Το «επιτελικό κράτος» της Φαμίλιας παράγει επικοινωνία την ώρα που η διακυβέρνηση παράγει προβλήματα
Βρισκόµαστε ακριβώς στο σηµείο όπου η πραγµατικότητα πρέπει να απολογηθεί γιατί δεν συµφωνεί µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γνωρίζουν ωστόσο όλοι –απλώς δεν θέλει να το παραδεχτεί ο πρωθυπουργός– ότι όταν αρχίζει η διάσταση ανάµεσα στην πραγµατικότητα και τις επιθυµίες σου αργά ή γρήγορα θα σε βρουν σε κάποια χωµατερή της Ιστορίας.
Οσα συµβαίνουν όµως γύρω από το οχυρωµένο µητσοτακικό περιβάλλον δεν φτάνουν ως τα σαλόνια της οικογένειας. Λίγο η ηχοµόνωση από τη λαϊκή γκρίνια, λίγο οι θόρυβοι που παράγονται από τους αυλικούς, το εσωτερικό του Μαξίµου παραµένει σε τεχνητή ηρεµία.
Τον Μητσοτάκη δεν τον ενδιαφέρει πόσο χρόνο θα διαρκέσει η ηρεµία, αλλά να κερδίσει χρόνο γενικώς. Μέσα στη δίνη των εθνικών προβληµάτων, της καταστροφής της οικονοµίας και του δεύτερου κύµατος της υγειονοµικής κρίσης που αυτήν τη φορά έχει την υπογραφή του, ο Μητσοτάκης παράγει έναν βολονταρισµό ειδικού τύπου σε απευθείας σύνδεση µε τα κανάλια. Τα πράγµατα θα γίνουν όπως θέλει γιατί µπορεί να πιπιλίζει και να πλένει µυαλά µέσα από τον έλεγχο που ασκεί στο µιντιακό τοπίο.
Υπάρχει όµως ένα πρόβληµα για τον ίδιο: οτιδήποτε παράγεται ως επικοινωνιακό αφήγηµα σκοντάφτει πλέον στην πραγµατικότητα.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, για παράδειγµα, παραδέχτηκε ότι υπάρχουν µόνο 22 ΜΕΘ για την Αττική ενώ ταυτόχρονα υπεραµύνεται της επάρκειας των κυβερνητικών µέτρων για τον κορονοϊό. Στην ίδια δήλωση, µε διαφορά µερικών δευτερολέπτων, ο ακροατής ακούει το ψέµα και την αλήθεια. Αφού έβαλαν λουκέτο σε µια ολόκληρη χώρα µε το επιχείρηµα ότι πρέπει να προετοιµαστεί το σύστηµα υγείας µε νέες ΜΕΘ και προσλήψεις γιατρών, έρχονται µετά την πάροδο επτά µηνών να παραδεχτούν ότι δεν υπάρχουν ΜΕΘ.
∆ύο µήνες ωστόσο πριν άνοιξαν τα σύνορα ανεξέλεγκτα, έκαναν εισαγωγή κορονοϊού στο όνοµα µιας ανύπαρκτης οικονοµικής ανάκαµψης για την οποία άξιζε να παρθεί το ρίσκο. Αντί να ενισχύσουν τον εσωτερικό τουρισµό και τις πληττόµενες οικονοµικά οµάδες, επέλεξαν να ενισχύσουν τους εφοπλιστές δίνοντάς τους πληρότητα 85% στα πλοία και τις αεροπορικές µε 100% πληρότητα.
Στη συνέχεια έρχεται η κυβέρνηση να αντιµετωπίσει όσα η ίδια δηµιούργησε, ανακοινώνοντας νέα µέτρα, έτοιµη πάντα να δείξει µε το δάχτυλο ως υπεύθυνο και πάλι τον πολίτη.
Στα σχολεία ανεβάζει µε εγκληµατική ανευθυνότητα το θεατρικό έργο της µάσκας. Με τη βοήθεια των συνωµοσιολόγων που κατακλύζουν τα δελτία ειδήσεων έχει δηµιουργήσει την «ευθύνη της µάσκας», την ώρα που δεν τηρείται κανένα άλλο µέτρο ασφάλειας στα σχολεία. Σε λίγο θα φταίνε οι µαθητές και οι γονείς τους που δεν φορούν όσο πρέπει και όπως πρέπει τη µάσκα και όχι η συνύπαρξη 25 παιδιών σε µια αίθουσα. Την ίδια ώρα ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αποκαλύπτει ότι για δικό του ρουσφέτι ο πρωθυπουργός άνοιξε τα θέατρα ενάντια στις προτάσεις των αρµόδιων επιστηµόνων. Αφησαν δηλαδή τους καλλιτέχνες να πεινάσουν, αρνήθηκαν να τους χρηµατοδοτήσουν ή να ανοίξουν τα θέατρα µε βάση κανόνες που έθεταν επιστήµονες και απλώς έκαναν το χατίρι στον Μαρκουλάκη. Κακώς οι καλλιτέχνες έψαχναν δεξιά και αριστερά, αφού η λύση βρισκόταν στη ∆εξιά του Μαρκουλάκη και του Μητσοτάκη.
Η επικοινωνιακή οµάδα του Μητσοτάκη έχει αναλάβει τον ρόλο της µπάντας του «Τιτανικού» πριν από τη σύγκρουση. Μόνο που στο υπερωκεάνιο δεν επιβαίνουν οι λοµπίστες του Μητσοτάκη και της Μαρέβας, αλλά η χώρα. Επιλέγουν κάθε µέρα τεχνικές και όχι πολιτικές λύσεις που θα διαµορφώνουν το προφίλ του Μητσοτάκη ως σωτήρα. Ετσι παράγουν κρίσεις, φόβους, εχθρούς, εισβολείς επί των οποίων ο Μητσοτάκης θα επικρατήσει ως καταλληλότερος τηλεοπτικά και δηµοσκοπικά.
Ο Μητσοτάκης µας έσωσε από τον κορονοϊό, ο Μητσοτάκης µας έσωσε από τους εισβολείς πρόσφυγες στον Εβρο, ο Μητσοτάκης θα µας σώσει από λιµούς, σεισµούς, καταποντισµούς σε εκατοντάδες ρεπορτάζ πέτσινης ανθεκτικότητας στο ψέµα. Τώρα αν στην Εύβοια υπάρξουν οκτώ νεκροί από πληµµύρες, οι αργυροπετσωµένοι είναι εδώ για να µας θυµίσουν πόσους έσωσε ο πρωθυπουργός µας.
∆ηµοσιογράφοι, δηµοσιολόγοι και πολιτευτές εν αναµονή ενός νεύµατος του Μητσοτάκη αναλαµβάνουν τον ρόλο του παραµυθά. ∆ιαµορφώνουν µια ιστορία στην οποία κυριαρχούν τα θηρία και οι δράκοι, για να εµφανιστεί ξαφνικά ο ιππότης του τάγµατος της κοµψότητας και να µας σώσει.
Στα πραγµατικά όµως στοιχεία, που δείχνουν απειλητικά για τον Μητσοτάκη, δεν περιλαµβάνεται µόνο η πληττόµενη µάζα των χαµηλών κοινωνικοοικονοµικών στρωµάτων. Επιχειρηµατίες µε αντικρουόµενα συµφέροντα, επενδυτές που έχουν κουραστεί να βλέπουν τις ίδιες οµάδες συµφερόντων να παίρνουν δουλειές σε λίγο µάλιστα χρόνο, ακόµη και γνωστοί ολιγάρχες που είναι ενταγµένοι παραδοσιακά στον συντηρητικό χώρο δηλώνουν ενοχληµένοι από την αλαζονεία που εκπέµπει το σύστηµα Μητσοτάκη. ∆εν πρόκειται να πάρουν την απόφαση να αντιστρατευτούν τον Μητσοτάκη, αλλά τον περιµένουν στη γωνία.
Στο εσωτερικό της Ν∆ τα πράγµατα είναι ακόµη χειρότερα. Το θέµα Σαµαρά είναι ισορροπία τρόµου. Από τη µια µεριά υπάρχουν οι συµφωνίες των άσπονδων εχθρών που τους διατηρούν στην ίδια βάρκα, αλλά από την άλλη υπάρχει και η φύση Σαµαρά. Είτε επειδή φαντασιώνεται τον εαυτό του ως Μέγα Αλέξανδρο µε γυαλιά είτε γιατί θεωρεί ότι σε αυτόν ανήκει η Ν∆ και όχι στον γόνο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα του δηµιουργήσει πρόβληµα στη διαχείριση των εθνικών θεµάτων. Αν τελικώς αποφασίσει να µην πάει στη Βουλή για να ψηφίσει σύµφωνα µε την κοµµατική γραµµή τα µνηµόνια µε τη Βόρεια Μακεδονία, τότε µοιραία η µπάλα είναι στα χέρια του Μητσοτάκη. Θα τολµήσει να τον διαγράψει πυροδοτώντας την κρίση ή δεν θα τολµήσει, επιβεβαιώνοντας τη δύναµη του Σαµαρά στο κόµµα και τη δική του αδυναµία;
Η εξουσία είναι ακόµη αφροδισιακή και ενοποιητική δύναµη και για τους δύο ώστε να περιµένει κάποιος βίαιες κινήσεις από τις δύο πλευρές.
Σε κάθε περίπτωση, το «επιτελικό κράτος» της Φαµίλιας παράγει συνεχώς επικοινωνία την ώρα που η διακυβέρνηση παράγει προβλήµατα. Σύντοµα ο Μητσοτάκης θα µείνει από σενάριο και σκηνοθέτη. ∆εν αποκλείεται τύποι όπως ο Αδωνης, που είναι εκτός αν και δίνουν παραστάσεις εντός, να αρχίσουν να βγάζουν τις πρίζες και τα φώτα.
