Χρειάστηκαν έξι μήνες – όπως ο ίδιος είπε– για να καταλάβει ότι ήταν λάθος του η κατάργηση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και να το ξαναϊδρύσει.
Χρειάστηκαν αρκετές εβδομάδες –κι ας μην το είπε– για να αντιληφθεί ότι το σύμφωνο Τουρκίας και Λιβύης παράγει αποτελέσματα, γι’ αυτό τώρα τρέχει ενώ όταν υπογραφόταν… σφύριζε.
Και χρειάστηκε, πολλές ημέρες για να αντιληφθεί ότι όταν ο Ερντογάν διαμηνύει ότι δεν θέλει την Ελλάδα στη διάσκεψη του Βερολίνου δεν μπορείς να το αγνοείς και να πηγαίνεις για μπάνιο, σκι ή ό,τι άλλο κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις όσοι δεν είναι πρωθυπουργοί και τα έχουν όλα γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια. Επιπροσθέτως, όταν δηλώνεις ότι επιθυμείς τη διακομματική συνεννόηση δεν κλείνεις συμφωνίες για στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας σε έναν εμφύλιο μιας άλλης χώρας λίγο μετά τις συναντήσεις σου με τους πολιτικούς αρχηγούς στους οποίους δεν είπες λέξη για την ταμπακέρα.
Ούτε νοείται, όταν δηλώνεις σε όλους τους τόνους και σε όλες τις περιστάσεις πόσο σέβεσαι τους θεσμούς, να επιστρέφεις από ΗΠΑ έπειτα από επίσημη συνάντηση με τον Τραμπ και να μην ενημερώνεις τον πρόεδρο της Δημοκρατίας απλώς επειδή δεν τον γουστάρεις: γιατί γι’ αυτό δεν τον ενημέρωσε και δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε ότι δεν το αντιληφτήκαμε και να κρυβόμαστε κι εμείς όπως τα στελέχη του «επιτελικού» κράτους πίσω από λεκτικές φιοριτούρες.
Με άλλα λόγια, η μόνη σταθερά της πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι κινείται βάσει της πολύ προσωπικής του ατζέντας. Εξαιρούνται βεβαίως οι όλο και συχνότερες περιπτώσεις που οι προσωπικές του επιδιώξεις δημιουργούν γενικότερα προβλήματα, οπότε αφού πλήττεται η δημόσια εικόνα του ανακρούει πρύμναν και παίρνει κάποιες πρωτοβουλίες που μέχρι χτες αρνιόταν.
Αλλά και αυτές οι «παρεμβάσεις» είναι εξίσου επικίνδυνες με τη χτεσινή απραξία του, καθώς διέπονται από την ίδια ιδιοτελή, αλαζονική, καθεστωτική λογική.
