Πριν από λίγες ημέρες η «Libération» χαρακτήρισε πρωτοσέλιδα τον Εμανουέλ Μακρόν… «μετρ του χαμένου χρόνου» θέλοντας να στηλιτεύσει όσα δεν έκανε ο Γάλλος πρόεδρος όλους αυτούς τους μήνες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Προφανώς αγνοεί τον «δικό μας» μετρ με την «επιτελική» τακτική «αφήνω τον χρόνο να κυλάει, περνάω όποια μέτρα είναι αρκούντως αντιλαϊκά που είναι βέβαιο ότι θα συναντούσαν μεγάλες αντιδράσεις σε κανονικές συνθήκες και περιμένω να… περάσει η πανδημία για να κάνω εκλογές και να (προσπαθήσω) να “ανανεώσω” τον χρόνο για να αποδώσουν οι αυταρχικού και επιλεκτικού χαρακτήρα ρυθμίσεις».
Γιατί ο… επιτελικός μετρ που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης εδώ έχει μόνο έναν στόχο: τη διαμόρφωση συνθηκών που θα εξοβελίζουν τον λαϊκό παράγοντα από το πολιτικό σκηνικό και θα δίνουν τη δυνατότητα να εναλλάσσονται στην κυβέρνηση «τάσεις» της ίδιας ουσιαστικά παράταξης. Σαν να λέμε να φεύγει ο Κικίλιας και να έρχεται ο Λοβέρδος ή να φεύγει ο Χρυσοχοΐδης και να έρχεται ο Φλωρίδης. Ενα «φύγε εσύ κι έλα εσύ» δηλαδή, που δεν ανατρέπει το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και δεν θέτει ούτε θεωρητικά σε αμφισβήτηση τις βασικές πλευρές του.
Ο καιρός λοιπόν χάθηκε… εξεπιτούτου! Για να μην ενισχυθεί το ΕΣΥ, που στο άμεσο μέλλον το θέλουν επικουρικό των ιδιωτών που θα θησαυρίζουν. Για να μην αναδιαρθρωθούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που ο σχεδιασμός τους τα θέλει να ιδιωτικοποιούνται. Και γι’ αυτό δεν λειτούργησαν τα σχολεία όπως από την αρχή επέτασσε η λογική με μεγαλύτερες αποστάσεις σε περισσότερες αίθουσες. Γιατί η δημόσια παιδεία δεν ήταν ούτε είναι προτεραιότητά τους.
Ομως το γεγονός ότι όλα αυτά αιτιολογούνται δεν συνεπάγεται ότι δικαιολογούνται κιόλας! Και ο λογαριασμός για τις πράξεις και τις παραλείψεις του Μητσοτάκη και των κολλητών του είναι στον δρόμο!
