Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πρίγκιπας – όχι βάτραχος που μεταμορφώθηκε σε βασιλόπουλο αλλά κανονικός πρίγκιπας με μάτια βατράχου, ένα αληθινό βασιλόπουλο γεννημένο σε παλάτια.
O βασιλιάς Γκαντεμούρος, γενάρχης της οικογένειας του πρίγκιπά μας, είχε πολλά παιδιά, πολλά ανίψια, πολλά εγγόνια, πολλά ξαδέλφια και πάμπολλα βαφτιστήρια να θρέψει, γι’ αυτό και ο λαός του βασιλείου του δούλευε από γενιά σε γενιά για τον βασιλιά και τη φάρα του.
Ολημερίς δούλευαν στα χωράφια του πριγκιπάτου και ολονυχτίς στους στάβλους του, σαν ιπποκόμοι. Σαν να λέμε, τη μέρα φρόντιζαν να γεμίσουν τα κελάρια των ανακτόρων τους και το βράδυ φρόντιζαν την καθαριότητα από τον αγλέουρά τους. Κοινώς, καθάριζαν τα σκατά τους και τα σκατά των αλόγων τους.
Ο θυρεός του βασιλείου του Γκαντεμούρου είχε στο κέντρο για σήμα μια κατσούνα και πάνω σε κορδέλα γραμμένο ένα σύνθημα με χρυσά γράμματα: «Το συμφέρον της οικογένειας είναι συμφέρον του λαού μου».
Ομως ήρθαν δίσεκτοι καιροί με μεγάλη ξηρασία και τα χωράφια απέμειναν χέρσα χωρίς σοδειά, αφού το νερό το διαφέντευαν – μαζί και τα χωράφια– οι τοποτηρητές που όρισε ο έπαρχος (φίλος του Γκαντεμούρου) με εντολή της αυτοκρατορίας.
Τα κελάρια των ανακτόρων συνέχιζαν να γεμίζουν με τα πεσκέσια του έπαρχου, αλλά ο λαός δεν είχε πλέον δουλειά στα χωράφια, μόνο όσοι δούλευαν ακόμη στους απόπατους των ανακτόρων.
Η λύση δόθηκε τότε από τον νεαρό πρίγκιπα (που ξεκίνησε το «μεταρρυθμιστικό» του έργο νωρίς νωρίς) και ήταν να απολυθούν όλοι αυτοί που χρεοκόπησαν το βασίλειο: οι δημόσιοι υπάλληλοι – αυτοί δηλαδή που διορίστηκαν από τον Γκαντεμούρο να δουλεύουν στα χωράφια του και να καθαρίζουν τους απόπατους και τους στάβλους του.
Οι μεταρρυθμίσεις όμως διακόπηκαν βίαια γιατί τη διοίκηση του πριγκιπάτου ανέλαβε ο «παπουτσωμένος γάτος» (ή «αγραβάτωτος Τσίπρας»), κάνοντας μάλιστα συμφωνία με τον έπαρχο να πληρώνει κεφαλικό φόρο για να του δώσει νερό και να καλλιεργήσει ξανά τα χωράφια και έτσι να έχει ο λαός δουλειά και ψωμί.
Κι αφού η σοδειά μαζεύτηκε (37 τόνοι σιτηρά σου λέει), ο λαός πείστηκε ότι ο νεαρός πρίγκιπας –μοναχογιός του Γκαντεμούρου– θα τ’ αβγάτιζε τόσα κι άλλα τόσα και θα τρώγανε όλοι με χρυσά κουτάλια.
Κι έτσι ο «μεταρρυθμιστής πρίγκιπας» έγινε βασιλιάς, τα χωράφια πουλήθηκαν στον έπαρχο, οι αχυρώνες βγήκαν σε πλειστηριασμό από το Airbnb της αυτοκρατορικής τράπεζας, τα μαντζούνια τα παρέχει «η κυρά μας η μαμή ΑΕ» και τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα στο college «κρυφό σχολειό».
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς… τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε.
«Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε» που είχε πει ένας άλλος πρίγκιπας, όχι της άνω Σαξονίας ετούτος, αλλά της κάτω Μεσσηνίας.
