». Η δημόσια καταγραφή της διαφωνίας ενός πρωθυπουργού με τον υπουργό του των Εξωτερικών δεν είναι κάτι συνηθισμένο και επιτείνει τα προβλήματα. Γιατί η προσπάθεια να συσκοτίσουν την πραγματικότητα δείχνει ότι υπάρχει μια «υπόγεια γραμμή» που αποκρύπτεται: αυτή που υπαγορεύει το Βερολίνο για διάλογο εφ’ όλης της (τουρκικής) ύλης.
Αυτήν τη γραμμή παρουσίαζε σε «δόσεις» ο ναύαρχος Διακόπουλος: γι’ αυτό έλεγε ότι «άλλο η Κύπρος και άλλο η Ελλάδα», γι’ αυτό «έβλεπε» αποκλιμάκωση λίγο πριν ξαναβγεί το «Ορούτς Ρέις» και γι’ αυτό δήλωνε προτού αρχίσουν τα φετινά θερμά επεισόδια ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα για επωφελείς συμβιβασμούς στα εθνικά». Και αυτό έκανε σαφές ο ίδιος ο Μητσοτάκης όταν ο σύμβουλός του γινόταν… τέως, ευχαριστώντας τον για «τις υπηρεσίες του». Γιατί ακριβώς αυτά που ένα σωρό νεοδημοκράτες, τόσο σαμαρικοί όσο και «επιτελικοί», θεώρησαν «φάουλ» και «λάθη» του Διακόπουλου, ήταν οι… υπηρεσίες που παρείχε κατ’ εντολήν Μητσοτάκη.
