Ο Αντώνης Διαματάρης δεν είναι πρόσωπο αλλά ιδέα και λογική που διέπει την κυβέρνηση
Ο Αντώνης Διαματάρης δεν είναι πρόσωπο αλλά ιδέα και λογική που διέπει την κυβέρνηση. Η ανοχή που δείχνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στον υφυπουργό Εξωτερικών ο οποίος υπήρξε πρωταγωνιστής επιχείρησης εξαπάτησης της χώρας εμφανίζοντας τον εαυτό του ως ντόκτορα της αριστείας (αυτή τη στιγμή αμφισβητείται ακόμη και αν έχει πτυχίο σύμφωνα με δημοσιεύματα) δεν είναι τυχαία.
Μπορεί αρκετοί στη ΝΔ να σχολιάζουν πως οι προσωπικές σχέσεις του Μητσοτάκη με τον Νίκο Γεωργιάδη και τον Αντώνη Διαματάρη παράγουν με πολύ περίεργο τρόπο πολιτική στην κυβέρνηση, αλλά η σχέση του πρωθυπουργού με συμπεριφορές εξαπάτησης του είναι αρκετά οικεία έτσι κι αλλιώς.
Στο σύνολό της η πολιτική που εφαρμόζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι ένα παπατζιλίκι, επιλογές διανθισμένες με ψέμα και fake πολιτικές αφηγήσεις. Δεν είναι μόνο οι απόστρατοι, οι αοιδοί και οι Διαματάρηδες που εμφανίζονται ως ανέκδοτο αριστείας για να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία, αλλά η ίδια η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη που είναι γεμάτη από την αντίληψη της εξαπάτησης. Δεν πρόκειται ούτε για στιγμιαίο ατύχημα, ούτε για πολιτική αστοχία αλλά για βεβαιωμένο Μητσοτακισμό. Το δόγμα που εφαρμόζει ο πρωθυπουργός είναι «παράγω εικόνα και πολιτικές που επιλέγω και τις επιβάλω στους ιθαγενείς ως αναγκαίες, μέσω της μιντιακής ισχύος που διαθέτω». Ο Μητσοτάκης είναι ένας κονκισταδόρος της προσωπικής εξουσίας που την επιβάλει στις κατακτήσεις του.
Όταν φυσικά μιλάμε για την εξωτερική πολιτική, τα πράγματα παύουν να έχουν έστω την πλευρά της διακωμώδησης αλά Διαματάρη και γίνονται επικίνδυνα. Την Τρίτη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προχώρησε σε κάτι πρωτοφανές για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μετά τις εξελίξεις στις σχέσεις Τουρκίας-Λιβύης που αφορούν την ΑΟΖ, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, έκανε διαρροή , την οποία μάλιστα διαμοίρασε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, πως σταματά ο διάλογος για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) Ελλάδας-Τουρκίας. Η διαρροή έγινε λίγες ώρες πριν τη συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Ερντογάν και ήταν προφανές πως προμήνυε κλιμάκωση στις σχέσεις των δύο χωρών. Μερικές ώρες αργότερα το Μαξίμου, διέψευσε πως υπήρχε απόφαση διακοπής των ΜΟΕ ενώ αναπαράγονταν σχόλια για τραγική διάσταση απόψεων στην κυβέρνηση. Δεν επρόκειτο για καμιά διάσταση απόψεων αλλά για μια ακόμη γκάφα Μητσοτάκη και επιλογή από την πολιτική του σωρού. Τόσο ο Υπουργός Εξωτερικών όσοι και ο Υπουργός Άμυνας, ήταν μαζί με το Μητσοτάκη στο Λονδίνο όταν έγιναν οι αρχικές διαρροές. Άρα είναι δύσκολο να μη συζήτησαν οι υπουργοί με τον πρωθυπουργό το θέμα και απλώς να αυτονομήθηκαν για να διαπράξουν το ατόπημα.
Συνεπώς επρόκειτο για επιπόλαιη απόφαση του Μητσοτάκη της οποίας τις συνέπειες επιχείρησε στη συνέχεια να μαζέψει με αλλαγή θέσης.
Είναι η δεύτερη φορά που ο Μητσοτάκης λειτουργεί με προσωπική ατζέντα στα Ελληνοτουρκικά. Στην πρώτη επαφή του με τον Ερντογάν, ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που δεν έθεσε το θέμα της τουρκικής επιθετικότητας και των παραβιάσεων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαφωνεί με την πραγματικότητα και θεωρεί πως αυτό είναι μειονέκτημα για την πραγματικότητα , όχι για τον ίδιο. Η φρέσκια εξουσία, του δίνει τη δυνατότητα να θεωρεί πως μπορεί να κάνει οτιδήποτε , να το επιβάλει ίσως και δεν πρόκειται να δώσει λογαριασμό σε κανένα.
Χρησιμοποιεί λοιπόν στοιχεία εξαπάτησης για τα οποία είναι σίγουρος πως δεν θα χρειαστεί να απολογηθεί. Στην παρούσα φάση πείθει τον εαυτό του πως μπορεί συνεχίσει έτσι γιατί έχει κάποιο χάρισμα που μπορεί να μετατρέπει στα μάτια του κόσμου τον Διαματάρη σε διδάκτορα του Κολούμπια και τον εαυτό του σε μεγάλο τιμονιέρη. Θα χτυπήσει πολύ γρήγορα στον τοίχο που υψώνουν οι πρακτικές του. Γιατί ο ίδιος νομίζει πως είναι κονκισταδόρος, αλλά γύρω του δεν υπάρχουν ιθαγενείς. Απλώς τον μπερδεύει η εικόνα των κολάκων που έχει διορίσει γύρω του. Ο Διαματαρισμός είναι φύση και ανώτερο στάδιο του Μητσοτακισμού , της ψευδοπραγματικότητας που δημιουργείται ως λειτουργία της πολιτικής. Δυστυχώς (γι’ αυτόν ) όμως, ο Μητσοτάκης παράγει πολύ γρήγορα, πολλούς περισσότερους Διαματάρηδες απ όσους μπορεί να αντέξει η κοινωνία.
